ΤΡΟΛΛΑΡΟΝΤΑΣ ΤΟ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ

ΔΙΣΚΛΕΪΜΕΡ: Δε μ’ αρέσει ο Λειβαδίτης. Δε μ’ αρέσει γενικά η ποίηση με μόνη πιθανή εξαίρεση τον Ελύτη. Δε θέλω να μειώσω με τίποτα τον άνθρωπο ο οποίος στον τομέα του είναι αναγνωρισμένος και πολύ καλός απ’ ότι ξέρω. ΑΛΛΑ έχει γίνει της μόδας όλοι να ανεβάζουν ποιήματά του λες και δεν υπάρχει κάποιος άλλος. Έχει γίνει ο ροκ σταρ της ποίησης.  Από αυτούς που διαβάζουν ποίηση, οκ, το καταλαβαίνω, αλλά υπάρχουν και άτομα τα οποία δεν μπορούν να γράψουν ούτε το όνομά τους σωστά αλλά θα copypastάρουν ένα ποίημα του Λειβαδίτη για να το παίξουν ψαγμένοι μπας και ψαρώσουν καμιά γκόμενα. Υπάρχουν γκόμενες που τα μόνα τους ενδιαφέροντα είναι οι τρίχες στα μαλλιά και το καινούριο φόρεμα της Τζένιφερ Άνιστον αλλά υποτίθεται ότι τους αρέσει ο Λειβαδίτης. Άμα τους γράψεις ένα ποίημα δε θα συγκινηθούνε, αλλά άμα πεις ότι είναι του Λειβαδίτη αμέσως θα σου πούνε «αχ, τι γλυκό!». Αν και εσείς ξέρετε τέτοια άτομα και συναντήσετε κάποιο από τα ποιήματα που θα γράψω εδώ, να τους δώσετε τις απαντήσεις που θα σας δώσω και μην ανησυχείτε, είναι τόσο βλάκες που δε θα ξέρουν να απαντήσουν, το πολύ πολύ να σας πούνε «άντε ρε βλάκα!» ή να σβήσουν το σχόλιό σας γιατί τους χαλάσει το ίματζ στο φέισμπουκ. Με κόκκινα θα σχολιάζω. Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη στο Χωστήρα και τον Ταβανία (το μέγιστο ποιητή του κουλ έαρ) επειδή η προηγούμενη ήταν του κώλου.

1.

Α, θα ‘θελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου (και που ξέρεις πού τα είχε πριν;),

Της μητέρας σου τα γόνατα που σε γέννησαν για μένα (τα γόνατα δε γεννάνε)

Να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμά σου (είσαι αηδιαστικός!),

Να κρύψω σαν φυλακτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ’ το σεντόνι που κοιμήθηκες (μπορείς απλά να πάρεις ένα στριγκάκι της, είναι πιο εύκολο).

Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ’ έχει δει γυμνή πριν από μένα (χεχε, μαλάκα, σου πηδάω την πρώην!),

Να του χαμογελάσω που του δόθηκε μια τόσο ατελείωτη ευτυχία (πού το ξέρεις; Μπορεί να ήταν μια σκύλα μαζί του και ο άνθρωπος να υπέφερε).

2.

Θυμάσαι, αλήθεια, ένα βράδυ που καθόμαστε στο παράθυρο

Μακριά ένα γραμμόφωνο, κι ακούγαμε δίχως να μιλάμε (ε, όλη την ώρα μαζί τι σκατά να λέμε συνέχεια;).

Είπες: ας μην έχουμε γραμμόφωνο, κι ας μη βάλανε αυτή την πλάκα του για μας (λέμε όμως και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα).

Όμως αυτό το σιγαλό τραγούδι είναι δικό μας (ποιο είναι; Η μπαλάντα των παιδεραστών;). Κι αυτό το βράδυ είναι δικό μας (πιο κλισέ ατάκα να πεις στη γκόμενά / στο γκόμενό σου έβερ!).

Και κείνο το άστρο, εκεί, κατάδικό μας. Έτσι είχες πει (πάλι πιωμένη ήσουν μωρή, όσο και να σ’ αρέσει ένα «φωτάκι» μέσα στη νύχτα, άλλο τόσο αρέσει και σε άλλες 193498767 γυναίκες και δεν ξέρεις και γρι από άστρα εκτός του ότι είναι «ρομαντικά» για κάποιον ανεξήγητο λόγο).

Μιλάς σαν ποιητής αγάπη μου, έκανα ξαφνιασμένος (μάλλον δεν κατάλαβα, πως ήμουν κι εγώ πιωμένος – ορίστε ρε μαλάκες, κάνω και ομοιοκαταληξία).

Πέρασες τα όμορφα μπράτσα σου γύρω από το λαιμό μου και με φίλησες. Όπως εσύ μονάχα ξέρεις να φιλάς (ωραία, σκέφτομαι, θα ζμπρώξουμε σήμερα).

Έλα λοιπόν, μην κλαις.

Έτσι μ’ αρέσεις, να χαμογελάς.

Εμείς θα ζήσουμε, αγαπημένη μου, και θα νικήσουμε. Ό,τι κι αν κάνουν θα νικήσουμε (ποιοι; Οι Τούρκοι; Δε σας αφήνουν οι γονείς σας να πηδιόσαστε;).

Μια μέρα θα ξαναβρεθούμε.

Θ’ αγοράσουμε τότε κι εμείς ένα δικό μας γραμμόφωνο και θα το βάζουμε να παίζει όλη την ώρα (μην αγχώνεσαι, έχουν εφευρεθεί τα άι ποντ). Ναι, αγάπη μου, θα κάτσουμε κιόλας στο παράθυρο κοντά κοντά (και θα ακούμε τους κάγκουρες με τα αμάξια τους να περνάνε με Παντελίδη στο φουλ).

Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα.

Και τότε όλα τα βράδια κι όλα τα άστρα κι όλα τα τραγούδια θα ‘ναι δικά μας (βρωμοεγωιστές!, αφήστε και κάτι για τους άλλους).

3.

Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα, θα προτιμούσα μια στιγμή πλάι σου (προτιμάς δηλαδή να ζήσεις ένα λεπτό; Ούτε σεξ δε θα προλάβεις να κάνεις, όσο γρήγορα και αν τελειώνεις!).

4.

Ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί δεν πραγματοποιούνται τα ανθρώπινα όνειρα (εγώ μια φορά είχα δει ότι ήμουν με μια ξαδέρφη μου δυο ομόσημοι αριθμοί και μας κυνηγούσαν κάποιοι ετερόσημοι. Ήταν στις πανελλήνιες τότε από το διάβασμα μαθηματικών. Φαντάζεσαι να έβγαινε αληθινό; Θα γεμίζαμε ακόμα περισσότερα νούμερα!).

5.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια (οπότε μάλλον σκότωσες κανέναν για να πας ισόβια, οπότε μάλλον ζώο θα λέγεσαι αντί για άνθρωπος)

Μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντα την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο (μπα, μάλλον γυμνές γκόμενες θα θυμάσαι και θα ζωγραφίζεις στον τοίχο δυο κύκλους με κιμωλία για να νομίζεις ότι είναι βυζιά και θα τον παίζεις).

Εσύ και μεσ’ απ’ το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου θα συνεχίσεις το δρόμο σου πάνω στη γη.

Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο απ’ τ’ άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία (μάλλον ο δεσμοφύλακας θα σου απαντήσει και θα σου πει να βγάλεις το σκασμό και να μην κάνεις φασαρία αλλιώς θα σε τουλουμιάσει στο ξύλο. Αν πάλι σου απαντήσει η Ισπανία να ξέρεις ότι τα ναρκωτικά δεν κάνουν καλό ούτε στη φυλακή).

Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν’ ασπρίζουν τα μαλλιά σου δε θα γερνάς.

Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος

Αφού όλο και νέοι αγώνες θα αρχίζουνε στον κόσμο (αλλά εσύ ούτε θα το ξέρεις ούτε θα τους βλέπεις αφού θα σαπίζεις εκεί μέσα).

6.

Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί (κι όταν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον πάλι νεκροί είμαστε).

7.

Οι επαναστάτες είναι ανήσυχοι για το μέλλον, οι εραστές για το παρελθόν, οι ποιητές έχουν επωμιστεί και τα δυο (οι επαναστάτες είναι ανήσυχοι για το μέλλον ακόμα και τα βύσματα που μπήκαν στο δημόσιο με μέλλον και «επαναστατούν» επειδή τους κόψανε το επίδομα πλυσίματος χεριών, οι εραστές βρίσκουν άλλο ταίρι και ξεχνάνε το παρελθόν και οι ποιητές είναι ανήσυχοι για το αν θα εκδοθεί το βιβλίο τους).

8.

Εκείνη τη νύχτα άδειασα τόσο που όταν μου πέταξαν το μαχαίρι δε βρήκε πουθενά να καρφώσει (εκείνη τη νύχτα άδειασα τόσο που έδωσα όρκο ότι δε θα ξαναφάω σουβλάκι απ’ του Μπάμπη).

9.

Αχ, γυναίκες έρημες,

Πάντα γυρεύαμε το καλύτερο… (άντρα πλούσιο, όμορφο, ευαίσθητο, ρομαντικό, αλήτη, συμπονετικό, να μη νοιάζεται για τίποτα παρά μόνο για εμάς κτλ κτλ)

Συχνά καταφύγαμε και στις χαρτορίχτρες (άμα είσαι ζώο εκεί καταφεύγεις),

Τρέχουμε στα μέντιουμ να μάθουμε – τι να μάθουμε (ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ δε μαθαίνεις από τα μέντιουμ και να δω πότε θα τα κλείσουν επιτέλους φυλακή που κοροϊδεύουν κόσμο);

Διαβάζουμε καθημερινά το ωροσκόπιο στις εφημερίδες (γιατί είστε ευκολόπιστες, βαριέστε να βάζετε το μυαλό σας να δουλέψει και προτιμάτε άλλοι να το κάνουν για σας και ψάχνετε την εύκολη λύση)

Πηγαίνουμε σε διάφορους ύποπτους αστρολόγους… (δεν είναι ύποπτοι, ΕΝΟΧΟΙ είναι)

Λοιπόν πού πάμε; Από πού προερχόμαστε; (Πας στον τάφο! Προέρχεσαι από το μουνί της μάνας σου και το σπέρμα του πατέρα σου!)

10.

Για να γεννηθείς εσύ κι εγώ για να σε συναντήσω, γι’ αυτό έγινε ο κόσμος (ΟΧΙ! Ο κόσμος δεν έγινε για να συναντήσεις μια καριόλα, θα μπορούσες να είχες συναντήσει μια οποιαδήποτε άλλη, τυχαία ήταν η συνάντησή σας και σας παρακαλώ μη λέτε τέτοια γιατί γίνονται και τραγούδια, τα ακούνε οι γκόμενες και τα πιστεύουν!).

Αυτά γιατί βαρέθηκα, έχω ήδη ανοίξει τις μπυρίτσες μου, ακούω μουσικούλα και είμαι νιρβανιασμένος. Αλλά μη μου αγχώνεστε! Το μαγαζί διαθέτει και μελοποιημένη ποίηση: