ΣΑΒΟΥΑΓ ΒΙΒΓ PART I - ΤΟΝ ΗΠΙΑΤΕ ΔΗΛΑΔΗ, ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ. - ΚΑΛΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΤΙ ΤΙΤΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ; ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟ ΕΓΡΑΨΕΣ. - ΝΑ ΒΓΑΛΕΙΣ ΤΟ ΣΚΑΣΜΟ ΕΣΥ!

          Γύρισα ανανεωμένος και χεσμένος γιατί με έπιασε κόψιμο και παραλίγο να γεμίσω τα βρακιά μου. Αλλά το θέμα μας δεν είναι τα σκατά μου. Το θέμα μας αυτή τη φορά είναι οι ωραίοι τρόποι, οι «σωστοί» τρόποι που τους μαθαίνουνε και στα εξωτερικά να πούμε και εμείς ωσάν ευρω-παίοι (πέη) οφείλουμε να τους σεβαστούμε και να φερόμαστε αναλόγως για να είμαστε πολύ σικάτοι σαν πλούσιοι γιοι του βασιλιά Αχταρζάν της βόρειας Κυριλίας και όχι βάρβαροι και άνευ τρόπων, όπως οι γιοι του βασιλιά Μπαρμπαζάν της νότιας Κυριλίας. Όλοι οι κυριλοτρόποι γενικεύονται στη φράση, που αν κρίνω από το όνομα, πρέπει να προήλθε από τη Γαλλία – διορθώστε με αν κάνω λάθος –, σαβουάρ βιβρ. Αλλά επειδή οι Γάλλοι μιλάνε σαν το Δημοσθένη και δεν μπορούνε να πούνε το ρο, προφέρεται ως σαβουάγ βιβγ. Έγινε ευρέως διαδεδομένο και στην Ελλάδα και αυξάνει και πάει το ποσοστό των ανθρώπων που έχουν «καλούς» τρόπους, γιατί έχουμε γίνει πολύ κυριλέ όπως και να το κάνουμε. Παρακάτω θα σας παρουσιάσω μερικούς από τους καλούς τρόπους που βρήκα σκόρπιους στο άθεο ίντερνετ και με κόκκινα γράμματα θα σχολιάζω γιατί πολλοί από αυτούς είναι γελοίοι τρόποι. Επειδή βλέπω να βγαίνει πάλι ποστ-σεντόνι θα το χωρίσω σε 2 μέρη, για να μη βαριέστε κι εσείς να διαβάζετε 385 σελίδες με τη μία…


         Το πιρούνι της σαλάτας είναι πάντοτε αυτό που βρίσκεται έξω έξω αριστερά, με τα πιο πυκνά δόντια. (ναι ρε, αυτό με τα πυκνά δόντια, έχει και ένα χαλασμένο αλλά είναι πιο μέσα, δε φαίνεται καλά, έχει μια κουφάλα και αύριο πρωί πρωί οδοντίατρο για σφράγισμα!). Είναι μικρότερο από το κυρίως πιρούνι. (Α, έχουμε και σε πολλά μεγέθη πιρούνια… εγώ θα πάρω το medium, το large με παχαίνει…). Ένας γενικός κανόνας είναι να χρησιμοποιούμε πάντα για το πρώτο πιάτο το πιρούνι που βρίσκεται έξω έξω. (εγώ για πρώτο πιάτο θα πάρω σούπα). Συνεχίζουμε με αυτά που βρίσκονται προς τα μέσα για κάθε πιάτο που ακολουθεί. (άντε και άμα τελειώσουν τα πιρούνια και πάρουμε δεύτερη γύρα, μπορείτε να τρώτε με το χέρι).

          Τα στερεά στ' αριστερά και τα υγρά στα δεξιά. Δηλαδή, το φλιτζάνι του καφέ και τα ποτήρια του κρασιού και του νερού πάνε στα δεξιά, ενώ το πιάτο του ψωμιού στ' αριστερά. (υπάρχει πιάτο για ψωμί; Ρε τι ανώμαλος που είναι κόσμος… όλοι έχουμε συνηθίσει το ψωμί στη μέση, αρπάζει όποιος προλάβει, βουτάει στη σάλτσα, κάνει παπάρα και… - ιιιιιιιιιιιι τι λες ρε αθεόφοβε; Κανίβαλε! Δολοφόνε του φαγητού! Ημιάγριε και βάρβαρε και βάρβαρε και ημιάγριε μαζί! Πως τρως έτσι! Τρόπους δεν έχεις; - σκάσε εσύ μωρή πλούσια φραγκόκοτα! Με τη μύτη που κοιτάει στο ταβάνι! Εγώ γράφω τα σχόλια! Άι στο διάολο και εσύ και η μύτη σου! Που αν υπήρχε κόλαση και στην κόλαση υπήρχαν καζάνια και πήγαινες – που θα πήγαινες – θα σε βράζανε σε ένα καζάνι εσένα και σε ένα άλλο τη μύτη σου!).

          Έχετε παρατηρήσει ποτέ πώς κρατούν το ποτήρι τους οι δοκιμαστές κρασιού; Δεν πρόκειται για κάποιο περίπλοκο τέχνασμα - μ' αυτόν τον τρόπο φροντίζουν να διατηρείται η γεύση και η σωστή θερμοκρασία του. Κρατήστε το ποτήρι σας από το πόδι, ώστε να μη ζεστάνετε με το χέρι σας το κρασί. Όταν σερβίρετε εσείς το κρασί, γεμίστε το ποτήρι μέχρι ακριβώς λίγο πριν από τη μέση. (the masturbation goes cloud! Καταρχάς ΔΕΝ είμαστε δοκιμαστές κρασιού! Και τι να ζεστάνεις ρε; Για 5 λεπτά που θα έχεις το κρασί στο ποτήρι σου; Γιατί μετά θα πρέπει να ξαναγεμίσεις! Τι να ζεστάνεις ρε (α, το ξανάπα αυτό)! Πόσο λες να ζεσταθεί μέχρι να κάνεις την κίνηση χεράκι-στόμα-κατάποση και πίσω το ποτήρι στο τραπέζι; Ομολογουμένως μπορεί να σου πάρει και 4,37 δευτερόλεπτα! Και για το άλλο… γέμισμα μέχρι λίγο πριν τη μέση… δουλειά δεν έχουμε δηλαδή όλη την ώρα θα γεμίζουμε και θα γεμίζουμε ε; Τι νομίζεις ότι πίνεις, σφηνάκι; Και άμα εγώ θέλω να πιω με τον άλλο μια κούπα γιατί είμαστε και πολύ μάγκες – ε καλά τώρα – τότε τι κάνουμε;).

           Αν κάτι δεν βρίσκεται μπροστά σας, ζητήστε το να σας το περάσουν. Όταν απλώνετε το χέρι σας μπροστά από κάποιον, δεν γίνεστε μόνο αγενείς, αλλά ρισκάρετε να ρίξετε κάποιο ποτήρι ή να βουτήξετε το μανίκι σας στο πιάτο κάποιου άλλου. (εντάξει… Μήτσο πιάσε το ψωμί… Μήτσο πιάσε τη σαλάτα… Μήτσο πιάσε το κρασί… Μήτσο πιάσε τα παϊδάκια… Μήτσο πιάσε το μπούτι… όχι της Ελένης ηλίθιε, του κοτόπουλου… Μήτσο πιάσε ένα πορτοκάλι… όχι ρε, αυτό είναι το βυζί της Ελένης… Μήτσο μην πιάνεις τ’ αρχίδια σου! Νομίζω ότι όλα αυτά θα τα πάρετε μόνος σας γιατί θα τα πάρει στο κρανίο ο Μήτσος που δεν τον αφήνετε να φάει/χουφτώσει την Ελένη με την ησυχία του. Και αν είστε αρκούντως ηλίθιος ή ακόμα πιο αρκούντως σουρωμένος και ρίξετε κάποιο ποτήρι ή βουτήξετε το μανίκι σας σε κάνα πιάτο, ε τότε με το δίκιο τους οι άλλοι να σας βρίζουν!).

         Η λεπτή τέχνη του να χειρίζεστε κομμάτια φαγητού που δεν καταπίνονται έχει ένα βασικό κανόνα: όποιο κομματάκι δεν τρώγεται πρέπει να βγει από το στόμα σας με τον ίδιο τρόπο που μπήκε! Αν βάλατε με το χέρι μια ελιά στο στόμα σας, τότε το κουκούτσι πρέπει να απομακρυνθεί με τα δάχτυλα. Αν όμως η ελιά μπήκε με το πιρούνι (π.χ. ως μέρος κάποιας σαλάτας), τότε χρησιμοποιήστε το πιρούνι σας για να τη βγάλετε. (Υπάρχει και πιο αποτελεσματικός τρόπος… εντοπίζετε ένα στόχο π.χ. το ποτήρι του κρασιού του απέναντι, στοχεύετε και φτοοοουυυυυυυυυυυυ! Θρι πόιντς!).

          Όταν τελειώσετε, τοποθετήστε το μαχαιροπίρουνό σας στο πλάι, με τις λαβές να δείχνουν 5 η ώρα και τις μύτες 11. Αυτό το διακριτικό σημάδι δίνει το σήμα στο σερβιτόρο ή στην οικοδέσποινα ότι μπορεί να τα μαζέψει. Αν απομακρυνθείτε από το τραπέζι προτού τελειώσετε, για να μη σας μαζέψουν το πιάτο, βάλτε τη λαβή του μαχαιριού να δείχνει 4 η ώρα και τη λαβή του πιρουνιού να δείχνει 8, έτσι ώστε να σταυρώνουν στη μέση του πιάτου. Σε καμιά στιγμή του γεύματος δεν πρέπει τα μαχαιροπίρουνα να ακουμπήσουν στο τραπέζι. (γαμώτο, εμένα μου δώσανε χαλασμένα μαχαιροπίρουνα… πάνε μια ώρα μπροστά και δεν ξέρω πώς να τα ρυθμίσω! Δεν πάμε καλά μου φαίνεται! Πάλι καλά που τα μαχαιροπίρουνα δε λένε την ημερομηνία, τα δευτερόλεπτα, την ακριβή ώρα καταστροφής του κόσμου, το μέλλον, αν φοράει στρινγκ ή τάνγκα η διπλανή και πόσο χέζει το σκυλί της απέναντι που το έχει βάλει στην τσάντα της λες και είναι κραγιόν με τρίχωμα!).

7 "εγκλήματα" που ποτέ δεν πρέπει να κάνετε στο τραπέζι (αλλιώς έχει ισόβια, μη σας πω και ηλεκτρική καρέκλα):

1. Να σκαλίζετε τη μύτη σας ή να μυρίζετε ένα πιάτο πριν φάτε. (Το να σκαλίζουμε τη μύτη μας, οκ, λογικό, αλλά άμα σου φέρει τη μπριζολάρα που είναι και 2 μέτρα ή ένα κιλό παϊδάκια και η μυρωδιά του σπάει και τα ρουθούνια του 97χρονου μπάρμπα Γιώργη που είναι 34 χιλιόμετρα μακριά, ε τότε, αν υπάρξει μία αυτόματη κίνηση και μυρίσετε το πιάτο μου φαίνεται απολύτως φυσιολογικό).

2. Να γλείφετε το πιρούνι σας, για να μην πάει χαμένη ούτε ελάχιστη ποσότητα της νοστιμότατης σάλτσας. (γιατί όχι; Στην ανάγκη άμα πέσει και λίγη σάλτσα στα βυ… στο μπούστο της διπλανής, που είναι και τεράστιο, μα τι διάολο με τρόμπα τα φουσκώνει; - τότε μπορεί να τα γλύψουμε κι αυτά!).

3. Να ορμάτε για το αλάτι ή για κάποια πιατέλα που δεν βρίσκεται κοντά σας. (Ωχ, πάλι θα αρχίσουμε τα ίδια με το Μήτσο!).

4. Να σερβίρετε πρώτα τον εαυτό σας από κάποια πιατέλα που σας ζητήθηκε να περάσετε σε κάποιον άλλο. (Όχι, θα τα δώσουμε πάλι του χοντρού του Πάγκαλου που έχει φάει ήδη 57 κιλά παϊδάκια. Κάτσε να προλάβουμε κι εμείς τίποτα… Κοίτα τον, κοίτα το χοντρό πως τρώει! Ούτε μια στιγμή δεν έχει αφήσει το πιρούνι του! Κοίτα τα προγούλια του! Σαν ντόπερμαν είναι! Είναι η κατάλληλη μούρη για να διαφημίζει ελαστικά Μισελέν!).

5. Να σερβίρετε μια τεράστια μερίδα από ένα φαγητό που λατρεύετε ή να ψάχνετε για τα κομμάτια που σας αρέσουν πιο πολύ, αφήνοντας ελάχιστο γι' αυτούς που ακολουθούν. (τ’ ακούς χοντροΜιχάλη; Άσε μας να φάμε κι εμείς τίποτα. Και άσε κάτω τη μπριζόλα ένα λεπτό ρε καθιστό βόδι! Έχει τρομάξει η καημένη η μπριζόλα που σε βλέπει αλλά, δυστυχώς γι’ αυτήν, δεν μπορεί να πάει πουθενά!).

6. Να προσφέρετε υπολείμματα από το πιάτο σας στους άλλους καλεσμένους στο δείπνο. (γιατί να πάει χαμένο; Ας το δώσουμε στο σκουπιδοφάγο το Μιχάλη που τα καταπίνει όλα – εντάξει σχεδόν όλα, δεν έγινε γκέι ακόμα – και έχει γίνει σαν ανθρώπινος κάδος απορριμμάτων!).

7. Να χρησιμοποιείτε οδοντογλυφίδες στο τραπέζι μπροστά στους υπόλοιπους (ούτε η γνωστή κίνηση να "κρύβετε" με το ένα χέρι τη "δράση" σας... μετριάζει το κακό αυτής της εικόνας - προτιμήστε να σηκωθείτε από το τραπέζι και να γυρίσετε αφού τελειώσετε!) (όχι θα πρέπει να τρέχω στην τουαλέτα επειδή μου έκατσε λίγο κρέας στα δόντια… συγγνώμη αγάπη μου, πάω τουαλέτα… όχι δεν πάω για κατούρημα… ούτε για χέσιμο… ένα κρεατάκι θέλω να βγάλω από τα δόντια μου… μα γιατί με λες κομπλεξικό και ηλίθιο ντάρλινγκ;… εδώ να το κάνω; Μπροστά σε όόόόόόλον αυτόν τον κόσμο;… μα δεν είναι πρέπον… καλά σκάω και κάθομαι…).

         Τα παραπάνω τα βρήκα όλα μαζεμένα για το φαγητό. Σε εστιατόριο εννοείται. Για ταβέρνα ούτε λόγος ε. Θα σου πει η άλλη η καρακάξα, «τι λες παιδί μου που θα μπω εγώ σε αυτά τα κουτούκια που πηγαίνουν οι υπάνθρωποι, οι απολίτιστοι που θέλουν να λέγονται και άνθρωποι. Εκεί, εκεί, που τρώνε με τα χέρια! Oh mon Dieu! Με τα χέρια! Θέλω να πεθάνω από αηδία!». Και είναι και ο άντρας της δίπλα με το πριγκηπικό μουστάκι και τα υαλότουβλα που έχει για γυαλιά και θα κουνήσει το κεφάλι του συμφωνώντας (που σιγά να διαφωνούσε, θα έτρωγε παντόφλα και τηγάνι στο κεφάλι που θα του άφηναν καρούμπαλα για τουλάχιστον 2 μήνες!). Άι στο διάολο μωρή πλούσια καρακάξα που ζυγίζεις και 456 κιλά (η ίδια είναι 60 κιλά, το μέικ απ 40 κιλά και τα υπόλοιπα 356 κιλά είναι καπέλα, γούνες, τσάντες, κολιέ, καρφίτσες, παραμάνες, παραπατέρες, παραμπατζανάκηδες και άλλα χίλια δυο σκατουλάκια-εξαρτήματα και τα κιλά αυξάνουν αν κουβαλάει και κάνα σκυλάκι μαζί της)!

          Πολλές φορές η συνάντηση με ένα ρούχο σε ένα κατάστημα είναι μοιραία. Είναι αυτό που λέμε «το ρούχο σε διαλέγει». Σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει μια κυρία να ίσταται στο ύψος των περιστάσεων και να το αγοράζει αμέσως, αλλιώς κινδυνεύει να μην το ξαναδεί ποτέ. (αχ, τι ωραίο φόρεμα είναι αυτό! Γι’ αυτό κι εγώ θα σταθώ στο ύψος μου, δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη, και θα το πάρω! Πόσο έχει; Α, 3000 ευρά μόνο; Ε εντάξει, τι το έχουμε το μουλάρι που κάθεται και δουλεύει ενώ εμένα η μόνη μου δουλειά είναι να κάθομαι και να μειώνω το λογαριασμό της πιστωτικής του κάρτας; Αφού το ρούχο με διάλεξε! Ω! τι θαύμα! Σηκώθηκε το μανίκι από μόνο του, με έδειξε και βροντοφώναξε με φωνή που σχίζει ουρανούς: «εσένα θέλω κυρία πατσαβούρα! Πάρε με τώρα!»).

          Επειδή δεν είναι σωστό οι άνδρες να σηκώνουν συνέχεια το παντελόνι τους από την ζώνη, θα πρέπει να φορούν τιράντες, αν φοβούνται ότι συνέχεια τους πέφτει. Οι τιράντες πάντα κρύβονται είτε κάτω από το γιλέκο ή κάτω από το σακάκι. Επιπλέον, δε φορούμε συγχρόνως τιράντες και ζώνη. (ε; τιράντες είπε; Τιράντες έγραψε; Τιράντες ανέφερε; Τιράντες εκφώνησε; Τιράντ… καλά καταλάβατε! Εγώ τιράντες φορούσα στο δημοτικό και πάλι σπάνια γιατί τις έβρισκα ελεεινά γελοίες από τότε και θες να τις φορέσω και τώρα; Ε, να πάω και πίσω από ένα άσπρο πανί να κάνω τον καραγκιόζη! Και ποιο είναι εσένα το πρόβλημα σου αν εγώ φοράω και τιράντες και ζώνη; Σάμπως θα τα δεις ποτέ; Άμα γουστάρω φοράω τιράντες, μια ζώνη κανονική, μια ζώνη να μου κρατάει την κοιλιά να μην πέσει, μια ζώνη να μου κρατάει το πουλί μην πετάξει και άλλη μια ζώνη να τη βάλω στο στόμα σου να μη μιλάς και να λες όλη την ώρα μαλακίες! Και δε μου λες άμα θέλω να πω στη γκόμενα να την πάω σπίτι μου θα της πω: έλα σπίτι μου να σου δείξω την κρυμμένη…………. τιράντα μου;).

       Το άκρον άωτον της ευγένειας όταν μετακομίζουμε σε μία πολυκατοικία είναι να παρουσιασθούμε και να συστηθούμε στους ενοίκους, χαιρετώντας τους ευγενικά και δηλώνοντας το όνομά μας και το διαμέρισμα κατοικίας μας. (Γεια σας είμαι ο Μπάμπης, μένω στο τρίτο διαμέρισμα δεξιά του ημιυπόγειου, ναι, αυτό που δεν έχει αριθμό, είμαι φοροεισπράκτορας Ελβετών μονόφθαλμων μπετατζήδων, στον ελεύθερο μου χρόνο βιάζω ανήλικους μπαμπουίνους και τα σαββατοκύριακα πιάνω εμπριμέ πεταλούδες………… μα γιατί μου έκλεισε την πόρτα στη μούρη;). Δεν ελέγχουμε ποιος εισέρχεται ή εξέρχεται από τα γειτονικά διαμερίσματα και δεν σχολιάζουμε στον διάδρομο ή το μπαλκόνι τους άλλους ενοίκους. (εσείς το λέτε αυτό; Που ξέρετε τι χρώμα σώβρακο φοράει κάθε Τρίτη ο φοιτητής από απέναντι και αναρωτιέστε αν το Μαράκι – που είναι και πολύ καλή αλλά εσείς διαφωνείτε γιατί έχετε προσέξει ότι το αριστερό της φρύδι είναι 0,000005 χιλιοστά μικρότερο από το άλλο – είναι πόρνη πολυτελείας ή απλή πόρνη! Γιατί είναι γνωστό πως εσείς που το παίζετε «κυρίες» όταν δείτε μια σαφώς ομορφότερή σας τη βγάζετε πόρνη, πουτάνα και λοιπά ιεροδουλικά αποτέτοια… είναι επίσης γνωστό πως άτομα των «μεγάλων» και «κοσμικών» κύκλων ή απλά άτομα που προσπαθούν να το παίξουν τέτοιοι είναι πιο κουτσομπόληδες και από τις κουτσομπόλες των χωριών).

          Ο σεβασμός προς τον/την σύντροφό μας εκφράζεται και με την καθαριότητα. Φροντίζουμε πάντοτε για την σωματική μας υγιεινή και καθαριότητα. Κάνουμε μπάνιο πριν και μετά την πράξη. (Δηλαδή να υποθέσω ότι το γνωστό: «ένα στα γρήγορα ρε μωρό στην τουαλέτα του αεροπλάνου, πάντα το είχα φαντασίωση!» δεν πιάνει ε;).

          Όταν συνοδευόμεθα, είναι αγενές να κτυπά το κινητό μας και να απαντούμε χωρίς να ζητήσουμε συγγνώμη από τον/την συνοδό μας, χωρίς να εξηγήσουμε ότι περιμένουμε ένα επείγον τηλεφώνημα ή χωρίς να προβάλλουμε μία άλλη πρέπουσα δικαιολογία. (Συγνώμη ντάρλινγκ χτυπάει το κινητό μου… πάω πιο πέρα να μιλήσω… εδώ δεν έχει καλό σήμα……… ναι ποιος είναι;… ρε μωρό δε σου είπα ότι θα σε πάρω εγώ τηλέφωνο;… μη μου κάνεις γκρίνιες τώρα… αφού σου είπα ότι είμαι σε ένα σημαντικό δείπνο με τους μετόχους της εταιρίας… ναι… εντάξει;… θα σε πάρω πιο βράδυ τηλέφωνο ζουζουνομπουρμπουλομπιφτεκάκι μου… κι εγώ σε λατρεύω… γεια σου τώρα………… έλα ντάρλινγκ… όχι μωρέ, να, ο διευθυντής ήταν… ήθελε να με ενημερώσει για κάποιες εξωτερικές δουλειές… αλλά του είπα όχι κύριε διευθυντά, όχι σήμερα, είμαι σε ραντεβού με τη γυναίκα μου… ε βέβαια αλήθεια σου λέω… κι εγώ σ’ αγαπάω καραμελοζαχαροκανελίτσα μου!).

          Ο καλοαναθρεμμένος άνθρωπος έχει τους ίδιους τρόπους στο τραπέζι είτε είναι μόνος στο σπίτι του ή σε δεξίωση στο Μπάκιγχαμ, με τη μόνη διαφορά ότι τα καθημερινά του σκεύη είναι λιγότερο πολυτελή από τα επίσημα. (Ε βέβαια, όλοι μας φαντάζομαι όταν παραγγέλνουμε πιτόγυρα μόνοι μας σπίτι, ανοίγουμε την πίτα για να τη φάμε με μαχαιροπίρουνο και φυσικά έχουμε ένα πιρούνι για τις πατάτες, ένα για το κρέας, ένα για τη ντομάτα, ένα για το κρεμμύδι, ένα για το τζατζίκι – μπα δε θα βάλω τζατζίκι, είμαι τζέντλεμαν εγώ, δε θέλω να βρωμάω – και ένα για την πίτα). Σε ένα εστιατόριο, ποτέ δε φωνάζουμε με την είσοδό μας λέγοντας «άντε βρες μας ένα καλό τραπέζι». Η κίνηση αυτή θα πρέπει να γίνεται διακριτικώς. (Γκουχου… Γκουχου γκουχου… ΓΚΟΥΧΟΥ ΓΚΟΥΧΟΥ… καλά ρε μαλάκα δε με ακούς που βήχω διακριτικώς ωσάν ευρω-παίος ευγενής;… πάρε αυτήν την πράσινη εκατοστάρα με τρόπο… ναι… και σήκωσε αυτό το γεροντοζεύγαρο εκεί στη γωνία να κάτσουμε εμείς…). Δεν χορεύουμε με το τσιγάρο στο στόμα. (Ακούς εσύ που χορεύεις ζεϊμπέκικο; Ναι, εσύ χωριάτη μουστακαλή που χορεύεις το ένας μάγκας στο Βοτανικό, φτύσε γρήγορα το τσιγάρο, είναι απρεπές!).

          Δεν αδειάζουμε το στακτοδοχείο του αυτοκινήτου μας στον δρόμο, ιδίως όταν περιμένουμε να ανάψει ο πράσινος σηματοδότης ή είμεθα εγκλωβισμένοι σε κυκλοφοριακή συμφόρηση. (Σώπα ρε, θα συμφωνήσουμε και σε κάτι. Δεν το έχω δει με τους ίδιους μου τους οφθαλμούς αυτό, αλλά στην ΕΛ-λάδα όλα γίνονται).

          Στις συναυλίες ροκ μουσικής, όπου όλοι χορεύουν όρθιοι, ο κανόνας είναι να μην σπρώχνουμε ούτε να πιέζουμε αυτούς που διασκεδάζουν μαζί μας. (Όλο λόγια αλλά από πράξεις τίποτα. Για πήγαινε να το πεις αυτό σε μια συναυλία σε ένα τσούρμο μαστουρωμένων και πιωμένων μεταλλάδων που τα χέρια τους είναι τίγκα στα καρφιά να δούμε τι θα γίνει…). Στα μπουζούκια υπάρχουν πολλοί τρόποι για να πετούμε λουλούδια: α) Κόβουμε τον μίσχο και τα ρίχνουμε από κάτω προς τα πάνω. β) Μαδάμε τα λουλούδια και φυσούμε ή πετούμε τα πέταλα ή τα δίνουμε στο χέρι. Σε κάθε περίπτωση δεν σημαδεύουμε το κεφάλι ούτε άλλα μέρη του σώματος (π.χ. το ντεκολτέ). (Είπαμε να γράφουμε ότι μαλακία θέλουμε, αλλά νομίζω ότι έχουμε χάσει πλέον τη μπάλα! Το τρένο της μαλακίας έκανε στάση αλλά εσύ συνέχισες με τα πόδια! Κόβουμε το μίσχο, μαδάμε τα λουλούδια λες και είναι μαργαρίτες και φυσάμε τα πέταλα! Μέχρι να το κάνεις όλο αυτό, πάει, τελείωσε το τραγούδι, μη σου πω αλλάξαμε και τραγουδίστρια, μη σου πω έκλεισε το μαγαζί και έμεινες με τις καθαρίστριες, εσύ να μαδάς λουλούδια και αυτές να καθαρίζουνε! Και εγώ που θέλω να πετάξω λουλούδια στο Χριστινάκι που κάθεται απέναντι αλλά βλέπω μόνο τη μάπα της και τα βυζιά της τα μεγάλα, πρέπει να της τα δώσω στο χέρι ε; Να Χριστινούλα, πάρε και βάλε τα στη τσέπη αλλά μην τα χάσεις, έτσι  για να με θυμάσαι!).

          Όταν οποιαδήποτε ελληνική ομάδα παίζει με οποιαδήποτε ξένη, πρέπει να υποστηρίζουμε την ελληνική. (Πάλι μόνο λόγια! Για πήγαινε να πεις σε γαύρους της θύρας 7 ότι πρέπει να υποστηρίζουν τους βάζελους για να σηκώσουν το champions league ή το ανάποδο, μη σου πω να τους προτρέψεις να πάνε και στο γήπεδο να υποστηρίξουν την άλλη ομάδα και μετά χρονομέτρα σε πόσα νανοδευτερόλεπτα θα είσαι νεκρός… Και αν μια ελληνική ομάδα που όλοι οι παίχτες της είναι ξένοι παίζει με μια ξένη ομάδα που έχει έναν ή δυο Έλληνες παίχτες, τότε ποιον πρέπει να υποστηρίξεις;).

          Ένας εργαζόμενος σηκώνεται από το γραφείο όταν εισέλθει ένας ιεραρχικώς ανώτερος. Αυτό βεβαίως γίνεται μόνον την πρώτη φορά. (Σήκω ρε μαλάκα Νίκο βοηθέ πατατοψήστη, μπήκε μέσα ο Στελάρας, ο αρχιγυράς!). Διαχωρίζουμε τα προσωπικά από τα επαγγελματικά θέματα. Στο γραφείο πηγαίνουμε για να εργασθούμε και όχι για να κάνουμε θεραπεία για τα ψυχολογικά ή αισθηματικά μας προβλήματα. (Εξαιρείται η πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων που δεν πηγαίνει στο γραφείο και όταν πηγαίνει δεν εργάζεται, αλλά μιλάνε μεταξύ τους για το πόσα κιλά πήρε η γυναίκα τους τα Χριστούγεννα ή αν η Μαιρούλα, το νεοφερμένο γκομενάκι, έχει κάνει πλαστική στήθους ή όχι).

          End of part one. Μείνετε συντονισμένοι στους δέκτες σας καθώς ακολουθεί επικότερο μέρος δεύτερο.

Υ.Γ.: Πηγαίνετε στο μετρό και φωνάξτε: «Α ρε Πασοκάρα τι έφτιαξες! Το καλύτερο μετρό στον κόσμο! Γι’ αυτό θα σε ξαναψηφίσω!». Είναι κάργα ψαρωτικό. Όλοι θα γυρνάνε να σας κοιτάξουν με μια αηδία στο πρόσωπό τους, άσχετα που οι μισοί είχαν ψηφίσει Πασόκ!

Υ.Γ.2: Βάλανε μια καινούρια ταμπέλα στο λιμάνι του Πειραιά «Πειραιάς. Κέντρο Τουρισμού και Πολιτισμού». χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Υ.Γ.3: Αν είσαι ένας από τους 300 κάνε like στη σελίδα μας: "Ούτε εγώ διάβασα το Μνημόνιο".