ΓΥΜΝΑΣΙΟΛΥΚΕΙΑΚΕΣ ΓΚΟΜΕΝΟΪΣΤΟΡΙΕΣ

         Τώρα βέβαια δίνω τροφή στα Παρτάλια, αλλά δε γαμιέται, τότε δεν έπινα, οπότε άμα με κάνουν ρόμπα τουλάχιστον θα δείχνω νηφάλιος!

         Καταρχάς να σας δώσω δυο ορισμούς που είχαμε βγάλει τότε για να μπορείτε να καταλαβαίνετε κι εσείς:

1)    Επιχείρηση σκούπα: Όταν μπανίσουμε κάποιο γκομενάκι που μας αρέσει και κωλώνουμε εκείνη τη στιγμή να πάμε μόνοι μας και στέλνουμε κάποιον φίλο μας να πει τα καλά λόγια για εμάς.
2)    Επιχείρηση παντόφλα: Όταν μπανίσουμε κάποιο γκομενάκι που μας αρέσει και πάμε ντουγρού μόνοι μας για τη νίκη.

(Και γαμώ τους ορισμούς, θα κάνω αίτηση στον Μπαμπινιώτη, η οποία και θα απορριφθεί αμέσως!)

         Ήμασταν ένα βραδάκι μια ωραία ατμόσφαιρα σε μια καφετέρια γύρω στους 5-6 μαντράχαλους. Παραδίπλα ήταν μια ωραιότερη ατμόσφαιρα με δυο γυναίκες. Μια κουκλάρα και μια βάρα_τη_μούρη_μου_μπας_και_φτιάξει. Μου κάνει ένας «μαλάκα, αυτή τη θέλω!». Κοιτάω κι εγώ και ήμουν σίγουρος ότι ήθελε την άσχημη γιατί τότε είχε ένα πολύ περίεργο γούστο αυτό το άτομο στις γυναίκες. Αν θέλετε να μάθετε τι σόι γούστο είναι αυτό, νοικιάστε την τσόντα της Ντούβλη (κάποιος να φωνάξει τη WWF να μαζέψει τη φάλαινα). Ή αλλιώς τυπώστε στο google: «ugly women anal sex». Του Ψινάκη πούστη, κάτι θα σας βγάλει. Και όμως, μου έκανε ντρίπλα κάτω από τα πόδια και λέι απ και άλει χουπ και χούλα χούπα και στριφογυριστό σπρινγκ ρολλ και κολ δεμ ολ εξιακόσια και μου λέει ότι θέλει την κουκλάρα! «Μαλάκα είναι πολύ όμορφη, κωλώνω να πάω μόνος μου, άντε για επιχείρηση σκούπα». Βασικά δεν είπε όμορφη, μουνάρα είπε αλλά τέλος πάντων. Εγώ βαριόμουνα και τελικά πήγε κάποιος άλλος από την παρέα να κάνει το κονέ. Και γίνεται το κονέ και γνωρίζονται και τελικά τα φτιάχνουν (πόσο ηλίθια έκφραση!).

         Και μια μέρα που δεν ήταν μέρα αλλά ήταν νύχτα τώρα που το ξανασκέφτομαι βγαίνουμε αυτός, εγώ και αυτές οι 2 κοπελιές. Σημείωση: τότε, λίγο πιο πέρα από εκείνες τις καφετέριες υπήρχε ένα πάρκο που πήγαιναν τα ζευγαράκια να μπαλαμουτιαστούνε. Ακόμα υπάρχει το πάρκο αλλά πλέον δεν πάνε ζευγαράκια για να μπαλαμουτιαστούνε αλλά πρεζονάκια για να τρυπηθούνε! Τέλος σημείωσης. Φεύγουνε αυτοί οι δυο και πάνε στο πάρκο για να τρυπηθούνε. Όπα, λάθος, για να μπαλαμουτιαστούνε! Μένω κι εγώ με την άλλη και αρχίσαμε να λέμε μαλακίες. Οι άλλοι λείπανε όμως πάνω από μισάωρο κι εμείς βαρεθήκαμε. Παίρνω το φίλο μου τηλέφωνο, μου λέει να πάμε από το πάρκο και θα έρθουνε κι αυτοί, γιατί είχανε κατέβει κάτω στην παραλία. Πάμε στο πάρκο με την άλλη, καθόμαστε σε ένα παγκάκι και περιμένουμε σα μαλάκες. Συνεχίζαμε να λέμε πίπες μέχρι που ξεμείναμε κι από αυτές. Κι ο άλλος ο παπάρας ακόμα να έρθει! Οι αναστεναγμοί μας είχανε φτάσει στο κόκκινο. Από την πολλή βαρεμάρα δεν μπορούσα να κρατήσω το κεφάλι μου άλλο όρθιο, το οποίο πέφτει προς τα πίσω με αποτέλεσμα να κοιτάω τα άστρα. Και εκεί που κοιτούσα τα άστρα αρχίζω να σκέφτομαι δυνατά: «Ένα αστέρι, δυο αστέρια, τρία αστέρια, τέσσερα αστέρια…… Καλά ε, της πουτάνας γίνεται!». Γυρνάει η άλλη, με κοιτάει και ξεραίνεται στα γέλια! Μπορεί να γελούσε μόνη της σαν την υστερική για κάνα 20λεπτο που αποφάσισαν τελικά οι άλλοι να μας κάνουν την τιμή και να έρθουν!


         Με τον ίδιο μαλάκα μια άλλη φορά καθόμασταν στα τότε Φλοφραπέ και μερικά τραπεζάκια παραπέρα καθόντουσαν δυο κοπέλες. Μια κανονική και μια με τεράστια βυζιά. Μα κάτι βυζιά, από ‘δω μέχρι την Αλάσκα. Και δε ζω στην Αλάσκα. Έμεινε γνωστή στην ιστορία ως η Ελένη η Βυζαρού (ονόματα λέμε, βυζιά θίγουμε). Σε θέμα νοημοσύνης βέβαια δεν τα πήγαινε και τόσο καλά αλλά με τέτοια βυζιά τι να τα κάνεις τα μυαλά! Αν ο εγκέφαλός της βρισκόταν στα βυζιά της τότε κάλλιστα θα είχε πάρει μέχρι τα 15 της τρία βραβεία Νόμπελ, δυο πούλιτζερ και θα είχε αναπτύξει τη δική της θεωρία για την κβαντομηχανική. Αλλά δεν έχει βρεθεί ακόμα ο άνθρωπος που έχει τον εγκέφαλο στα βυζιά οπότε………. Καλά, καλά, σταματάω με τα βυζιά. Αλλά ρε φίλε κάτι βυζιά ΝΑ! Οκ, οκ, σκάω!

         Μου λέει ο μαλάκας φίλος μου άντε για σκούπα στην τάδε. «Ποια ρε, αυτή με τα βυζιά;». «Όχι, την άλλη». Πηγαίνω, τις γνωρίζω και τελικά λέω στην κοπέλα «Ο φίλος μου θα ήθελε να σε γνωρίσει». «Ποιος είναι ο φίλος σου;». «Να, αυτός εκεί ο…………». Πάω να δείξω με το δάχτυλο το φίλο μου αλλά σταματάω γιατί ο μαλάκας είχε βρει μια εφημερίδα από δίπλα και την είχε βάλει μπροστά του, και καλά πως διάβαζε, και το πρόσωπό του ήταν καλυμμένο. «Μισό λεπτάκι», λέω στην κοπέλα και πηγαίνω προς το μέρος του μουρμουρώντας «Είναι τελείως ηλίθιος ο τύπος». Του κατεβάζω την εφημερίδα και του λέω «Μαλάκα, τι τη θέλεις την εφημερίδα ρε;». Πιάνω το πρόσωπό του και το γυρνάω προς το μέρος των κοριτσιών να το δούνε καλά καλά. Ο άλλος ο ηλίθιος γελούσε! «Τώρα που με είδαν πήγαινε να δεις τι θα πούνε», μου λέει. Πάω κι εγώ πίσω στις κοπέλες και μου λένε ότι ήταν λίγο μακριά και δεν τον έβλεπαν καλά. Δεν πειράζει, τους λέω, θα τον φωνάξω σε λίγο. Εν τω μεταξύ εγώ κάθομαι μαζί τους και αρχίσαμε να μιλάμε για άσχετα πράματα. Έριχνα κλεφτές ματιές στον άλλον, ο οποίος είχε φάει τα βυζιά του από την αγωνία του. Στ’ αρχίδια μου εμένα, άστον να ψηθεί λίγο το κωλαράκι του σκέφτομαι. Μετά από κάνα τέταρτο γυρνάω στον άλλο, ο οποίος μου λέει «Τι σκατά λέγατε τόσην ώρα; Για μένα;». «Για σένα; Γιατί να μιλάμε για σένα;». Έμεινε μαλάκας ο άλλος και με κοιτούσε. «Α ναι ρε μαλάκα», λέω, «για σένα πήγα να μιλήσω! Δε σε βλέπουνε καλά από ‘κει, πάμε μαζί τους να μιλήσουμε από κοντά». Κώλωνε ο άλλος, αλλά τελικά πήγαμε. Έφαγε την πίτα του αυτός, αλλά καταλήξαμε να κάνουμε παρέα μ’ αυτές για κάνα εξάμηνο. Γαμώ τις κοπελιές και οι δυο τους, πολύ γέλιο. Αλλά τα βυζιά παραμένουν βυζιά! Βυζιά, βυζγιά, βυζάρες, βυζόμπαλα, μπαλκόνια, μπαλόνια, μπαζούκες, όπως θέλετε πείτε τα, δεν τα πειράζει καθόλου! Θυμάμαι μια φορά που τα πίναμε με κάτι φίλους μου κι αυτές, ο ένας είχε σουρώσει και έχοντας το πρόσωπό του κολλημένο στα βυζιά της άλλης, της λέει «Ελένη, μάζεψε τα βυζιά σου γιατί θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα!».



         Ήταν μια άλλη φορά και έναν άλλον καιρό τρεις βλαμμένοι συμμαθητές, ένας, ένας άλλος και ένας παράλλος (εγώ). Όχι, ψέμματα, εγώ ήμουν ο μεσαίος! Είχαμε κι εμείς ένα μαγαζί «Βαρελάδικο» στην πόλη μας, όπως κάθε πόλη που δε σέβεται τον εαυτό της και τους κατοίκους της. Και τότε το Βαρελάδικο άνοιγε δυο φορές. Μια στις 8 για τα μικρά μαλακισμένα και τρισβλαμμένα κωλόπαιδα του κερατά όπως εμείς τότε και μια στις 12 για τα μεγάλα μαλακισμένα και τρισβλαμμένα κωλόπαιδα του κερατά όπως εμείς τη σήμερον ημέραν! Κάθε Σάββατο όλο το σχολείο μαζευόταν εκεί και ο καθένας προσπαθούσε να το παίξει ενήλικος σκυλάς. Δηλαδή άνοιγε μπουκάλι με την παρέα του (τότε δεν υπήρχε απαγόρευση αλκοόλ σε άτομα κάτω των 17 – και να υπήρχε δηλαδή, όλα μα όλα τα μαγαζιά τον γράφανε στ’ αρχίδια τους), έπαιρνε γαρύφαλλα από τις τσούλες που τριγυρνούσαν με τα πανέρια και χόρευε ζεϊμπέκικο μπας και τον προσέξει καμιά γκόμενα και του πιάσει το πουλάκι.

         Μια φορά λοιπόν που είχαμε πάει (πρέπει να ήμασταν τρίτη γυμνασίου) εμείς οι τρεις αποφασίζουμε να πάμε για επιχείρηση παντόφλα. Χωρίζουμε το μαγαζί σε τρία μέρη και αρχίζουμε να την πέφτουμε σε όποιο κοριτσάκι μας γυάλισε. Μετά από καμιά ώρα αποτυχημένου καμακιού, τα αποτελέσματα ήταν τα εξής:

Ένας: 0/5 , Άλλος (εγώ): 0/6 , Παράλλος: 0/8.

         Απογοητευόμαστε και φεύγουμε από το μαγαζί. Τι να κάνουμε, τι να κάνουμε… Εγώ είχα ένα πεντοχίλιαρο μαζί μου (δώρο παππού). Με το πεντοχίλιαρο τότε για όσους δε θυμούνται ή δεν ξέρουν έπαιρνες τσιγάρα, 3-4 μπύρες, ποτό και κάνα σουβλάκι να φας. Κερνάω μπύρες λέω. Πάμε σε ένα μπαράκι που μάζευε μαλακισμένα της ηλικίας μας και γνωρίζουμε εκεί τρεις κοπελιές που καθόντουσαν δίπλα μας. Ο άλλος και ο παράλλος τα φτιάχνουμε με τις δυο από αυτές. Ο ένας έμεινε με το πουλί στο χέρι αλλά δεν πειράζει γιατί πέθανε από AIDS τα έφτιαξε με μια άλλη κοπελιά μετά από δυο μέρες.

         Και μετά τα παραπάνω καταλήγω στο ηλίθιο συμπέρασμα ότι όταν είναι να βγεις για να γνωρίσεις γκόμενες δε θα γίνει τίποτα, ενώ όταν βγεις απλά για να βγεις και να σουρώσεις πιείς μια μπύρα με τους φίλους σου τότε γνωρίζεις. Και είναι ηλίθιο γιατί νομίζουμε ότι συμβαίνει πάντα ενώ δε συμβαίνει, αλλά όταν συμβαίνει νομίζουμε ότι πάντα έτσι συμβαίνει ενώ μας έχει τύχει να συμβεί και τις άλλες φορές αλλά κάνουμε σα να μη συμβαίνει τίποτα και συνεχίζουμε να δίνουμε σημασία μόνο τότε που συμβαίνει εκεί που δεν το περιμένεις.

         Χμμμμμ, το ίδιο ισχύει και με το ποτό. Κατεβαίνεις για ένα δυο ποτά και δε θυμάσαι πως γύρισες, ενώ όταν κατεβαίνεις με σκοπό να γίνεις σούρα, πάλι καταλήγεις να μη θυμάσαι πως γύρισες αλλά δίνεις σημασία στο τότε που κατέβηκες για μια μπύρα και τελικά ξυπνάς σε νοσοκομείο με έναν ορό φραπέ στο χέρι και σου λένε ότι σε βρήκε η αστυνομία να κοιμάσαι έξω από ένα ξενοδοχείο (true story).

Υ.Γ.: Περισσότερες ιστορίες όταν βγούμε πάλι για κρασιά με την παρέα και αφού πιούμε αρκετά αποφασίσουμε να θυμηθούμε κι άλλα τέτοια γκομενικά ευτράπελα…

Υ.Γ.2: Αλλά μιλάμε για ΒΥΖΙΑ μαλάκες, όχι αστεία!

Υ.Γ.3: Πολύ γράφω τον τελευταίο καιρό και θα ξεμείνω από εμπνεύσεις……