ΧΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΨΗΛΕ!

          Ναι, εσένα το λέω ψηλέ από το Χολαργό. Και κάπου εδώ πρέπει να πάρω τους φίλους μου τηλέφωνο να τους πω να σταματήσουν να βλέπουν Τσουκαλά γιατί μου κολλάνε τις ατάκες του άπλυτου μπουκλομάλλη.

          Έβλεπα που λέτε (εσείς, εγώ δεν το λέω) Monty Python και στο καπάκι «κωμικά» βίντεο στο youtube, κυρίως ελληνικά. Μετά κατέβηκα για μπύρες και ήπια μερικές. Μετά φιλοσόφησα για λίγο. Μετά ήρθε και η επόμενη μπύρα οπότε σταμάτησα τη φιλοσοφία για να φιλοσοφήσω για πιο σημαντικά πράγματα όπως τα βυζά. Αλλά δε θα σας μιλήσω για βυζά γιατί η καλύτερη αίσθηση για αυτά είναι αφή οπότε πηγαίνετε να πιάσετε κανα βυζάκι. Όσοι δεν έχετε εύκαιρο βυζάκι πιάστε μια μπύρα. Όσοι δεν έχετε εύκαιρη μπύρα σας λυπάμαι και θα πιω 3-4 για πάρτη σας. Και θα σας μιλήσω για την άλλη τη φιλοσοφία που ως το τέλος της βραδιάς είχε γίνει τυφλοσοφία.

          Κάποτε το ανθρώπινο είδος έβγαζε γαμώ τις κωμωδίες και γαμώ τις κωμικές σειρές, όπως monty python οι οποίοι ουσιαστικά ανοίξανε πολλούς δρόμους στην κωμωδία και πολλοί τους έχουν ψιλοαντιγράψει ή έχουν εμπνευστεί από δαύτους, π.χ. οι ΑΜΑΝ. Το ξέρω ότι δεν αρέσουν σε όλους οι monty python, λογικό, απλά αυτοί ήταν ένα τυχαίο παράδειγμα. Τώρα το μεγαλύτερο μέρος της κωμωδίας, με εξαίρεση τις ταινίες και ελάχιστες πλέον σειρές, έχει μεταφερθεί στο youtube, όπου ο καθένας μπορεί να γυρίσει ότι γουστάρει. Και αυτό είναι πολύ καλό γιατί κάποιος μπορεί να έχει πολύ καλές ιδέες αλλά να μην μπορεί να βγει στην τιβί (βλέπε λογοκρισία, βλέπε δεν είναι τόσο όμορφος όσο τον θέλουνε, βλέπε ένα κάρο προβλήματα που έχει η τηλεόραση). Αλλά επειδή μπορεί ο καθείς να κάνει ότι γουστάρει στο youtube έχουν μαζευτεί και ένα τρένο μπαγλαμάδες. Σας ξαναλέω, κάποτε βγαίνανε τόσο γαμάτες κωμωδίες και κωμικές σειρές που σου φεύγανε κλανιές και μετά γελούσες και με την κλανιά που σου ξέφυγε και γελούσαν και οι γύρω σου, ξεφεύγανε και σ’ αυτούς κλανιές και καταλήγατε μια ωραία ατμόσφαιρα. Βρωμερή ατμόσφαιρά βέβαια, αλλά ωραία ατμόσφαιρα. Και η κωμωδία δε σταματούσε εκεί. Είχε περαστεί και στα βιντεοπαιχνίδια, όπως Conker’s bad fur day και Serious Sam (<-- ΝΑ άντρας κορίτσια άμα θέλετε να ερωτευτείτε και αφήστε τους σάπιους ιππότες με τα άσπρα άλογα).

              Και στη μουσική δεν πηγαίναμε πίσω, βγάζαμε πολύ καλές αστείες μπάντες. Για λίγα χρόνια ακόμα και οι κάφροι της εποχής βγάζανε αρκετό γέλιο.

 

          Είχαμε ΑΜΑΝ, είχαμε Χάρυ Κλυνν (πως διάολο γράφεται αυτός;), είχαμε Φώσκολο στην τελική ρε αδερφέ. Τώρα έχουμε κάτι γελοίους που παίρνουν μια κάμερα και απλώς μιλάνε σε αυτήν χωρίς να κάνουν τίποτα, άντε το πολύ πολύ να παίρνουν ένα γελοίο βίντεο και να το σχολιάζουν. Σαν πολλοί Λαζόπουλοι δε μαζευτήκαμε λέω ‘γω; Κάντε κάτι ρε! Κουνηθείτε! Βγείτε απ’ το γαμώσπιτό σας και γυρίστε ένα ανθρωπινό βίντεο χωρίς χίλια μοντάζ και εκρήξεις για να φαίνεται πιο γαμάτο και ουάου! Αυτός εδώ ο Καβαλάρης είναι πολύ πιο γαμάτος από όλους εσάς που απλώς μιλάτε σε μια κάμερα.

            Ξέρετε γιατί; Γιατί κουνάει τον κώλο του να κάνει κάτι! 

     Ακόμα και αυτοί είναι πολύ καλοί. 

         Έχουν γαμώ τις ιδέες. Αν δεν ήταν τόσο σκατίφλωρες θα μπορούσαν να έβγαζαν γαμώ τις κωμωδίες. Γιατί; Είπαμε, γιατί κουνάνε τον κώλο τους και προσπαθούν να κάνουν κάτι που να αξίζει. Μπορεί να μη βγαίνει πάντα κάτι καλό, αλλά φαίνεται αυτός που προσπαθεί να κάνει κάτι και αυτός που το κάνει χωρίς προσπάθεια. Ναι, το καταλαβαίνω, το να πάρεις μια κάμερα και να μιλάς, να βάζεις βίντεα άλλων και να τα σχολιάζεις είναι απλό, είναι εύκολο, και άντε να το δεχτώ ότι το κάνανε κάποιοι. Πλέον το κάνουν σχεδόν όλοι. Και τα θέματα κυμαίνονται τις περισσότερες φορές σε 2 κατηγορίες. Είτε παίρνουν βίδεα τρίτων και τα σχολιάζουν είτε αρχίζουν τα: 5 τρόποι για να σπάσεις το σπαθί ενός σαμουράι, 18 λόγοι που τον παίρνεις απ’ τ’ αυτιά, 342^ν είδη κλαρινογαμπρών. ΕΛΕΟΣ!!!!

          ΕΠΙΣΗΣ αυτό το πράγμα που κάνετε συνέχεια και λέτε 2 λέξεις αριστερά της κάμερας, μετά άλλες 2 δεξιά της κάμερας, άλλες 2 λίγο πιο πίσω, άλλες 2 στο κέντρο κ.ο.κ. πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει. Αλήθεια! Δεν είναι αστείο! Είναι εκνευριστικό και μοιάζετε με καθυστερημένους που δεν μπορούν να απομνημονεύσουν μια πρόταση να την πουν ολόκληρη.

          Στις διαφημίσεις πάντως έχουμε καλυτερεύσει. Παλιά όλες οι διαφημίσεις ήταν χαζοχαρούμενες με ελάχιστες εξαιρέσεις. Και σήμερα εννοείται ότι έχουμε πολλές χαζοχαρούμενες διαφημίσεις αλλά βγάζουμε και αρκετές καλές, με εξαίρεση τις διαφημίσεις του Τζάμπο που δε θεωρούνται διαφημίσεις αλλά κακοποίηση των αυτιών μας.

Από το 1:20 και μετά: "Τι εννοείς ρε μαλακισμένο καθίζημα που έπρεπε να σε καταπιεί η μάνα σου; Τι θα πει κουνήσου; Σε μένα ρε βλαμμένο, που σε ντύνω και σε φροντίζω; Δεν έχει στολή φέτος, πάρε μια λάμπα, βάλτην στον πάτο σου και ντύσου πυγολαμπιδα!"...... Πιστεύω θα γινόμουν καταπληκτικός πατέρας χαχαχαχαχαχαχα... για το πατέρας γελάω, όχι για το καταπληκτικός...

         Η καλύτερη πρόσφατη διαφήμιση ήταν μια που άκουσα στο ραδιόφωνο και δυστυχώς δεν τη βρίσκω στο γιουτιούμπ να σας τη βάλω αλλά πάει κάπως έτσι: «Ποιο μυστικό είχαν ανακαλύψει οι αρχαίοι Έλληνες για τον καύσωνα στην Ελλάδα; Ποια είναι τα μυστικά του θεού Ήλιου; Γιατί μας αποκρύπτουν τις σκοτεινές του προθέσεις; Ο Άρατος, ο Ευρυσθένης, ο Θαλής δεν ξέρανε που γράφανε για το θεό Ήλιο; Μήπως είχανε ανακαλύψει από τότε το μυστικό που χαρίζει δροσιά με το χαρακτηριστικό ήχο; **ΚΛΙΚ** Φουτζίτσουυυυυυ». ΕΠΙΚΟ ΤΡΟΛΛΑΡΙΣΜΑ Λιακοπουλαίων και σία…

          Φυσικά η κατρακύλα της ποιότητας δε σταματάει εκεί. Συνεχίζεται στα βίδεο γκέιμς, στις ταινίες και στη μουσική.

          Ας πούμε στα βιντεοπαιχνίδια. Παλιά δεν υπήρχαν τόσο καλά γραφικά, δεν μπορούσες να βγάλεις ότι παιχνίδι σου κατέβαινε στο μυαλό γιατί η τεχνολογία δεν είχε εξελιχθεί τόσο. Οπότε για να καλυφθεί αυτό το κενό έπρεπε να δώσουν περισσότερο βάση στο γκέιμ πλέι που λένε και στο χωριό μου. Από σουτ εμ απ (doom, wolfenstein), στρατηγικής (heroes of might and magic, age of empires II), rpg (Zelda, Diablo, planescape torment) μέχρι και τα πλατφόρμινγκ (donkey kong country) αλλά και τα adventure (grim fandango, syberia) εκτός του ότι είχαν καλό γκέιμ πλέι προσπαθούσες να τα παίξεις. Προσπαθούσες να κερδίσεις. Δε στα είχε όλα έτοιμα στο πιάτο. Προφανώς και είχαν βγει τεράστιες πατάτες παλιότερα αλλά ακριβώς επειδή ήταν πατάτες δεν τις ήξερε ούτε δημιουργός τους. Είχα παίξει το πρώτο assassins creed που είχε πάρει υψηλότατες βαθμολογίες και ομολογουμένως ήταν εντυπωσιακό παιχνίδι, καλά γραφικά, καλή ιστορία αλλά μα τα Stuyvesant 100’s που να τα προτιμάτε γιατί έχουν ίδια τιμή με τα κανονικά, ήταν από τα πιο εύκολα παιχνίδια που έχω παίξει στη ζωή μου. Δε λέω πως δεν υπάρχουν και δεν έχουν βγει πολύ καλά καινούρια παιχνίδια αλλά πλέον εστιάζουμε μόνο στο τι φαίνεται (εξού και τα 2ωρα cut scenes) και παραβλέπουμε σημαντικότατα πράγματα όπως το γκέιμ πλέι. Όταν με ένα κουμπί σκοτώνω 32 αντιπάλους και χρειάζομαι οδηγίες ακόμα και για να δέσω τα κορδόνια κάπου το χάνουμε ψηλέ. Ναι εσένα λέω, ψηλέ από το Χολαργό.

          Το ίδιο ισχύει και με τις ταινίες. Αφοσιωθήκαμε τόσο πολύ στο να βάλουμε εκρήξεις, cgi, βυζογκόμενες, άκυρους έρωτες για να πουλάμε κάτι και στις γυναίκες όταν βλέπουμε «αντρική» ταινία που ξέρετε τι ξεχάσαμε; Ναι, ψηλέ μου, ξεχάσαμε να γράψουμε ένα καλό σενάριο. Όταν ας πούμε βλέπω το Wolverine θέλω να δω αυτό το μαλάκα να σφάζει κόσμο, όχι μιάμιση ώρα από τις 2 να βλέπω το χαμένο έρωτά του με τη Τζέιν. Στ’ αρχίδια μου! Βγάλε άλλη ταινία με τίτλο: «Wolverine and Jane, the romance of two unwanted mutants struggling to live in the world of men. Will their hearts melt in love?». Αλλά βέβαια, δε θα τη δω, οπότε θα μου πετάξεις αυτήν την ιστορία μέσα στην κανονική ταινία, ε παπάρα; Μόνο τα θρίλερ έχουν ψιλοκαλυτερέψει αλλά εκεί μια τραγική ιστορία όπου για να βγει ένα καλό θρίλερ πρέπει να δεις 358 πατάτες πρώτα...

          Στη μουσική πάλι τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο και δε βλέπω να βρίσκουμε πάτο, ΝεαΔημοκρατίαση το ονομάζω και παίρνω όλα τα copyright, copyleft, pastestraight κτλ και αν θέλετε να τη χρησιμοποιήσετε δε σας αφήνω και δε δωροδοκούμαι εκτός αν μου φέρετε κανα καφάσι μπύρες (όχι του Λιντλ Θωμά!) που σε αυτή την περίπτωση, αφού τις πιω, θα είμαι πιο ελαστικός. Προφανώς! Στη μουσική όλα τείνουν να ποπίσουν, να γίνουν ποπ δηλαδή, δηλαδή όχι ακριβώς ποπ αλλά με τα χαρακτηριστικά της ποπ, δηλαδή να πουλήσουν στην αρχή όσο μπορούν περισσότερα για να κερδίσουν και οι καημένες οι δισκογραφικές που τα τόρρεντς τους έχουν φάει τη δουλειά, να βγάζουν τραγούδια να ακούγονται μόνο μέχρι να βγάλουν τα επόμενα, ανέμπνευστα, χωρίς ίχνος κούρασης και φυσικά ότι μα ότι είδος και να είναι να το κάνουμε πιο λάιτ ώστε να μπορεί να παιχτεί και στα μαγαζιά γιατί πως θα πιούμε το μοχίτο μας αν δεν παίζει ένα ελαφρύ ραποροκολαϊκοπόπ κομμάτι; Καλά, τα εξηγώ τέλεια έτσι; Σκάστε ρε, μη με κοροϊδεύετε!

Ας πούμε στη ροκ και στη μέταλ γιατί παραπονιούνται χρόνια τώρα οι ροκάδες και οι μεταλάδες; Επειδή πλέον δε βγαίνουν συγκροτήματα που να μπορούν να διαρκέσουν, που να μπορούν να παίξουν τα τραγούδια που βγάλανε στους πρώτους δίσκους γιατί όπως είπα και πιο πάνω ποπίζουν. Να βγάλουμε έτσι ένα καλό και ευχάριστο τραγουδάκι με ρυθμό, να μπορούν να πουν και οι γκόμενες «αααααα, αυτό το τραγούδι είναι ωραίο» και να παίζεται στα μαγαζιά ώστε να γίνονται όλοι στο μαγαζί ξαφνικά ροκάδες για τα υπόλοιπα δυόμιση λεπτά. Ο Dio είχε πει κάποτε ότι το MTV σκότωσε τη μέταλ. Επειδή μάλλον προσπάθησε να χαμηλώσει τους τόνους σε όποια καινούρια μπάντα και να έβγαινε ώστε να είναι πιο λάιτ για να την ακούνε περισσότεροι και να βγάζουν ακόμα περισσότερα λεφτά. Πιθανόν να είχε δίκιο, δεν ξέρω, ήμουν σχετικά μικρός όταν βγαίνανε τα πρώτα σκουπίδια τη δεκαετία του ’90. Η μέταλ δεν έχει πεθάνει ακόμα, γιατί τα μεγαθήρια παίζουν ακόμα, αλλά είναι στα τελευταία τους. Δε θέλω να σκέφτομαι ότι μετά από αυτούς θα εξαφανιστεί και η μέταλ όπως την ξέρουμε. Αλλά και στην ελληνική ροκ σκηνή τι έχει μείνει; Ο Παπακωνσταντίνου μου έρχεται στο μυαλό αλλά από κει και πέρα νέκρα. Μπορεί και να κάνω λάθος βέβαια, βοηθήστε με!

          Θέλετε να πάρουμε άλλο είδος; Η ραπ ξεκίνησε σαν κάτι γαμάτο με πρωτότυπους στίχους (για μένα το μεγαλύτερο προσόν της) και πού κατέληξε; Στο εξωτερικό να βγαίνει ραπ που το μόνο που λέει είναι «κούνα τον κώλο σου μωρή, είσαι σέξι, κουνήσου στο ρυθμό, κουνήσου στη μπάρα, κούνα και πάλι τον κώλο σου να πέσουν οι καπότες». Εδώ η ραπ χώνεται σε ποπ ελφροσκυλάδικα ώστε να τραγουδήσει μια καριόλα μετά το ρυθμικό ρεφρέν με στίχους του στυλ: «σε αγαπώ, σε θέλω, θέλω να κάνουμε ζουζουνιάρικο έρωτα, να σε βάλω σε μια βαρκούλα και να σε πάω στα αστέρια». Και μετά μπαίνει η καριόλα και λέει: «κι εγώ σε αγαπώ, είσαι η καρδιά μου, το συκώτι μου, η χολή μου, 2-3 όργανα ακόμα του σώματός μου, αλλά επίσης θα κουνήσω και τον κώλο μου πάνω στη μπάρα να έρθουν τα λιγούρια δίπλα μου».

          Κάποτε υπήρχε το ρεμπέτικο, που ήταν ωραία και κυρίως έντιμη μουσική. Μετά εξελίχθηκε στο λαϊκό (το οποίο έδειξε αρκετά καλά δείγματα μουσικής) και στο σκυλάδικο, το οποίο ήταν προορισμένο για τους συνταξιούχους ταρίφες που δεν τους αγάπησε η Βουλγάρα στο κωλόμπαρο όπως την αγαπήσανε αυτοί. Σιγά σιγά πεθαίνει και το λαϊκό, το οποίο έχει μετατραπεί σε ελαφρολαϊκό και το οποίο το θεωρώ ως τη μεγαλύτερη κατάντια της ΕΛ-ληνικής μουσικής. Πλέον έχουμε τα ελαφρολαϊκά και τα τρεντοσκυλάδικα και αφού πουλάνε δεν υπάρχει λόγος να τα αλλάξουμε και ας κρατάει κάθε τραγούδι από 3 μήνες μέχρι 1 χρόνο.

          Τζαζ ρε μαλάκες! Υπάρχει πια τζαζ; Πόσοι ακούνε τζαζ; Οκ, ούτε εμένα μου αρέσει, αλλά ήταν αληθινή μουσική, που την παίζανε (μη σκέφτεστε πρόστυχα!) κανονικοί μουσικοί και ναι, οι μπασίστες τους και ειδικά οι ντράμερ τους γαμούσανε πάτους. Εμένα μπορεί να μη μου άρεσε σα σύνολο αλλά υπήρχαν και υπάρχουν άτομα που τρελαίνονται αλλά δεν ακούγεται πλέον γιατί όπως είπα δεν παίζεται σε μαγαζιά. Δεν είναι τρέντι, πώς να το κάνουμε!

          Άσχετο. Κατάλαβα τι είναι η έντεχνη μουσική. Είναι η μουσική η οποία δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ και επειδή δεν μπορεί να ενταχθεί ούτε στα λαϊκά ούτε στα ροκ, φτιάχνουμε μια ειδική κατηγορία, την έντεχνη, και πετάμε εκεί μέσα ότι δε χωράει στις υπόλοιπες.

          Το ξέρω ότι ακούγομαι σαν κωλόγερος που παραπονιέται για οτιδήποτε καινούριο υπάρχει αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Ούτε λέω πως οποιοδήποτε συγκρότημα πέρα από τη δεκαετία του ’80 είναι για τα σκουπίδια, ούτε ότι όλες οι καινούριες ταινίες είναι για να τους βάλεις φωτιά και να πάρεις τις στάχτες τους να τις θάψεις στο 7^ο υπόγειο της πυραμίδας του Χέοπα. Αναγνωρίζω ότι καλό καινούριο βγαίνει, είτε σε συγκρότημα

είτε σε βίδεο γκέιμ

είτε σε ταινία

          Απλά τώρα πλέον εμπορευματοποιούνται όλα τόσο πολύ που παραμελούμε το σημαντικότερο, την ποιότητα! Δε πα να κρατήσει, ένα χρόνο, ένα μήνα, μια βδομάδα, ζμπούτσα μας, αρκεί βγάλουμε αρκετά φράγκα για να βάλουμε χρυσαφένια πόμολα στις λιμουζίνες μας…