ΓΚΑΦΕΔΕΣ

         Flashback. Πισωλάμψη. Ήταν ένα κρύο πρωινό κάποιου μήνα κάποιου μήνα κάποιου μήνα κάποιου μήνα…… Σκάστε ρε, προσπαθώ να βιώσω το φλασμπακ! Δε γαμιέται, πάμε απ’ την αρχή. Είχα πάει κάποτε στα starbucks στον Περαία. Ναι, το έκανα κι αυτό γιατί πιστεύω ότι ο άντρας πρέπει να τα δοκιμάζει όλα στη ζωή του (εντάξει οκ, όχι όλα, δηλαδή ίσως και όλα εκτός από… ξέρετε τι…). Εντάξει με πιάσατε. Δεν είχε καμία άλλη καφετέρια εκεί (ήταν κάποτε στη θέση του μια κανονική καφετέρια αλλά πήρε τον μπούλο απ’ ότι φαίνεται) και έπρεπε να πιω έναν ρημαδογκαϊφέ να ορθανοίξει ολίγον ο οφθαλμός μου, αφού μόλις είχα φτάσει με το καράβι.

         Μπαίνω μέσα στο μαγαζί, φτάνω στις παραγγελίες και ρωτάω την κοπέλα που βρισκόταν εκεί αν έχει φραπέ. Ο τρόπος που με κοίταξε… Σαν να έλεγα σε απόγονους ανθρωποφάγων Μάου Μάου Πίου Πίου και Ζίου Ζίτσου της Βορειοανατολικής Ταζμανομαχαλίας ότι εφευρέθηκε ένα ipod σε μέγεθος notebook το οποίο διαθέτει GPS για τις τροπικές ζούγκλες του Αμαζονίου και αυτόματο καλάζνικοφ αν τυχόν σου επιτεθεί κάποιο ανακόντα…

         Ύστερα από ώριμη σκέψη, η κοπέλα κατάλαβε την ερώτηση, που μόνο άνθρωποι με δείκτη IQ άνω του 3456476 μπορούν να καταλάβουν, και μου απαντάει ότι δεν έχουνε φραπέ. Δεν έχουνε φραπέ. ΔΕΝ ΕΧΟΥΝΕ ΦΡΑΠΕ! Αρχίζω να τρέμω, να έχω ζαλάδες, ίλιγγο και ναυτία. Τα πόδια μου δε με βαστούσανε όρθιο… Συνέρχομαι και σκέφτομαι πιο ψύχραιμα… Ε βέέέέέέέβαια. Σου λέει, ήρθε ο άλλος από το Αμέρικα, με μια από τις πιο γνωστές αλυσίδες παγκοσμίως και θες να σου φτιάξει φραπέ; Τι λες ρε! Θα πιείς κύριε ότι πίνουμε κι εμείς οι Αμερικάνοι που είμαστε πιο λάιτ και πιο trendy από σας τους υποανάπτυκτους, τους κανίβαλους, τους Νεάντερνταλ. Άκου φραπέ! Που νομίζεις ότι βρίσκεσαι; Έτσι όπως πάμε θα μας ζητήσεις και ελληνικό με 3 φουσκάλες! Μήπως θα ήθελες να στον ψήσουμε και στο τζάκι μέσα σε μπρίκι; Και αν δεν θες να πάρεις και τίποτα σε γράφουμε στα αμερικάνικα… παπούτσια μας και εχεσθήκαμεν κιόλας γιατί εμείς πάντα θα έχουμε κόσμο και κοντεύουμε να γίνουμε και αυτοκρατορία.

         Μετά μου λέει η κοπέλα, έχουμε κάτι σαν φραπέ, δηλαδή μοιάζει με φραπέ, αλλά δεν είναι φραπές, είναι κατι_σαν_δειγμα_φραπε_που_δεν_πινεται_και_ειναι_μια_αηδια_και_ μιση_και_ακομα_και_σε_φυτο_να_το_ριξεις_αυτο_θα_μαραθεί. Καλά της λέω τότε θα πάρω έναν καπουτσίνο. «Τι ποτήρι θα θέλατε κύριε;». «Μικρό», απαντάω. «Εντάξει», μου λέει «είναι 3,50 ευρώ». Και ο καφές σε πλαστικό. 3,50 ευρά! Και σε πλαστικό. Τι να κάνω κι εγώ ο ανήμπορος, ο αιχμάλωτος του καφέ, τα δίνω. Την καπουτσίσαμε σκέφτομαι…

         Παίρνω τις ζαχαρίτσες μου, το κουταλάκι μου και πολλά σας δώσαμε κύριε! Και έλα που μου το είχε κλείσει με αυτή τη μαλακία που έχει το πλαστικό από πάνω και δεν έβγαινε με τίποτα. Αναγκάστηκα να το σπάσω. Πίνω την πρώτη τζούρα, πίνω τη δεύτερη, πίνω την τρίτη, για να μην πολυλογώ γύρω στην 15η τζούρα αρχίζει να ακουμπάει το χειλάκι μου καφέ. Μέχρι εκείνη τη στιγμή αφρός. Ακόμα και οι παπάδες πανελλαδικώς αν αποφασίσουν ποτέ να ξυριστούν όλοι μαζί, λιγότερο αφρό θα βάλουν. Φτάνω που λέτε στη τζούρα του καφέ… και μια αηδία διαγράφεται στον ουρανίσκο μου. Άι στο διάολο λέω, πίνω με το ζόρι το μισό καπουτσίνο μπας και ξυπνήσω και σηκώνομαι και φεύγω. Τουλάχιστον πήγα στο φίλο μου μετά στην Αθήνα και έφτιαξα έναν φραπέ της προκοπής!

         Το ξέρω ότι ο φραπές είναι το κατακάθι του καφέ, είναι ανθυγιεινός και μπλα μπλα μπλα, αλλά εμένα αυτός μ’ αρέσει. Είδαμε και τους εκλεκτούς που φτιάχνει αυτό το μαγαζί. Μισό κιλό αφρός και το υπόλοιπο νεροζούμι με μια πρέζα καφέ. Δηλαδή δεν αξίζει ούτε 10 λεπτά. Αν όλοι οι καφέδες που φτιάχνετε εκεί είναι έτσι, τότε σας πληροφορώ ότι ο σκύλος του γείτονά μου φτιάχνει δέκα φορές καλύτερο καφέ από εσάς.

         Αλλά δεν έχουμε μόνο τα starbucks (στα ελληνικά είναι γνωστά και ως αστροδόλλαρα), είναι και τα everest. Άλλη διεθνής φίρμα. Εκεί δεν πίνεις καφέ, δεν πίνεις βιλούδο, πίνεις ΣΚΑΤΑ. Στην κυριολεξία. Με το που πιείς μισή τζούρα αμέσως νιώθεις αναταράξεις στο στομάχι σου, νομίζεις ότι το βομβαρδίζουνε και ακούς περίεργους θορύβους. Αυτόματα σηκώνεσαι (όχι αυτοβούλως, μια ανώτερη δύναμη σε διατάζει να σηκωθείς θέλεις δε θέλεις) και τρέχεις στην κοντινότερη τουαλέτα που θα βρεις. Τι βάζετε ρε σεις μέσα στον καφέ; Ποντικοφάρμακο; Καθαριστικό για τα πιάτα; Και το κακό είναι ότι έχουνε πιάσει και πολλά καίρια σημεία, από πλοία μέχρι αεροδρόμια… Ευτυχώς για μένα τον έχω κόψει τον καραβίσιο καφέ, αν είναι του everest.

         Τα τελευταία χρόνια φτιάχνουν καφέδες με παρόμοια ονόματα και σχεδόν ίδια γεύση και στην πλειοψηφία τους έχουν άθλια γεύση. Τα ονόματά τους συνήθως τελειώνουν σε –ίνο ή –ίτο. Παραδείγματα: φρεντουτσίνο, φραπετσίνο, μοκασίνο (σαν τα παπούτσια), αηδιαζίνο, γιατονπουτσίνο, φρεντίτο, τσοκίτο, σκατίτο και άλλα 3 εκατομμύρια παρόμοια ονόματα. Αν παράγγελνα σε κάποιον ένα από αυτά και μου έφερνε άλλο, θα του έλεγα: «Δεν πειράζει ρε φίλε, το δίκιο είναι με το μέρος σου. Ένα γράμμα αν ακούσεις λάθος, τελείωσε!». Επίσης το έχουνε παραξηλώσει το θέμα με τα φρέντα. Φρέντα με αφρόγαλα, φρέντα χωρίς αφρόγαλα, φρέντα εσπρέσσα, φρέντα καπουτσίνα, φρέντα με κανέλλα, φρέντα με μπάμιες και φρέντα με σκατά μελιτζανάτα.

         Ρε ένα καφέ θες να πιείς σαν άνθρωπος και η παραγγελία σου μοιάζει με εξωτικό φαγητό που σερβίρεται στο Μπάκιγχαμ.

Υ.Γ.: Γιαουρτοπετρώσανε τη Μπακογιάννη! Μουαχαχαχαχαχα