Πήγα εκκλησία. Ω ναι, το έκανα κι αυτό. Και όχι μόνο μια φορά, αλλά πολλές.Όσες φορές πήγα τους 4 μήνες που είμαι φαντάρος μπορεί να μην έχω πάει σε όλη μου τη ζωή. Και μπαίνουμε μέσα καμιά δεκαριά μαντράχαλοι με μπερέδες, στολές εξόδου και αρβύλα αρκετά γυαλισμένη ώστε να βλέπεις τη σκατόφατσά σου σε αντανάκλαση.
Και καθόμαστε....... ΟΧΙ! ΕΓΕΡΘΗΤΟ! (Πολύ της μόδας έχει γίνει αυτό. Καμιά κομμουνίστρια θα δείρουμε σήμερα;). Τι εγέρθητο ρε μαλάκες; Στην εκκλησία είσαστε ρε, περήφανοι Ελδυκάριοι με τη μούρη αψηλά και θα καθίσετε κάτω; Φτου σου κερατά! Μετά από σκοπιά το μόνο που θέλω είναι να στέκομαι όρθιος σαν το μαλάκα και στην εκκλησία. Μετά από λίγο βέβαια καθίσαμε όλοι κάτω. Αφοδεύσαμε στο down down της writing. Αλλά όχι για πολύ ώρα. Συνέχεια σηκώνονταν οι άλλοι, σηκωνόμασταν κι εμείς. Καθόντουσαν οι άλλοι, καθόμασταν κι εμείς. Σήκω. Κάτσε. Σήκω. Κάτσε. Ξανακάτσε. Σήκω. Ξανασήκω από όρθια θέση. Κάτσε. Σήκω. Τι γίνεται ρε παιδιά; Δονητή καβαλάμε;
Και αρχίζουν να ψέλνουν. Και να ξαναψέλνουν. Κάποια στιγμή αρχίζει να ψέλνει ένας γέρος καρκινιάρης. Αλλά πολύ γέρος. Παίζει να πρόλαβε και το Μπινγκ Μπανγκ. Και πολύ καρκινιάρης. Αλλά πολύ καρκινιάρης. Σαν να ακούς μια χορωδία από Καρράδες σε δόβλι σαρράουνδ.
Τα αγγλελληνικά είναι εντελώς για τον πούτσο.
Με το που τον ακούμε θέλουμε να γελάσουμε αλλά κρατιόμαστε για να μην ντροπιάσουμε την ΕΛΔΥΚ μη γίνουμε ρόμπες. Όταν όμως κρατιέσαι να μη γελάσεις σου βγαίνει στην αρχή ένα φτύσιμο και στη συνέχεια ένα σιωπηλό γέλιο σε συνδυασμό με το χαμόγελο ενός χαζοχαρούμενου. Έτσι ακούγεται ένας ήχος με πολλά σύμφωνα: "Ππππφφφφφχχχχχχ" ακολουθούμενο από μια βαθιά ανάσα μπας και σταματήσει το γέλιο. Το αποτέλεσμα είναι δέκα χακοντυμένοι κύριοι γελοίοι να έχουν σκυμμένο το κεφάλι, να καλύβουνε το στόμα τους με το δεξί τους χέρι για να μη φαίνεται ότι γελάνε και να μουρμουρίζουν τα παραπάνω σύμφωνα (ακριβώς τ' αντίθετο δηλαδή με τους Ιάπωνες που ως γνωστών έχουν μόνο φωνήεντα: "Όι ι άο εαΐ ου εά όι όι όι ούε αόι εοά ου άο όου" που σε κανονική γλώσσα σημαίνει "Ναι".
Και έτσι φτάνουμε στο απίθανο συμπέρασμα (αγνοήστε τον τίτλο) ότι όταν θες να γελάσεις και δεν μπορείς αλλά προσπαθείς να κρατηθείς τότε αυτό το πράγμα θα το κάνεις για όλη την ώρα μέχρι να μπορέσεις να γελάσεις κανονικά και δυνατά με μίσος. Το συμπέρασμα που προέκυψε και έχετε όλοι διαπιστώσει από το σχολείο κιόλας και δε θα έπρεπε καν να το αναφέρω δεν χρειαζόταν να το αναφέρω με τόση βλαμμένη σάλτσα.
Υ.Γ.: Μην ανησυχείτε! Δεν έχω πάρει άδεια, έχουμε καιρό ακόμα. Θα αργήσω να σας τα ξαναπρήξω.