ΣΑΒΟΥΑΓ ΒΙΒΓ PART II (ΖΑ) - ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΠΟΛΥ ΩΡΙΜΟ! - ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΩΡΑ; ΠΑΛΙ ΘΑ ΤΟΝ ΓΑΜΗΣΕΙΣ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΗΛΙΘΙΕ;

         Συνεχίζουμε ακάθεκτοι την κοροϊδία περί σαβούρας βιβρ… Αν δεν ξέρετε για τι μιλάμε, διαβάστε το προηγούμενο ποστ, μην είσαστε τεμπέληδες!

         Δεν αλατοπιπερώνουμε το φαγητό με βίαια ανεβοκατεβάσματα της αλατιέρας-πιπεριέρας (Ευαγγελάτος speaking), που πιθανώς να βρουν κατευθείαν στο μάτι τον διπλανό μας. Αν η οικοδέσποινα δεν έχει προνοήσει για το ειδικό κουταλάκι -που καθόλου δεν την τιμά κάτι τέτοιο- βάζουμε μια μικρή ποσότητα στην άκρη του μαχαιριού μας. (Μωρή Σμαράγδω, δε σε τιμά καθόλου που δεν έχεις ειδικό κουταλάκι για το αλατοπίπερο, που ανάθεμα αν ρωτήσεις 1 δισεκατομμύριο ανθρώπους πάνω στον πλανήτη οι 5 απ’ αυτούς να ξέρουν για αυτό το ειδικό κουταλάκι. Να το βάλουμε λέει στην άκρη του μαχαιριού. Θέλαμε δε θέλαμε βρήκαμε κι άλλη χρήση για το μαχαίρι! Βρήκα κι εγώ μια χρήση για το μαχαίρι. Να στο καρφώσω να ησυχάσουμε από τις μαλακίες που διαβάζουμε πρωινιάτικα – μεσημεριάτικα – βραδιάτικα – ε που να ξέρω εγώ πότε το διαβάζει ο καθένας; Κι εγώ άμα θέλω να πιπερώσω όλο το πιάτο μου με το πιλάφι, πρέπει να το κάνω καμιά 40αριά φορές αυτό το πράγμα δηλαδή… Και η μαλακία είναι πως τρώω 3 πιάτα πιλάφι…). Οι πατάτες κόβονται με το πιρούνι, όχι με το μαχαίρι. (οι πατάτες τρώγονται ολόκληρες χωρίς να κόβονται. Τόσο μεγάλα είναι τα αγγούρια και να μην πω σε τι σου χρησιμεύουνε εσένα!). Το ψωμί δεν κόβεται ποτέ με μαχαίρι, αλλά σε μικρές μπουκίτσες με την άκρη των δαχτύλων. (Επίσης σε μικρές μπουκίτσες κόβεται και ο ψιλοκομμένος αρακάς, όπως και το χιλιοκομμένο ρεβίθι). Η σαλάτα δεν τρώγεται ποτέ με μαχαίρι. (Σαν τα μέντιουμ είσαι. Μέσα στις τόσες παπαριές θα πεις και κάτι σωστό. Αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι, πάλι μαλακία είπες. Έχεις δει εσύ κανέναν, έστω και έναν ρε παιδί μου, να χρησιμοποιεί μαχαίρι στη σαλάτα; Ε; Τότε γιατί το αναφέρεις;). Σ' ένα επίσημο γεύμα, η σάλτσα προορισμό έχει να μένει στο πιάτο. Οι... βούτες επιτρέπονται μόνο σε πολύ φιλικά τραπέζια και, βεβαίως, πάντα με το πιρουνάκι. (Πάρτα! Μούντζα! Και δε λέγονται βούτες. Λέγονται παπάρες. ΠΑΠΑΡΕΣ! Πώς σου φάνηκε; Όπως είσαι κι εσύ ένας παπάρας! Άσε μας ρε φίλε τώρα να κάνουμε μια παπάρα με την ησυχία μας σε ΟΟΟΟΟΟΟΟΛΗ τη σάλτσα και άμα γουστάρουμε γλείφουμε τα δάχτυλά μας και εσύ να πεθάνεις από αηδία άμα δε σ’ αρέσει!).

         Τα συνηθισμένα κρασιά σερβίρονται σε καράφες που μπαίνουν στο τραπέζι μόνο στα οικογενειακά και στα ανεπίσημα γεύματα. Στα επίσημα δείπνα το κρασί σερβίρεται ναι μεν πάντα σε κρυστάλλινες καράφες, αλλά ποτέ πάνω στο τραπέζι. Τις αφήνουμε σε ένα βοηθητικό διπλανό τραπεζάκι είτε πάνω στο μπουφέ. (Τι βοηθητικό τραπεζάκι ρε μπαγλαμά; Ανάπηρα είναι τα κρασιά και θα τους δώσουμε και βοηθητικό τραπεζάκι; Βοηθητικό τραπεζάκι, κοινώς σκαμπό, χρειάζεται μόνο στην καφετέρια όταν το τραπέζι είναι τίγκα στους καφέδες και δεν υπάρχει αρκετός χώρος για το τάβλι!). O καφές σερβίρεται πάντα στο σαλόνι. Το σερβίρισμα το αναλαμβάνει η ίδια η οικοδέσποινα και δεν αφήνει τη Φιλιππινέζα. (Α, εδώ πέσαμε σε πλούσια πουρά, έχουμε και αρχοντικά και βίλες – κατά προτίμηση αυθαίρετα – και Φιλιππινέζες – ε ναι οι Ρουμάνες δεν είναι και τόσο καλές!). Πρώτα προσφέρεται η ζάχαρη και μετά ο καφές. (Εγώ θέλω φραπέ! Τι θα κάνουμε σε αυτήν την περίπτωση; Θα μου φέρεις και σβουριστήρι να τον φτιάξω μόνος μου;). Αν οι καλεσμένοι έχουν φέρει γλυκά ή σοκολατάκια, η κυρία οφείλει να τα προσφέρει στους καλεσμένους. Στη συνέχεια ο κύριος οικοδεσπότης θα προσφέρει τα κονιάκ και τα λικέρ. (Κονιάκ εντάξει, αφού σαν κηδεία είναι εκεί μέσα! Αλλά θα πιούμε και ένα λικεράκι βρε αδερφέ γιατί τα ουίσκια και οι βότκες είναι για τους άπλυτους βάρβαρους! Για να μην μιλήσω για τις μπύρες!). Αυτή είναι η καλύτερη στιγμή για να ανάψουν και τα πούρα. (Κοίτα που θέλει και πούρο το πουρό! Το κανονικό τσιγάρο βέβαια δε μας κάνει, είναι για τους φτωχομπινέδες!).

         Οι παλιοί αυστηροί κανόνες του savoir vivre επέβαλλαν την πλήρη ακαπνία στη διάρκεια του γεύματος. Οι κύριοι, μετά το τέλος του φαγητού και μετά τον καφέ, περνούσαν στον ειδικό χώρο-καπνιστήριο, και εκεί άναβαν ένα πούρο ή ένα τσιγάρο συνοδεία ενός καλού μπράντι, που έδινε μια άλλη νότα στις μεταξύ ανδρών συζητήσεις. (Εμ βέβαια, αν δεν πιεις το μπράντι σου πώς θα σχολιάσεις τον κώλο της Αθηνάς και πώς θα βροντοφωνάξεις με αγέρωχη φωνή: σας γαμήσαμε τον κώλο σας ρε μουνιά στη μπάλα!). Σήμερα, μαζί με τη γενικότερη χαλάρωση των ηθών, χαλάρωσαν και οι καπνιστικοί κανόνες. (Μα τι θα γίνει με τη σημερινή νεολαία; Που οδεύει επιτέλους αυτός ο κόσμος; Σε τι χάλια είναι η κοινωνία μας;). Σε ένα επίσημο γεύμα, ανάμεσα στα πιάτα μπορείτε να ανάψετε ένα Davidoff, αφού πρώτα ζητήσετε, έστω και τυπικά, την άδεια από τους συνδαιτυμόνες σας. (Α, βρήκαμε και τη μάρκα τώρα. Μόνο Davidoff, τα άλλα απαγορεύονται ρητώς! Μην δω κανέναν με καμιά Μαλμπούρα και ιδίως κάποιον να έχει καπνό και μας γεμίσει θρυψουλίδια το μέρος!).

         Για τα επίσημα δείπνα πρέπει να στείλουμε γραπτές προσκλήσεις που θα φτάσουν οκτώ ημέρες πριν το γεγονός. (Πρέπει να υπολογίσουμε και την καθυστέρηση στα ΕΛΤΑ;) Σ' αυτές θα αναφέρεται η ώρα και η ημέρα, το είδος του ενδύματος (κόκκινο ξόβυζο και μια φούστα μίνι ότι έχει απομείνει). Αν θέλουμε, μπορούμε να βάλουμε μέσα και ένα χαρτί με το μενού. (Παϊδάκια στα κάρβουνα, χοιροκεφαλή, σπληνάντερο, κατσικάκι στο φούρνο, χωριάτικες, μπόλικο τζατζίκι και γαλακτομπούρεκο για γλυκό, αυτά εννοείς;).

         Η επιτυχία μιας δεξίωσης στηρίζεται κατ' αρχήν στη σύνθεση των καλεσμένων και στο πώς θα γκρουπάρουμε τις παρέες. Ένας τρόπος είναι να τους χωρίσουμε ανάλογα με τις ηλικίες ή τα επαγγέλματα. (Οι υδραυλικοί στα αριστερά, οι άνεργοι δεξιά κι εσείς χούφταλα συνταξιούχοι στη μέση). Δεν βάζουμε ποτέ στο ίδιο τραπέζι δύο πρώην συζύγους ή εραστές, ή άτομα που έχουν τσακωθεί. (ή που έχεζαν πριν 7 χρόνια παρέα ή που κρατούσε ο ένας το πουλί του άλλου στην τελευταία δεξίωση). Οι οικοδεσπότες υποδέχονται οι ίδιοι τους καλεσμένους και φροντίζουν να κάνουν τις συστάσεις ανάμεσα σε όσους δεν γνωρίζονται. (Λόλα Πηδιόλα, από ‘δω ο Σταύρακας ο νταβατζής). Οι καλεσμένοι φροντίζουν να στείλουν λουλούδια, τα οποία οφείλουν να φθάσουν λίγες ώρες πριν την άφιξη των ίδιων. Οι καλεσμένοι που έστειλαν λουλούδια απαλλάσσονται από τις μεθεόρτιες ευχαριστίες. Εκείνοι που δεν το φρόντισαν, πρέπει μέσα στις επόμενες 48 ώρες να μεταφέρουν τις ευχαριστίες τους τηλεφωνικώς. (Εγώ δε θα στείλω λουλούδια, θα τους πάω ένα κανταΐφι και ένα τενεκέ λάδι!). Στο τραπέζι περνά πρώτη η οικοδέσποινα και ορίζει εκείνη τη θέση των καλεσμένων της. Το πού ακριβώς θα τοποθετηθεί ο καθένας είναι μια υπόθεση που αγγίζει τα όρια της σπαζοκεφαλιάς. (ε λογικό, ούτε εξίσωση στον απειροστικό λογισμό με τριπλά ολοκληρώματα να ήταν). Το μόνο σίγουρο είναι πως ποτέ δεν στρογγυλοκαθόμαστε στη θέση που μας γυάλισε για καλύτερη. Αφήνουμε την οικοδέσποινα να μας υποδείξει τη θέση μας και καθόμαστε πάντα μετά από εκείνη. (να ελπίζετε μόνο μην την πιάσει κόψιμο, γιατί θα πιαστείτε τόση ώρα όρθιοι!). Υπάρχει, ωστόσο, ένας κανόνας που απλοποιεί τα πράγματα. Γενικά, οι οικοδεσπότες κάθονται αντικριστά, είτε στην κεφαλή είτε στη μέση του τραπεζιού. Δεξιά από την οικοδέσποινα κάθεται ο πιο ηλικιωμένος ή ο πιο σημαντικός από τους άρρενες καλεσμένους (Προτεραιότητα τα ραμολιμέντα). Αριστερά της βάζει τον δεύτερο σε ιεραρχία και ούτω καθ' εξής. (Ααααα, τώρα μας το αλλάζεις, πριν έλεγες με τα επαγγέλματα, αποφάσισε επιτέλους!). O κύριος πάλι βάζει δεξιά του όχι την πιο όμορφη, αλλά τη σύζυγο του πιο σημαντικού καλεσμένου ή τη γηραιότερη. Επίσης οι γυναίκες εναλλάσσονται με άντρες (αλλαξοκωλιές;). Οι μαμάδες και οι πεθερές κάθονται πάντα δεξιά από την οικοδέσποινα. Όταν η οικοδέσποινα είναι ελεύθερη, ανεξαρτήτως του ωραία, απέναντί της κάθεται ο πιο ηλικιωμένος ή ο πιο σημαντικός καλεσμένος. (Αυτός ο κανόνας απλοποιεί τα πράγματα ε; Φαντάσου να τον μπέρδευε περισσότερο…).

         Εννοείται ότι όταν δούμε μπροστά μας μια διπλωμένη πετσέτα, αυτή δεν αποτελεί μέρος του ντεκόρ. Σ' αυτήν την περίπτωση αποφεύγουμε να ζητήσουμε χαρτοπετσέτες, περιμένουμε να ξεδιπλώσει η οικοδέσποινα τη δική της πετσέτα και μετά ανοίγουμε -όχι τελείως- τη δική μας και την απλώνουμε στα γόνατά μας. (Ναι, σαν τους μπούληδες, τους μπέμπηδες! Φαντάσου να πιάσει την οικοδέσποινα δεύτερη φορά κόψιμο! Δε θα φας που να χτυπάς το κεφάλι σου στο πάτωμα!). Στο λαιμό τη φοράει μόνο ο Mr Bean και ο Χοντρός-Λιγνός. (Πουθενά δεν τη φοράς ρε μαλάκα! Σαλιάρα την πέρασες;). Όταν τελειώσει το γεύμα, την ακουμπάμε δίπλα στο πιάτο μας χωρίς να τη διπλώσουμε. (ε ναι, γιατί άμα τη διπλώσεις είναι μεγάλη αγένεια!). O σωστός κύριος μαζεύει πάντα από το πάτωμα την πετσέτα που έχει γλιστρήσει από τα γόνατα της διπλανής του κυρίας. (Με την ευκαιρία πιάνει και λίγο μπουτάκι. Και που να είναι κάνα χούφταλο με λουμπάγκο και να μείνει εκεί!).

         Και ξαφνικά πάνω από το κεφάλι σας περνάει μια πιατέλα με φαγητό κι εσείς πρέπει να σερβιριστείτε με ωραίο τρόπο. Γι' αυτόν το λόγο χρησιμοποιούμε τα μαχαιροπήρουνα της πιατέλας και όχι τα δικά μας. (Για να το πάρουμε με το χέρι καλύτερα να μην το συζητήσω ε;). Εννοείται ότι ποτέ δεν ξεχειλίζουμε το πιάτο μας, ακόμα κι αν βρεθούμε ενώπιος ενωπίω με το αγαπημένο μας φαγητό. Αν πάλι μας τύχουν οι μπάμιες που σιχαινόμαστε από παιδιά, επίσης δεν το κάνουμε θέμα και κυρίως δεν αρνιόμαστε μια μικρή μερίδα, για να μην προσβάλουμε την οικοδέσποινα. (έχει συνηθίσει η οικοδέσποινα την «μπάμια» και είπε να τη σερβίρει κιόλας!). Αν ξαφνικά δούμε στα δεξιά μας ένα αγνώστου ταυτότητος αντικείμενο που μας φέρνει στο νου αμυδρά κάτι από οδοντιατρείο, δεν πανικοβαλλόμαστε, είναι για τον αστακό. (Εμ τι, αστακό δε θα ‘χαμε;). Απλά περιμένουμε να κάνουν οι άλλοι την πρώτη κίνηση και μετά δεν έχουμε παρά να τους αντιγράψουμε. (μη σε πιάσουνε μόνο γιατί θα σε κόψουνε).  Αν πάλι κάνουμε την απερισκεψία να προτρέξουμε και βρεθούμε στη δυσάρεστη θέση να πετάξουμε -λέμε τώρα- το κέλυφος του αστακού στο μπολάκι με το χλιαρό νερό δεξιά μας, που προοριζόταν για τον καθαρισμό των δαχτύλων μας (!!!!! Τουαλέτα δεν υπάρχει να πλυθούμε, τι σόι γυφτιά είναι αυτό πάλι με το μπολ;) η οικοδέσποινα έχει υποχρέωση (!) να αγνοήσει την αδεξιότητά μας και να αποσπάσει με κανένα ανέκδοτο την προσοχή των υπόλοιπων καλεσμένων. (ναι ναι πες και το άλλο με τη μικρή Αννούλα. Ή καλύτερα θα μπορούσε να αρχίσει κάπως έτσι «ήταν μια φορά σε ένα δείπνο ένας μαλάκας που πέταξε το κέλυφος του αστακού σε ένα μπολάκι και……»). Εννοείται ότι σε ένα γεύμα με κόσμο πηγαίνουμε περισσότερο για τη χαρά της συνεύρεσης και όχι για να στοκάρουμε το σύνολο των θερμίδων που απαιτεί η επιβίωση του οργανισμού μας για μια εβδομάδα. Γι' αυτόν το λόγο, αν λιμοκτονούμε, φροντίζουμε πριν φύγουμε από το σπίτι να κόψουμε τα ακραία φαινόμενα πείνας με ένα γιαουρτάκι ή μια φρυγανιά. (το γιαουρτάκι 0% και η φρυγανιά σικάλεως, μη φουσκώσουμε κιόλας!). Το να γλύφεις το πιάτο σου φέρνοντας τη Φιλιππινέζα στη δύσκολη θέση να μην μπορεί να καταλάβει αν προορίζεται για το πλυντήριο ή την πιατοθήκη, είναι ύψιστη αγένεια. (και είχε μια σκασίλα η Φιλιππινέζα και ένα τσούξιμο στο αριστερό αυτί από πίσω για το αν εσύ γλύψεις το πιάτο σου ή το φορέσεις καπέλο στο διπλανό σου…). Το ίδιο αγένεια είναι να αφήνουμε το πιάτο μισογεμάτο. Ποτέ δεν ψεκάζουμε τον διπλανό μας μιλώντας με το στόμα γεμάτο, ούτε κάνουμε ανασκαφές με τις οδοντογλυφίδες - γι' αυτό υπάρχει η τουαλέτα. (Γι’ αυτό υπάρχει η τουαλέτα ε; Για να πλύνεις τα χέρια σου όχι!). Όσο για την κρίση μας γύρω από τις ενδεχομένως ανύπαρκτες μαγειρικές επιδόσεις της οικοδέσποινας, την κρατάμε μόνο για τον εαυτό μας. (Τι μαλακίες έφτιαξες πάλι μωρή Σούλα; Μια φορά να ‘ρθουμε εδώ και να φάμε σωστό φαΐ δε γίνεται; Μας μπούχτισες πάλι στη μπάμια και στο χορταρικό!).

         Η οικειότητα μεταξύ των καλεσμένων δεν προϋποθέτει ότι θα τους σερβίρουμε μια ξερή μακαρονάδα πάνω στη φορμάικα του καθημερινού μας τραπεζιού. Φροντίζουμε να στολίσουμε ωραία το τραπέζι, βάζουμε και κανένα λουλούδι και ετοιμάζουμε τουλάχιστον μια σαλάτα, ένα πρώτο, ένα δεύτερο πιάτο, ένα γλυκό για το τέλος, φρέσκο ψωμί, ένα καλό κρασί κι ένα ποτό για τον επίλογο. (Α, μόνο αυτά; Ε τα τυπικά δηλαδή… εντάξει ρε παιδιά… είμαστε κολλητοί από το δημοτικό γι’ αυτό τα έχω έτσι απλά, λιτά και απέριττα όλα… ελπίζω να μη με παρεξηγήσετε και μου βγάλετε κακό όνομα στην κενωνία…). Το φιλικό δείπνο δεν είναι δικαιολογία για να σου έρθει ο άλλος ό,τι ώρα του καπνίσει. Έτσι, λοιπόν θα είμαστε ασυγχώρητοι αν αργήσουμε πάνω από ένα τέταρτο της ώρας (άντε κι άλλο ένα για το παρκάρισμα) (άντε κι άλλο ένα γιατί είχε μπάλα πριν, άντε κι άλλο ένα γιατί αργήσαμε να ξεκινήσουμε, άντε κι άλλο ένα γιατί η Ματίνα καλλωπιζόταν δυο ώρες πάλι, άντε κι άλλο ένα γιατί σταματήσαμε για τσιγάρα και πιάσαμε κουβέντα με τον περιπτερά, άντε κι άλλο ένα γιατί είναι παχιές οι μύγες, άντε κι άλλο ένα γιατί πάλι έπεσε η τιμή της ελιάς φέτος, άντε κι άλλο ένα γιατί η κόρη του γείτονα απέναντι γδύνεται, άντε κι άλλο ένα για τους σεισμόπληκτους, άντε κι άλλο ένα για τους πυρόπληκτους, άντε κι άλλο ένα τελευταίο για τη μαλακία που σε δέρνει!).

Το Savoir Vivre του Κρασιού…

1. Καθόμαστε αναπαυτικά, χαλαρώνουμε και αφιερωνόμαστε στον εαυτό μας για να "ξυπνήσουν" οι αισθήσεις μας. (σε σένα μια χαρά κοιμόντουσαν! Γιατί τις άφησες να ξυπνήσουν;).
2. Δεν γεμίζουμε το ποτήρι. (εξαρτάται πως το βλέπεις… μισοάδειο ή μισογεμάτο;).
3. Βάζουμε τη μύτη μας μέσα στο ποτήρι και πριν το βάλουμε το κρασί στο στόμα, προσπαθούμε να το μυρίσουμε. (σαν τους σκύλους που για να γνωριστούνε μυρίζουν ο ένας τον κώλο του άλλου… αυτό νομίζω γίνεται και με το κρασί…).
4. Κουνάμε το κρασί στο ποτήρι και το ξαναμυρίζουμε. Δεν είναι το ίδιο. (αυτό δεν το κάνουν οι σκύλοι… το κουνάμε, το ξαναμυρίζουμε και το ξανακουνάμε και το ξαναξαναμυρίζουμε και το ξαναξανακουνάμε και το ξαναξαναξαναμυρίζουμε. Όση είναι η ηλικία μας τόσες φορές το κάνουμε… γι’ αυτό οι γέροι πολλές φορές αποφεύγουν το αλκοόλ!).
5. Το γευόμαστε. Η γεύση του στο στόμα μας αποκαλύπτει κι άλλες πλευρές του χαρακτήρα του. (ναι αμέ, αν είναι οξύθυμο, ευγενικό, καλοσυνάτο, βάρβαρο, σχιζοφρενές, αν κατουράει όρθιο ή καθιστό, αν τρώει ποπ κορν στους σινεμάδες, αν κάνει σεξ με θηλυκούς γορίλλες και άλλα τέτοια).
6. Κι ενώ το κρασί έχει τελειώσει, κάτι μας μένει για αρκετή ώρα από τη γεύση του. (Ειδικά αν έχεις πιει 5 λίτρα τότε η μυρωδιά μένει για αρκετή ώρα ακόμα και στα ρουθούνια των άλλων!).

Αναζητάμε την αρμονία μεταξύ:

         Της οξύτητας του κρασιού και της οξύτητας του φαγητού. (για pH<5 απαγορεύεται διά ροπάλου το κρασί και το φαγητό μαζί). Του χρώματος του φαγητού και του χρώματος του κρασιού. (του σκατουλί με το εμπριμέ). Την άνοιξη και το καλοκαίρι προτείνονται τα ροζέ και τα λευκά που πίνονται δροσερά και συνοδεύονται με ελαφρά φαγητά. (την άνοιξη και το καλοκαίρι προτείνονται μίνι, ξώβυζα, ξώμπουτα, ξέκωλα, όξω από ‘δω και γενικά όλα τα ξ, εκτός από το «Πότες θα κάμει ξαστεριά» και συνοδεύονται με γκόμενες ελαφρών ηθών, ελαφριάς νοημοσύνης που πλατσουρίζουν ελαφριά τα ποδαράκια τους στο Ελαφρονήσι!). Τα κρασιά σερβίρονται με βάση τον οινοπνευματικό τους βαθμό. Πρώτα τα χαμηλόβαθμα και μετά τα ψηλόβαθμα. (Πρώτα την ψιλοακούς και μετά γίνεσαι ντίρλα που έρχονται τα νοθευμένα και πέφτεις στα πατώματα και δεν μπορείς να σύρεις τα ποδάρια σου, ούτε να σταθείς όρθιος και να σταθείς δηλαδή θα στουκάρεις σε καμιά κολώνα και θα ξαναπέσεις και ούτε να την πέσεις σε γκόμενα μπορείς εκτός αν στραβοπατήσεις και πέσεις πάνω της…). Τα λευκά πριν τα ερυθρά. Με εξαίρεση τα γλυκά αφρώδη ή τα αρωματικά. (Οι λευκοί προηγούνται των Ινδιάνων και των Γαύρων. Με εξαίρεση τις γλυκές, αφρώδεις, χυμώδεις, ζουμερές, λαχταριστές θηλυκές παρουσίες). Τα ξιδάτα και τα ξινά φαγητά είναι εχθροί του κρασιού. (ε καλά, είναι γνωστή η βεντέτα που είχαν αυτοί. Το κρασί κυνηγούσε την πολική αρκούδα του ξιδάτου φαγητού και αντί για την αρκούδα πήρε τελικά το lower και ξίνισε το ξινό φαγητό και του δώσανε ξύδι – από κει πήρε ολόκληρο το όνομά του – και για αντίποινα το ξινό φαγητό του σκότωσε την πλαστική πάπια που είχε για να παίζει στο μπάνιο και για αντίποινα το φαγητό κουτσούλησε την πράσινη γαρδένια της πέμπτης γλάστρας από αριστερά που έχει στο μπαλκόνι για να την πετάει στους περαστικούς και αυτό για αντίποινα… τέλος πάντων καταλάβατε…).

         Απεριτίφ: Είναι κυρίως ξηροί καρποί (χλωροί καρποί, ώριμα φρούτα, σάπια φρούτα), φύλλα σφολιάτας γεμιστά (φύλλα για γεμιστά, φύλλα Α4, φίλα μου τα φύλλα, φύλλα και φτερά), καναπεδάκια (καρεκλίτσες, πολυθρονούλες, τραπεζάκια), κράκερ, διάφορα σαλέ (τραπεζαρίες, κρεβατοκάμαρες, μπάνια, κουζίνες, μπαλκόνια και μπαλκονόπορτες): συνοδεύονται με λευκά ξηρά κρασιά ή αφρώδη ξηρά. Ορεκτικά που βασίζονται στα θαλασσινά όπως: στρείδια (μύδια, απίδια, καρύδια, κατσαβίδια, αρχίδια, κρεμμύδια, φρύδια), καραβίδες, αστακός, χαβιάρι, καπνιστός σολομός, συνοδεύονται με αφρώδη κρασιά και σαμπάνιες. (φτηνά πράγματα λέμε τώρα, απ’ αυτά που τρώει καθημερινά και η κυρά Μαριγώ απέναντι με το Αλτσχάιμερ!).


         Αυτά έχω σταμπάρει αγαπητοί μου φίλοι περί σαβούρας βιβρ, αυτήν την αηδία που έχουν βγάλει οι Γάλλοι (αυτοί που λένε τους άλλους βάρβαρους και άπλυτους, ενώ οι ίδιοι κάνουν μπάνιο μια φορά το μήνα και προσπαθούνε να καλύψουνε τη βρώμα τους με κολόνιες, αρώματα και φρου φρου – ισχύει αυτό!) και δυστυχώς έχει γίνει παγκοσμίως γνωστό. Ξεκίνησε από τους πλούσιους και νεόπλουτους και έχει καταντήσει να υιοθετούν αυτό το «στιλ» και λοιποί μπαγλαμάδες… Πάλι καλά που δεν έχουν βγάλει και τίποτα για τον αυνανισμό! Λογικά θα ήταν κάπως έτσι: «Οι καλοί τρόποι απαιτούν να κρατούμε με χάρη το πέος μας και να μη ρίπτομε το σπέρμα εις το πάτωμα. Επίσης, επ’ ουδενί δυνάμεθα να αυνανιζόμαστε εμπρός έτερων συνανθρώπων διότις είναι άσεμνο και απρεπές».

         Ουφ! Πολλά έγραψα! Και τώρα που το φχαριστήθηκα πάω να σαβουρώσω πολύ κρέας ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ! Μη σου πω ότι θα πάω να ρουφήξω χοχλιούς και να ακούγεται αυτό το υπέροχο σσσσφφλλλλουρρρρππππσσχχχς. Τρέμε συγγραφέα της σαβουροπατάτας σου (δεν ξέρω και ποιος είσαι!). Τρέμετε περισσότερο εσείς που συνεχίζετε να γράφετε για το σαβουάγ βιβγ (αμ τι, δε θα μάθω πληροφορίες νομίζεις; Άμα πάρω την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών και τους πω ότι χρειάζομαι μια διεύθυνση για να πάω να κρεμάσω ανάποδα απ’ το πουλί όλους τους συγγραφείς του σαβουροτέτοιου (παρένθεση της παρένθεσης: αν είναι γυναίκα από το βυζί – αν το βυζί είναι πλάκα από τη μύτη τότε που θα είναι και τεράστια), γενικά όποιον έχει γράψει για αυτή τη μαλακία, νομίζεις ότι δε θα μου δώσουν πληροφορίες;) θα σε… Α! Το είπα στην παρένθεση, μην το ξαναλέω… 

Υ.Γ.: Για κάμποσο καιρό θα σας έχω όλους χεσμένους και γραμμένους στα παπάρια μου δυστυχώς δε θα μπορώ να σας διαβάζω γιατί πάω να υπηρετήσω την πατρίδα την Τρίτη. Όσοι έχετε πάει φαντάροι σας μισώ και σας σιχαίνομαι! Όσοι δεν έχετε πάει ακόμα σας δείχνω με το δάχτυλο και σας κοροϊδεύω! Πλέον μπορείτε να κοιμάστε με τα παντζούρια ανοιχτά, εγώ θα κρατάω τους Τούρκους ορέ! Για τη Γερμανία δεν μπορώ να κάνω κάτι, δε μ’ αφήνουν οι πολιτικοί! Αν πάθετε Ε.Ε.Β. (Έλλειψη Εγκεφαλικής Βλακείας) πηγαίνετε να διαβάσετε τα προηγούμενα ποστ μου και η βλακεία σας θα επανέλθει σε φυσιολογικά επίπεδα!

Υ.Γ.2: Από τώρα έχω βαρεθεί τις φράσεις κλισέ των φαντάρων. «Θα πήξεις κωλόψαρο». «Πουστόνεο, τέντα θα σ’ έχουνε!». Μπλεεεεεερκ! Θα σιχαθώ να τις ακούω!

Υ.Γ.3: Αν γίνουν εκλογές όσο θα είμαι φαντάρος, κανονίστε την ψήφο σας. Άντε γιατί με την τελευταία δημοσκόπηση ξέρασα μ’ αυτά που είδα! Άντε μη χεστούμε τώρα!

Υ.Γ.4: Σας αφήνω με την κλασσική πλέον ατάκα: «Πάω να πιω όσο μπορώ, γιατί όταν θα μπω θα κάνω αποτοξίνωση».

ΣΑΒΟΥΑΓ ΒΙΒΓ PART I - ΤΟΝ ΗΠΙΑΤΕ ΔΗΛΑΔΗ, ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ. - ΚΑΛΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΤΙ ΤΙΤΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ; ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟ ΕΓΡΑΨΕΣ. - ΝΑ ΒΓΑΛΕΙΣ ΤΟ ΣΚΑΣΜΟ ΕΣΥ!

          Γύρισα ανανεωμένος και χεσμένος γιατί με έπιασε κόψιμο και παραλίγο να γεμίσω τα βρακιά μου. Αλλά το θέμα μας δεν είναι τα σκατά μου. Το θέμα μας αυτή τη φορά είναι οι ωραίοι τρόποι, οι «σωστοί» τρόποι που τους μαθαίνουνε και στα εξωτερικά να πούμε και εμείς ωσάν ευρω-παίοι (πέη) οφείλουμε να τους σεβαστούμε και να φερόμαστε αναλόγως για να είμαστε πολύ σικάτοι σαν πλούσιοι γιοι του βασιλιά Αχταρζάν της βόρειας Κυριλίας και όχι βάρβαροι και άνευ τρόπων, όπως οι γιοι του βασιλιά Μπαρμπαζάν της νότιας Κυριλίας. Όλοι οι κυριλοτρόποι γενικεύονται στη φράση, που αν κρίνω από το όνομα, πρέπει να προήλθε από τη Γαλλία – διορθώστε με αν κάνω λάθος –, σαβουάρ βιβρ. Αλλά επειδή οι Γάλλοι μιλάνε σαν το Δημοσθένη και δεν μπορούνε να πούνε το ρο, προφέρεται ως σαβουάγ βιβγ. Έγινε ευρέως διαδεδομένο και στην Ελλάδα και αυξάνει και πάει το ποσοστό των ανθρώπων που έχουν «καλούς» τρόπους, γιατί έχουμε γίνει πολύ κυριλέ όπως και να το κάνουμε. Παρακάτω θα σας παρουσιάσω μερικούς από τους καλούς τρόπους που βρήκα σκόρπιους στο άθεο ίντερνετ και με κόκκινα γράμματα θα σχολιάζω γιατί πολλοί από αυτούς είναι γελοίοι τρόποι. Επειδή βλέπω να βγαίνει πάλι ποστ-σεντόνι θα το χωρίσω σε 2 μέρη, για να μη βαριέστε κι εσείς να διαβάζετε 385 σελίδες με τη μία…


         Το πιρούνι της σαλάτας είναι πάντοτε αυτό που βρίσκεται έξω έξω αριστερά, με τα πιο πυκνά δόντια. (ναι ρε, αυτό με τα πυκνά δόντια, έχει και ένα χαλασμένο αλλά είναι πιο μέσα, δε φαίνεται καλά, έχει μια κουφάλα και αύριο πρωί πρωί οδοντίατρο για σφράγισμα!). Είναι μικρότερο από το κυρίως πιρούνι. (Α, έχουμε και σε πολλά μεγέθη πιρούνια… εγώ θα πάρω το medium, το large με παχαίνει…). Ένας γενικός κανόνας είναι να χρησιμοποιούμε πάντα για το πρώτο πιάτο το πιρούνι που βρίσκεται έξω έξω. (εγώ για πρώτο πιάτο θα πάρω σούπα). Συνεχίζουμε με αυτά που βρίσκονται προς τα μέσα για κάθε πιάτο που ακολουθεί. (άντε και άμα τελειώσουν τα πιρούνια και πάρουμε δεύτερη γύρα, μπορείτε να τρώτε με το χέρι).

          Τα στερεά στ' αριστερά και τα υγρά στα δεξιά. Δηλαδή, το φλιτζάνι του καφέ και τα ποτήρια του κρασιού και του νερού πάνε στα δεξιά, ενώ το πιάτο του ψωμιού στ' αριστερά. (υπάρχει πιάτο για ψωμί; Ρε τι ανώμαλος που είναι κόσμος… όλοι έχουμε συνηθίσει το ψωμί στη μέση, αρπάζει όποιος προλάβει, βουτάει στη σάλτσα, κάνει παπάρα και… - ιιιιιιιιιιιι τι λες ρε αθεόφοβε; Κανίβαλε! Δολοφόνε του φαγητού! Ημιάγριε και βάρβαρε και βάρβαρε και ημιάγριε μαζί! Πως τρως έτσι! Τρόπους δεν έχεις; - σκάσε εσύ μωρή πλούσια φραγκόκοτα! Με τη μύτη που κοιτάει στο ταβάνι! Εγώ γράφω τα σχόλια! Άι στο διάολο και εσύ και η μύτη σου! Που αν υπήρχε κόλαση και στην κόλαση υπήρχαν καζάνια και πήγαινες – που θα πήγαινες – θα σε βράζανε σε ένα καζάνι εσένα και σε ένα άλλο τη μύτη σου!).

          Έχετε παρατηρήσει ποτέ πώς κρατούν το ποτήρι τους οι δοκιμαστές κρασιού; Δεν πρόκειται για κάποιο περίπλοκο τέχνασμα - μ' αυτόν τον τρόπο φροντίζουν να διατηρείται η γεύση και η σωστή θερμοκρασία του. Κρατήστε το ποτήρι σας από το πόδι, ώστε να μη ζεστάνετε με το χέρι σας το κρασί. Όταν σερβίρετε εσείς το κρασί, γεμίστε το ποτήρι μέχρι ακριβώς λίγο πριν από τη μέση. (the masturbation goes cloud! Καταρχάς ΔΕΝ είμαστε δοκιμαστές κρασιού! Και τι να ζεστάνεις ρε; Για 5 λεπτά που θα έχεις το κρασί στο ποτήρι σου; Γιατί μετά θα πρέπει να ξαναγεμίσεις! Τι να ζεστάνεις ρε (α, το ξανάπα αυτό)! Πόσο λες να ζεσταθεί μέχρι να κάνεις την κίνηση χεράκι-στόμα-κατάποση και πίσω το ποτήρι στο τραπέζι; Ομολογουμένως μπορεί να σου πάρει και 4,37 δευτερόλεπτα! Και για το άλλο… γέμισμα μέχρι λίγο πριν τη μέση… δουλειά δεν έχουμε δηλαδή όλη την ώρα θα γεμίζουμε και θα γεμίζουμε ε; Τι νομίζεις ότι πίνεις, σφηνάκι; Και άμα εγώ θέλω να πιω με τον άλλο μια κούπα γιατί είμαστε και πολύ μάγκες – ε καλά τώρα – τότε τι κάνουμε;).

           Αν κάτι δεν βρίσκεται μπροστά σας, ζητήστε το να σας το περάσουν. Όταν απλώνετε το χέρι σας μπροστά από κάποιον, δεν γίνεστε μόνο αγενείς, αλλά ρισκάρετε να ρίξετε κάποιο ποτήρι ή να βουτήξετε το μανίκι σας στο πιάτο κάποιου άλλου. (εντάξει… Μήτσο πιάσε το ψωμί… Μήτσο πιάσε τη σαλάτα… Μήτσο πιάσε το κρασί… Μήτσο πιάσε τα παϊδάκια… Μήτσο πιάσε το μπούτι… όχι της Ελένης ηλίθιε, του κοτόπουλου… Μήτσο πιάσε ένα πορτοκάλι… όχι ρε, αυτό είναι το βυζί της Ελένης… Μήτσο μην πιάνεις τ’ αρχίδια σου! Νομίζω ότι όλα αυτά θα τα πάρετε μόνος σας γιατί θα τα πάρει στο κρανίο ο Μήτσος που δεν τον αφήνετε να φάει/χουφτώσει την Ελένη με την ησυχία του. Και αν είστε αρκούντως ηλίθιος ή ακόμα πιο αρκούντως σουρωμένος και ρίξετε κάποιο ποτήρι ή βουτήξετε το μανίκι σας σε κάνα πιάτο, ε τότε με το δίκιο τους οι άλλοι να σας βρίζουν!).

         Η λεπτή τέχνη του να χειρίζεστε κομμάτια φαγητού που δεν καταπίνονται έχει ένα βασικό κανόνα: όποιο κομματάκι δεν τρώγεται πρέπει να βγει από το στόμα σας με τον ίδιο τρόπο που μπήκε! Αν βάλατε με το χέρι μια ελιά στο στόμα σας, τότε το κουκούτσι πρέπει να απομακρυνθεί με τα δάχτυλα. Αν όμως η ελιά μπήκε με το πιρούνι (π.χ. ως μέρος κάποιας σαλάτας), τότε χρησιμοποιήστε το πιρούνι σας για να τη βγάλετε. (Υπάρχει και πιο αποτελεσματικός τρόπος… εντοπίζετε ένα στόχο π.χ. το ποτήρι του κρασιού του απέναντι, στοχεύετε και φτοοοουυυυυυυυυυυυ! Θρι πόιντς!).

          Όταν τελειώσετε, τοποθετήστε το μαχαιροπίρουνό σας στο πλάι, με τις λαβές να δείχνουν 5 η ώρα και τις μύτες 11. Αυτό το διακριτικό σημάδι δίνει το σήμα στο σερβιτόρο ή στην οικοδέσποινα ότι μπορεί να τα μαζέψει. Αν απομακρυνθείτε από το τραπέζι προτού τελειώσετε, για να μη σας μαζέψουν το πιάτο, βάλτε τη λαβή του μαχαιριού να δείχνει 4 η ώρα και τη λαβή του πιρουνιού να δείχνει 8, έτσι ώστε να σταυρώνουν στη μέση του πιάτου. Σε καμιά στιγμή του γεύματος δεν πρέπει τα μαχαιροπίρουνα να ακουμπήσουν στο τραπέζι. (γαμώτο, εμένα μου δώσανε χαλασμένα μαχαιροπίρουνα… πάνε μια ώρα μπροστά και δεν ξέρω πώς να τα ρυθμίσω! Δεν πάμε καλά μου φαίνεται! Πάλι καλά που τα μαχαιροπίρουνα δε λένε την ημερομηνία, τα δευτερόλεπτα, την ακριβή ώρα καταστροφής του κόσμου, το μέλλον, αν φοράει στρινγκ ή τάνγκα η διπλανή και πόσο χέζει το σκυλί της απέναντι που το έχει βάλει στην τσάντα της λες και είναι κραγιόν με τρίχωμα!).

7 "εγκλήματα" που ποτέ δεν πρέπει να κάνετε στο τραπέζι (αλλιώς έχει ισόβια, μη σας πω και ηλεκτρική καρέκλα):

1. Να σκαλίζετε τη μύτη σας ή να μυρίζετε ένα πιάτο πριν φάτε. (Το να σκαλίζουμε τη μύτη μας, οκ, λογικό, αλλά άμα σου φέρει τη μπριζολάρα που είναι και 2 μέτρα ή ένα κιλό παϊδάκια και η μυρωδιά του σπάει και τα ρουθούνια του 97χρονου μπάρμπα Γιώργη που είναι 34 χιλιόμετρα μακριά, ε τότε, αν υπάρξει μία αυτόματη κίνηση και μυρίσετε το πιάτο μου φαίνεται απολύτως φυσιολογικό).

2. Να γλείφετε το πιρούνι σας, για να μην πάει χαμένη ούτε ελάχιστη ποσότητα της νοστιμότατης σάλτσας. (γιατί όχι; Στην ανάγκη άμα πέσει και λίγη σάλτσα στα βυ… στο μπούστο της διπλανής, που είναι και τεράστιο, μα τι διάολο με τρόμπα τα φουσκώνει; - τότε μπορεί να τα γλύψουμε κι αυτά!).

3. Να ορμάτε για το αλάτι ή για κάποια πιατέλα που δεν βρίσκεται κοντά σας. (Ωχ, πάλι θα αρχίσουμε τα ίδια με το Μήτσο!).

4. Να σερβίρετε πρώτα τον εαυτό σας από κάποια πιατέλα που σας ζητήθηκε να περάσετε σε κάποιον άλλο. (Όχι, θα τα δώσουμε πάλι του χοντρού του Πάγκαλου που έχει φάει ήδη 57 κιλά παϊδάκια. Κάτσε να προλάβουμε κι εμείς τίποτα… Κοίτα τον, κοίτα το χοντρό πως τρώει! Ούτε μια στιγμή δεν έχει αφήσει το πιρούνι του! Κοίτα τα προγούλια του! Σαν ντόπερμαν είναι! Είναι η κατάλληλη μούρη για να διαφημίζει ελαστικά Μισελέν!).

5. Να σερβίρετε μια τεράστια μερίδα από ένα φαγητό που λατρεύετε ή να ψάχνετε για τα κομμάτια που σας αρέσουν πιο πολύ, αφήνοντας ελάχιστο γι' αυτούς που ακολουθούν. (τ’ ακούς χοντροΜιχάλη; Άσε μας να φάμε κι εμείς τίποτα. Και άσε κάτω τη μπριζόλα ένα λεπτό ρε καθιστό βόδι! Έχει τρομάξει η καημένη η μπριζόλα που σε βλέπει αλλά, δυστυχώς γι’ αυτήν, δεν μπορεί να πάει πουθενά!).

6. Να προσφέρετε υπολείμματα από το πιάτο σας στους άλλους καλεσμένους στο δείπνο. (γιατί να πάει χαμένο; Ας το δώσουμε στο σκουπιδοφάγο το Μιχάλη που τα καταπίνει όλα – εντάξει σχεδόν όλα, δεν έγινε γκέι ακόμα – και έχει γίνει σαν ανθρώπινος κάδος απορριμμάτων!).

7. Να χρησιμοποιείτε οδοντογλυφίδες στο τραπέζι μπροστά στους υπόλοιπους (ούτε η γνωστή κίνηση να "κρύβετε" με το ένα χέρι τη "δράση" σας... μετριάζει το κακό αυτής της εικόνας - προτιμήστε να σηκωθείτε από το τραπέζι και να γυρίσετε αφού τελειώσετε!) (όχι θα πρέπει να τρέχω στην τουαλέτα επειδή μου έκατσε λίγο κρέας στα δόντια… συγγνώμη αγάπη μου, πάω τουαλέτα… όχι δεν πάω για κατούρημα… ούτε για χέσιμο… ένα κρεατάκι θέλω να βγάλω από τα δόντια μου… μα γιατί με λες κομπλεξικό και ηλίθιο ντάρλινγκ;… εδώ να το κάνω; Μπροστά σε όόόόόόλον αυτόν τον κόσμο;… μα δεν είναι πρέπον… καλά σκάω και κάθομαι…).

         Τα παραπάνω τα βρήκα όλα μαζεμένα για το φαγητό. Σε εστιατόριο εννοείται. Για ταβέρνα ούτε λόγος ε. Θα σου πει η άλλη η καρακάξα, «τι λες παιδί μου που θα μπω εγώ σε αυτά τα κουτούκια που πηγαίνουν οι υπάνθρωποι, οι απολίτιστοι που θέλουν να λέγονται και άνθρωποι. Εκεί, εκεί, που τρώνε με τα χέρια! Oh mon Dieu! Με τα χέρια! Θέλω να πεθάνω από αηδία!». Και είναι και ο άντρας της δίπλα με το πριγκηπικό μουστάκι και τα υαλότουβλα που έχει για γυαλιά και θα κουνήσει το κεφάλι του συμφωνώντας (που σιγά να διαφωνούσε, θα έτρωγε παντόφλα και τηγάνι στο κεφάλι που θα του άφηναν καρούμπαλα για τουλάχιστον 2 μήνες!). Άι στο διάολο μωρή πλούσια καρακάξα που ζυγίζεις και 456 κιλά (η ίδια είναι 60 κιλά, το μέικ απ 40 κιλά και τα υπόλοιπα 356 κιλά είναι καπέλα, γούνες, τσάντες, κολιέ, καρφίτσες, παραμάνες, παραπατέρες, παραμπατζανάκηδες και άλλα χίλια δυο σκατουλάκια-εξαρτήματα και τα κιλά αυξάνουν αν κουβαλάει και κάνα σκυλάκι μαζί της)!

          Πολλές φορές η συνάντηση με ένα ρούχο σε ένα κατάστημα είναι μοιραία. Είναι αυτό που λέμε «το ρούχο σε διαλέγει». Σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει μια κυρία να ίσταται στο ύψος των περιστάσεων και να το αγοράζει αμέσως, αλλιώς κινδυνεύει να μην το ξαναδεί ποτέ. (αχ, τι ωραίο φόρεμα είναι αυτό! Γι’ αυτό κι εγώ θα σταθώ στο ύψος μου, δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη, και θα το πάρω! Πόσο έχει; Α, 3000 ευρά μόνο; Ε εντάξει, τι το έχουμε το μουλάρι που κάθεται και δουλεύει ενώ εμένα η μόνη μου δουλειά είναι να κάθομαι και να μειώνω το λογαριασμό της πιστωτικής του κάρτας; Αφού το ρούχο με διάλεξε! Ω! τι θαύμα! Σηκώθηκε το μανίκι από μόνο του, με έδειξε και βροντοφώναξε με φωνή που σχίζει ουρανούς: «εσένα θέλω κυρία πατσαβούρα! Πάρε με τώρα!»).

          Επειδή δεν είναι σωστό οι άνδρες να σηκώνουν συνέχεια το παντελόνι τους από την ζώνη, θα πρέπει να φορούν τιράντες, αν φοβούνται ότι συνέχεια τους πέφτει. Οι τιράντες πάντα κρύβονται είτε κάτω από το γιλέκο ή κάτω από το σακάκι. Επιπλέον, δε φορούμε συγχρόνως τιράντες και ζώνη. (ε; τιράντες είπε; Τιράντες έγραψε; Τιράντες ανέφερε; Τιράντες εκφώνησε; Τιράντ… καλά καταλάβατε! Εγώ τιράντες φορούσα στο δημοτικό και πάλι σπάνια γιατί τις έβρισκα ελεεινά γελοίες από τότε και θες να τις φορέσω και τώρα; Ε, να πάω και πίσω από ένα άσπρο πανί να κάνω τον καραγκιόζη! Και ποιο είναι εσένα το πρόβλημα σου αν εγώ φοράω και τιράντες και ζώνη; Σάμπως θα τα δεις ποτέ; Άμα γουστάρω φοράω τιράντες, μια ζώνη κανονική, μια ζώνη να μου κρατάει την κοιλιά να μην πέσει, μια ζώνη να μου κρατάει το πουλί μην πετάξει και άλλη μια ζώνη να τη βάλω στο στόμα σου να μη μιλάς και να λες όλη την ώρα μαλακίες! Και δε μου λες άμα θέλω να πω στη γκόμενα να την πάω σπίτι μου θα της πω: έλα σπίτι μου να σου δείξω την κρυμμένη…………. τιράντα μου;).

       Το άκρον άωτον της ευγένειας όταν μετακομίζουμε σε μία πολυκατοικία είναι να παρουσιασθούμε και να συστηθούμε στους ενοίκους, χαιρετώντας τους ευγενικά και δηλώνοντας το όνομά μας και το διαμέρισμα κατοικίας μας. (Γεια σας είμαι ο Μπάμπης, μένω στο τρίτο διαμέρισμα δεξιά του ημιυπόγειου, ναι, αυτό που δεν έχει αριθμό, είμαι φοροεισπράκτορας Ελβετών μονόφθαλμων μπετατζήδων, στον ελεύθερο μου χρόνο βιάζω ανήλικους μπαμπουίνους και τα σαββατοκύριακα πιάνω εμπριμέ πεταλούδες………… μα γιατί μου έκλεισε την πόρτα στη μούρη;). Δεν ελέγχουμε ποιος εισέρχεται ή εξέρχεται από τα γειτονικά διαμερίσματα και δεν σχολιάζουμε στον διάδρομο ή το μπαλκόνι τους άλλους ενοίκους. (εσείς το λέτε αυτό; Που ξέρετε τι χρώμα σώβρακο φοράει κάθε Τρίτη ο φοιτητής από απέναντι και αναρωτιέστε αν το Μαράκι – που είναι και πολύ καλή αλλά εσείς διαφωνείτε γιατί έχετε προσέξει ότι το αριστερό της φρύδι είναι 0,000005 χιλιοστά μικρότερο από το άλλο – είναι πόρνη πολυτελείας ή απλή πόρνη! Γιατί είναι γνωστό πως εσείς που το παίζετε «κυρίες» όταν δείτε μια σαφώς ομορφότερή σας τη βγάζετε πόρνη, πουτάνα και λοιπά ιεροδουλικά αποτέτοια… είναι επίσης γνωστό πως άτομα των «μεγάλων» και «κοσμικών» κύκλων ή απλά άτομα που προσπαθούν να το παίξουν τέτοιοι είναι πιο κουτσομπόληδες και από τις κουτσομπόλες των χωριών).

          Ο σεβασμός προς τον/την σύντροφό μας εκφράζεται και με την καθαριότητα. Φροντίζουμε πάντοτε για την σωματική μας υγιεινή και καθαριότητα. Κάνουμε μπάνιο πριν και μετά την πράξη. (Δηλαδή να υποθέσω ότι το γνωστό: «ένα στα γρήγορα ρε μωρό στην τουαλέτα του αεροπλάνου, πάντα το είχα φαντασίωση!» δεν πιάνει ε;).

          Όταν συνοδευόμεθα, είναι αγενές να κτυπά το κινητό μας και να απαντούμε χωρίς να ζητήσουμε συγγνώμη από τον/την συνοδό μας, χωρίς να εξηγήσουμε ότι περιμένουμε ένα επείγον τηλεφώνημα ή χωρίς να προβάλλουμε μία άλλη πρέπουσα δικαιολογία. (Συγνώμη ντάρλινγκ χτυπάει το κινητό μου… πάω πιο πέρα να μιλήσω… εδώ δεν έχει καλό σήμα……… ναι ποιος είναι;… ρε μωρό δε σου είπα ότι θα σε πάρω εγώ τηλέφωνο;… μη μου κάνεις γκρίνιες τώρα… αφού σου είπα ότι είμαι σε ένα σημαντικό δείπνο με τους μετόχους της εταιρίας… ναι… εντάξει;… θα σε πάρω πιο βράδυ τηλέφωνο ζουζουνομπουρμπουλομπιφτεκάκι μου… κι εγώ σε λατρεύω… γεια σου τώρα………… έλα ντάρλινγκ… όχι μωρέ, να, ο διευθυντής ήταν… ήθελε να με ενημερώσει για κάποιες εξωτερικές δουλειές… αλλά του είπα όχι κύριε διευθυντά, όχι σήμερα, είμαι σε ραντεβού με τη γυναίκα μου… ε βέβαια αλήθεια σου λέω… κι εγώ σ’ αγαπάω καραμελοζαχαροκανελίτσα μου!).

          Ο καλοαναθρεμμένος άνθρωπος έχει τους ίδιους τρόπους στο τραπέζι είτε είναι μόνος στο σπίτι του ή σε δεξίωση στο Μπάκιγχαμ, με τη μόνη διαφορά ότι τα καθημερινά του σκεύη είναι λιγότερο πολυτελή από τα επίσημα. (Ε βέβαια, όλοι μας φαντάζομαι όταν παραγγέλνουμε πιτόγυρα μόνοι μας σπίτι, ανοίγουμε την πίτα για να τη φάμε με μαχαιροπίρουνο και φυσικά έχουμε ένα πιρούνι για τις πατάτες, ένα για το κρέας, ένα για τη ντομάτα, ένα για το κρεμμύδι, ένα για το τζατζίκι – μπα δε θα βάλω τζατζίκι, είμαι τζέντλεμαν εγώ, δε θέλω να βρωμάω – και ένα για την πίτα). Σε ένα εστιατόριο, ποτέ δε φωνάζουμε με την είσοδό μας λέγοντας «άντε βρες μας ένα καλό τραπέζι». Η κίνηση αυτή θα πρέπει να γίνεται διακριτικώς. (Γκουχου… Γκουχου γκουχου… ΓΚΟΥΧΟΥ ΓΚΟΥΧΟΥ… καλά ρε μαλάκα δε με ακούς που βήχω διακριτικώς ωσάν ευρω-παίος ευγενής;… πάρε αυτήν την πράσινη εκατοστάρα με τρόπο… ναι… και σήκωσε αυτό το γεροντοζεύγαρο εκεί στη γωνία να κάτσουμε εμείς…). Δεν χορεύουμε με το τσιγάρο στο στόμα. (Ακούς εσύ που χορεύεις ζεϊμπέκικο; Ναι, εσύ χωριάτη μουστακαλή που χορεύεις το ένας μάγκας στο Βοτανικό, φτύσε γρήγορα το τσιγάρο, είναι απρεπές!).

          Δεν αδειάζουμε το στακτοδοχείο του αυτοκινήτου μας στον δρόμο, ιδίως όταν περιμένουμε να ανάψει ο πράσινος σηματοδότης ή είμεθα εγκλωβισμένοι σε κυκλοφοριακή συμφόρηση. (Σώπα ρε, θα συμφωνήσουμε και σε κάτι. Δεν το έχω δει με τους ίδιους μου τους οφθαλμούς αυτό, αλλά στην ΕΛ-λάδα όλα γίνονται).

          Στις συναυλίες ροκ μουσικής, όπου όλοι χορεύουν όρθιοι, ο κανόνας είναι να μην σπρώχνουμε ούτε να πιέζουμε αυτούς που διασκεδάζουν μαζί μας. (Όλο λόγια αλλά από πράξεις τίποτα. Για πήγαινε να το πεις αυτό σε μια συναυλία σε ένα τσούρμο μαστουρωμένων και πιωμένων μεταλλάδων που τα χέρια τους είναι τίγκα στα καρφιά να δούμε τι θα γίνει…). Στα μπουζούκια υπάρχουν πολλοί τρόποι για να πετούμε λουλούδια: α) Κόβουμε τον μίσχο και τα ρίχνουμε από κάτω προς τα πάνω. β) Μαδάμε τα λουλούδια και φυσούμε ή πετούμε τα πέταλα ή τα δίνουμε στο χέρι. Σε κάθε περίπτωση δεν σημαδεύουμε το κεφάλι ούτε άλλα μέρη του σώματος (π.χ. το ντεκολτέ). (Είπαμε να γράφουμε ότι μαλακία θέλουμε, αλλά νομίζω ότι έχουμε χάσει πλέον τη μπάλα! Το τρένο της μαλακίας έκανε στάση αλλά εσύ συνέχισες με τα πόδια! Κόβουμε το μίσχο, μαδάμε τα λουλούδια λες και είναι μαργαρίτες και φυσάμε τα πέταλα! Μέχρι να το κάνεις όλο αυτό, πάει, τελείωσε το τραγούδι, μη σου πω αλλάξαμε και τραγουδίστρια, μη σου πω έκλεισε το μαγαζί και έμεινες με τις καθαρίστριες, εσύ να μαδάς λουλούδια και αυτές να καθαρίζουνε! Και εγώ που θέλω να πετάξω λουλούδια στο Χριστινάκι που κάθεται απέναντι αλλά βλέπω μόνο τη μάπα της και τα βυζιά της τα μεγάλα, πρέπει να της τα δώσω στο χέρι ε; Να Χριστινούλα, πάρε και βάλε τα στη τσέπη αλλά μην τα χάσεις, έτσι  για να με θυμάσαι!).

          Όταν οποιαδήποτε ελληνική ομάδα παίζει με οποιαδήποτε ξένη, πρέπει να υποστηρίζουμε την ελληνική. (Πάλι μόνο λόγια! Για πήγαινε να πεις σε γαύρους της θύρας 7 ότι πρέπει να υποστηρίζουν τους βάζελους για να σηκώσουν το champions league ή το ανάποδο, μη σου πω να τους προτρέψεις να πάνε και στο γήπεδο να υποστηρίξουν την άλλη ομάδα και μετά χρονομέτρα σε πόσα νανοδευτερόλεπτα θα είσαι νεκρός… Και αν μια ελληνική ομάδα που όλοι οι παίχτες της είναι ξένοι παίζει με μια ξένη ομάδα που έχει έναν ή δυο Έλληνες παίχτες, τότε ποιον πρέπει να υποστηρίξεις;).

          Ένας εργαζόμενος σηκώνεται από το γραφείο όταν εισέλθει ένας ιεραρχικώς ανώτερος. Αυτό βεβαίως γίνεται μόνον την πρώτη φορά. (Σήκω ρε μαλάκα Νίκο βοηθέ πατατοψήστη, μπήκε μέσα ο Στελάρας, ο αρχιγυράς!). Διαχωρίζουμε τα προσωπικά από τα επαγγελματικά θέματα. Στο γραφείο πηγαίνουμε για να εργασθούμε και όχι για να κάνουμε θεραπεία για τα ψυχολογικά ή αισθηματικά μας προβλήματα. (Εξαιρείται η πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων που δεν πηγαίνει στο γραφείο και όταν πηγαίνει δεν εργάζεται, αλλά μιλάνε μεταξύ τους για το πόσα κιλά πήρε η γυναίκα τους τα Χριστούγεννα ή αν η Μαιρούλα, το νεοφερμένο γκομενάκι, έχει κάνει πλαστική στήθους ή όχι).

          End of part one. Μείνετε συντονισμένοι στους δέκτες σας καθώς ακολουθεί επικότερο μέρος δεύτερο.

Υ.Γ.: Πηγαίνετε στο μετρό και φωνάξτε: «Α ρε Πασοκάρα τι έφτιαξες! Το καλύτερο μετρό στον κόσμο! Γι’ αυτό θα σε ξαναψηφίσω!». Είναι κάργα ψαρωτικό. Όλοι θα γυρνάνε να σας κοιτάξουν με μια αηδία στο πρόσωπό τους, άσχετα που οι μισοί είχαν ψηφίσει Πασόκ!

Υ.Γ.2: Βάλανε μια καινούρια ταμπέλα στο λιμάνι του Πειραιά «Πειραιάς. Κέντρο Τουρισμού και Πολιτισμού». χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Υ.Γ.3: Αν είσαι ένας από τους 300 κάνε like στη σελίδα μας: "Ούτε εγώ διάβασα το Μνημόνιο".

ΕΠ, ΤΙ ΛΕΕΙ;

        Σας ομιλώ από τη mighty και βρωμερή Αθήνα. Τι νομίζετε; Ότι είχα πάει διακοπές Μπόρα Μπόρα; Ίσα ίσα που μ’ έπιασε μια μπόρα. Έδωσα το τελευταίο μάθημα, μάλλον το πέρασα (αν δεν το περάσω θα του κάψω το σπίτι, το αμάξι και το πουλί) και τώρα σας χέζω αφ’ υψηλού.

Ρεμάλια!

Παρτάλια!

Κατακάθια!

Η μπύρα είναι ότι πιο σημαντικό έχει ανακαλύψει ο άνθρωπας! Τι να μας κλάσουν όλα τα υπόλοιπα! Τι να μας κλάσεις κι εσύ Κολόμβε! Άχρηστε! Καθίζημα! Τελευταίε! Μέγιστη αρχιδόμπαλα!

Επίσης γαμιέται η Χελλένικ Σιγουέιζ από τα φουγάρα!

Τα ξαναλέμε σε 2-3 μέρες που επιστρέφω. Πάω να ρευτώ τη μπύρα δυνατά.

I salute you!

Ο ΓΑΠ...

         Μπορεί ο πολυαγαπημένος μας ΓΑΠ να μας άφησε χρόνους στην πολιτική (ελπίζω σύντομα και γενικά να μας αφήσει χρόνους) όμως οι τεράστιες θυσίες που έκανε για τον ελληνικό λαό παραμένουν και θα παραμείνουν για πολλά χρόνια ακόμα. Κατάφερε να μείνει στην ιστορία ως «ο πολιτικός που τα γάμησε όλα και δεν άφησε τίποτα όρθιο μέσα σε 3 χρόνια». Κατάφερε όμως να μείνει στην ιστορία και ως «ο πολιτικός με το χαμηλότερο IQ ανά τους αιώνες». Ο ΓΑΠ λοιπόν είναι τόσο χαμηλής νοημοσύνης που κάλλιστα θα μπορούσε να κάνει όλα τα παρακάτω:

Ο ΓΑΠ:

Μπορεί να πεθάνει επειδή ξέχασε να αναπνεύσει.

Ξέρει να μπαίνει αλλά δεν ξέρει να βγαίνει.

Όταν στρίβει τσιγάρο το γυρνάει γύρω γύρω.

Νομίζει ότι ελεφαντίαση παθαίνουν μόνο οι ελέφαντες.

Βρίσκει έναν που τον λένε Τάσο όταν ένας καπνιστής του ζητάει τάσο.

Απορεί πως κάποιος πήρε μίζα ενός εκατομμυρίου για ένα υποβρύχιο αφού τα υποβρύχια τα πουλάνε στα σούπερ μάρκετ 2 ευρώ.

Νομίζει ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες ιδρύθηκαν από τον Κόκκαλη.

Σφίγγεται όταν τον τσιμπάει σφήκα.

Μαδούσε μαργαρίτες πριν κάθε νέο μέτρο λέγοντας: «Θα τους ξεκωλιάσω, δε θα τους ξεκωλιάσω, θα τους ξεκωλιάσω, θα τους ξεκωλιάσω, θα τους ξεκωλιάσω, θα τους ξεκωλιάσω, θα τους ξεκωλιάσω, θα τους ξεκωλιάσω, θα τους ξεκωλιάσω, χα, κοίτα να δεις που θα τους ξεκωλιάσω πάλι!».

Νομίζει ότι η Τρόικα γράφεται Τρώεικα και γι’ αυτό τους άφηνε να μας τα τρώνε έτσι.

Νομίζει ότι το fast food είναι ο Bugs Bunny όταν τρέχει.

Νομίζει νομίσματα.

Νομίζει ότι τα φασολάκια γίγαντες είναι σαν αυτό του Τζακ και της φασολιάς.

Νομίζει ότι η Μάγια η μέλισσα πήρε το όνομά της από τους Μάγιας.

Θεωρεί τον εαυτό του έξυπνο.

Θεωρεί τον εαυτό του πολύ έξυπνο.

Μα πάρα πολύ!

Τρώει υγιεινά τρώγοντας είδη υγιεινής.

Ψάχνει ακόμα τον αλήτη της λαίδης Άντζελας ή της ΓκαΓκα (βάλτε όπου θέλετε τον τόνο), δεν είναι εξακριβωμένο αυτό.

Χέζει από την ορεινή του βίλα και αγναντεύει.

Μπορεί να δέσει τα κορδόνια του μετά από 28 λεπτά.

Πάει για service τα χαλασμένα φαγητά.

Κατουράει καθιστός και χέζει όρθιος.

Πέφτει από τα σύννεφα με αλεξίπτωτο.

Προσπαθεί να ζευγαρώσει ένα γουρούνι με μια μηχανή γουρούνα.

Έμαθε να περπατάει στα 15 του.

Έμαθε να ντύνεται μόνος του στα 22 του.

Ακόμα δεν έχει μάθει να μιλάει.

Κατεβάζει το avast όταν έχει ίωση.

Όταν περπατάει στις μύτες των ποδιών του νομίζει ότι χορεύει μπαλέτο.

Νομίζει ότι το depon είναι λόρδος και το γράφει λόρδος De Pon.

Προσπαθεί να κάτσει στα καναπεδάκια.

Προσπαθεί να απολύσει τους εργολάβους (τα γλυκά).

Νομίζει ότι οι χορωδίες χορεύουν.

Φεύγει όταν είναι φευγάτος.

Φοράει γυαλιά μυωπίας ενώ έχει πρόβλημα πρεσβυωπίας.

Αν ήταν άλογο θα έπεφτε από τη σέλα του.

Αν ήταν ψάρι θα πνιγόταν.

Αν ήταν πουλί θα ήταν το πολύ 2 εκατοστά.

Αν ήταν πουλί που πετάει θα ήταν μπούφος.

Νομίζει ότι ο Αϊνστάιν δημιούργησε τον Φρανκενστάιν.

Νομίζει ότι οι χρονιάρες μέρες κρατάνε ένα χρόνο.

Νομίζει ότι τα έτη φωτός είναι χρόνια και ακόμα προσπαθεί να βρει τη διαφορά του έτους και του έτους φωτός.

Νομίζει ότι οι θυσίες του λαού είναι η νηστεία.

Νομίζει ότι οι θυσίες του λαού πιάνουν τόπο γι’ αυτό και πετάει τα παλιά του έπιπλα από το σπίτι για να έχει χώρο.

Ψάχνει την αλυσίδα καταστημάτων να τη βάλει στο ποδήλατό του.

Κοιμάται όρθιος κυριολεκτικά.

Παίρνει μίζες και μετά κάνει γυμναστική για να τις χάσει.

Βάζει μέλι στα μακαρόνια του για να φάει μελομακάρονα.

Δωρίζει τοίχους στους γιατρούς για μεταμοσχεύσεις γιατί και οι τοίχοι έχουν αυτιά.

Παίρνει καραμπίνα να σκοτώσει το κρύο της αρκούδας.

Νομίζει ότι ο Ζορό ζορίζεται.

Χρησιμοποιεί τα πιόνια του σκακιού για υπόθετα.

Έχει αγοράσει γυαλιά ηλίου αλλά δεν έχει πάει ακόμα στον ήλιο να του τα δώσει.

Νομίζει ότι οι άγιοι είναι γκατζετάκια (iGewrgios, iAndreas, iVasilis).

Ακόμα δεν ξέρει ότι τον βρίζουν, νομίζει ότι του μιλάνε πάλι για γκατζετάκια (iΓαμήσου).

Προσπαθεί να φάει τα σιδερένια παξιμάδια.

Νομίζει ότι η σαμπάνια είναι η γυναίκα του Σαμπάνη.

Απλώνει τραχανά σε απλώστρα.

Βάζει τα αυγά kinder στο τηγάνι για να φτιάξει ομελέτα.

Νομίζει ότι την τρύπα του όζοντος τη δημιούργησε αυτός με τα μέτρα που έβαλε και μοιάζει με τη σούφρα μας.

Υ.Γ.: Το έγραψα γρήγορα γρήγορα γιατί το βράδυ φεύγω και θα λείψω για καμιά βδομάδα οπότε θα σας έχω χεσμένους. Και δεν πάω Μπαχάμες δυστυχώς!

ΓΥΜΝΑΣΙΟΛΥΚΕΙΑΚΕΣ ΓΚΟΜΕΝΟΪΣΤΟΡΙΕΣ

         Τώρα βέβαια δίνω τροφή στα Παρτάλια, αλλά δε γαμιέται, τότε δεν έπινα, οπότε άμα με κάνουν ρόμπα τουλάχιστον θα δείχνω νηφάλιος!

         Καταρχάς να σας δώσω δυο ορισμούς που είχαμε βγάλει τότε για να μπορείτε να καταλαβαίνετε κι εσείς:

1)    Επιχείρηση σκούπα: Όταν μπανίσουμε κάποιο γκομενάκι που μας αρέσει και κωλώνουμε εκείνη τη στιγμή να πάμε μόνοι μας και στέλνουμε κάποιον φίλο μας να πει τα καλά λόγια για εμάς.
2)    Επιχείρηση παντόφλα: Όταν μπανίσουμε κάποιο γκομενάκι που μας αρέσει και πάμε ντουγρού μόνοι μας για τη νίκη.

(Και γαμώ τους ορισμούς, θα κάνω αίτηση στον Μπαμπινιώτη, η οποία και θα απορριφθεί αμέσως!)

         Ήμασταν ένα βραδάκι μια ωραία ατμόσφαιρα σε μια καφετέρια γύρω στους 5-6 μαντράχαλους. Παραδίπλα ήταν μια ωραιότερη ατμόσφαιρα με δυο γυναίκες. Μια κουκλάρα και μια βάρα_τη_μούρη_μου_μπας_και_φτιάξει. Μου κάνει ένας «μαλάκα, αυτή τη θέλω!». Κοιτάω κι εγώ και ήμουν σίγουρος ότι ήθελε την άσχημη γιατί τότε είχε ένα πολύ περίεργο γούστο αυτό το άτομο στις γυναίκες. Αν θέλετε να μάθετε τι σόι γούστο είναι αυτό, νοικιάστε την τσόντα της Ντούβλη (κάποιος να φωνάξει τη WWF να μαζέψει τη φάλαινα). Ή αλλιώς τυπώστε στο google: «ugly women anal sex». Του Ψινάκη πούστη, κάτι θα σας βγάλει. Και όμως, μου έκανε ντρίπλα κάτω από τα πόδια και λέι απ και άλει χουπ και χούλα χούπα και στριφογυριστό σπρινγκ ρολλ και κολ δεμ ολ εξιακόσια και μου λέει ότι θέλει την κουκλάρα! «Μαλάκα είναι πολύ όμορφη, κωλώνω να πάω μόνος μου, άντε για επιχείρηση σκούπα». Βασικά δεν είπε όμορφη, μουνάρα είπε αλλά τέλος πάντων. Εγώ βαριόμουνα και τελικά πήγε κάποιος άλλος από την παρέα να κάνει το κονέ. Και γίνεται το κονέ και γνωρίζονται και τελικά τα φτιάχνουν (πόσο ηλίθια έκφραση!).

         Και μια μέρα που δεν ήταν μέρα αλλά ήταν νύχτα τώρα που το ξανασκέφτομαι βγαίνουμε αυτός, εγώ και αυτές οι 2 κοπελιές. Σημείωση: τότε, λίγο πιο πέρα από εκείνες τις καφετέριες υπήρχε ένα πάρκο που πήγαιναν τα ζευγαράκια να μπαλαμουτιαστούνε. Ακόμα υπάρχει το πάρκο αλλά πλέον δεν πάνε ζευγαράκια για να μπαλαμουτιαστούνε αλλά πρεζονάκια για να τρυπηθούνε! Τέλος σημείωσης. Φεύγουνε αυτοί οι δυο και πάνε στο πάρκο για να τρυπηθούνε. Όπα, λάθος, για να μπαλαμουτιαστούνε! Μένω κι εγώ με την άλλη και αρχίσαμε να λέμε μαλακίες. Οι άλλοι λείπανε όμως πάνω από μισάωρο κι εμείς βαρεθήκαμε. Παίρνω το φίλο μου τηλέφωνο, μου λέει να πάμε από το πάρκο και θα έρθουνε κι αυτοί, γιατί είχανε κατέβει κάτω στην παραλία. Πάμε στο πάρκο με την άλλη, καθόμαστε σε ένα παγκάκι και περιμένουμε σα μαλάκες. Συνεχίζαμε να λέμε πίπες μέχρι που ξεμείναμε κι από αυτές. Κι ο άλλος ο παπάρας ακόμα να έρθει! Οι αναστεναγμοί μας είχανε φτάσει στο κόκκινο. Από την πολλή βαρεμάρα δεν μπορούσα να κρατήσω το κεφάλι μου άλλο όρθιο, το οποίο πέφτει προς τα πίσω με αποτέλεσμα να κοιτάω τα άστρα. Και εκεί που κοιτούσα τα άστρα αρχίζω να σκέφτομαι δυνατά: «Ένα αστέρι, δυο αστέρια, τρία αστέρια, τέσσερα αστέρια…… Καλά ε, της πουτάνας γίνεται!». Γυρνάει η άλλη, με κοιτάει και ξεραίνεται στα γέλια! Μπορεί να γελούσε μόνη της σαν την υστερική για κάνα 20λεπτο που αποφάσισαν τελικά οι άλλοι να μας κάνουν την τιμή και να έρθουν!


         Με τον ίδιο μαλάκα μια άλλη φορά καθόμασταν στα τότε Φλοφραπέ και μερικά τραπεζάκια παραπέρα καθόντουσαν δυο κοπέλες. Μια κανονική και μια με τεράστια βυζιά. Μα κάτι βυζιά, από ‘δω μέχρι την Αλάσκα. Και δε ζω στην Αλάσκα. Έμεινε γνωστή στην ιστορία ως η Ελένη η Βυζαρού (ονόματα λέμε, βυζιά θίγουμε). Σε θέμα νοημοσύνης βέβαια δεν τα πήγαινε και τόσο καλά αλλά με τέτοια βυζιά τι να τα κάνεις τα μυαλά! Αν ο εγκέφαλός της βρισκόταν στα βυζιά της τότε κάλλιστα θα είχε πάρει μέχρι τα 15 της τρία βραβεία Νόμπελ, δυο πούλιτζερ και θα είχε αναπτύξει τη δική της θεωρία για την κβαντομηχανική. Αλλά δεν έχει βρεθεί ακόμα ο άνθρωπος που έχει τον εγκέφαλο στα βυζιά οπότε………. Καλά, καλά, σταματάω με τα βυζιά. Αλλά ρε φίλε κάτι βυζιά ΝΑ! Οκ, οκ, σκάω!

         Μου λέει ο μαλάκας φίλος μου άντε για σκούπα στην τάδε. «Ποια ρε, αυτή με τα βυζιά;». «Όχι, την άλλη». Πηγαίνω, τις γνωρίζω και τελικά λέω στην κοπέλα «Ο φίλος μου θα ήθελε να σε γνωρίσει». «Ποιος είναι ο φίλος σου;». «Να, αυτός εκεί ο…………». Πάω να δείξω με το δάχτυλο το φίλο μου αλλά σταματάω γιατί ο μαλάκας είχε βρει μια εφημερίδα από δίπλα και την είχε βάλει μπροστά του, και καλά πως διάβαζε, και το πρόσωπό του ήταν καλυμμένο. «Μισό λεπτάκι», λέω στην κοπέλα και πηγαίνω προς το μέρος του μουρμουρώντας «Είναι τελείως ηλίθιος ο τύπος». Του κατεβάζω την εφημερίδα και του λέω «Μαλάκα, τι τη θέλεις την εφημερίδα ρε;». Πιάνω το πρόσωπό του και το γυρνάω προς το μέρος των κοριτσιών να το δούνε καλά καλά. Ο άλλος ο ηλίθιος γελούσε! «Τώρα που με είδαν πήγαινε να δεις τι θα πούνε», μου λέει. Πάω κι εγώ πίσω στις κοπέλες και μου λένε ότι ήταν λίγο μακριά και δεν τον έβλεπαν καλά. Δεν πειράζει, τους λέω, θα τον φωνάξω σε λίγο. Εν τω μεταξύ εγώ κάθομαι μαζί τους και αρχίσαμε να μιλάμε για άσχετα πράματα. Έριχνα κλεφτές ματιές στον άλλον, ο οποίος είχε φάει τα βυζιά του από την αγωνία του. Στ’ αρχίδια μου εμένα, άστον να ψηθεί λίγο το κωλαράκι του σκέφτομαι. Μετά από κάνα τέταρτο γυρνάω στον άλλο, ο οποίος μου λέει «Τι σκατά λέγατε τόσην ώρα; Για μένα;». «Για σένα; Γιατί να μιλάμε για σένα;». Έμεινε μαλάκας ο άλλος και με κοιτούσε. «Α ναι ρε μαλάκα», λέω, «για σένα πήγα να μιλήσω! Δε σε βλέπουνε καλά από ‘κει, πάμε μαζί τους να μιλήσουμε από κοντά». Κώλωνε ο άλλος, αλλά τελικά πήγαμε. Έφαγε την πίτα του αυτός, αλλά καταλήξαμε να κάνουμε παρέα μ’ αυτές για κάνα εξάμηνο. Γαμώ τις κοπελιές και οι δυο τους, πολύ γέλιο. Αλλά τα βυζιά παραμένουν βυζιά! Βυζιά, βυζγιά, βυζάρες, βυζόμπαλα, μπαλκόνια, μπαλόνια, μπαζούκες, όπως θέλετε πείτε τα, δεν τα πειράζει καθόλου! Θυμάμαι μια φορά που τα πίναμε με κάτι φίλους μου κι αυτές, ο ένας είχε σουρώσει και έχοντας το πρόσωπό του κολλημένο στα βυζιά της άλλης, της λέει «Ελένη, μάζεψε τα βυζιά σου γιατί θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα!».



         Ήταν μια άλλη φορά και έναν άλλον καιρό τρεις βλαμμένοι συμμαθητές, ένας, ένας άλλος και ένας παράλλος (εγώ). Όχι, ψέμματα, εγώ ήμουν ο μεσαίος! Είχαμε κι εμείς ένα μαγαζί «Βαρελάδικο» στην πόλη μας, όπως κάθε πόλη που δε σέβεται τον εαυτό της και τους κατοίκους της. Και τότε το Βαρελάδικο άνοιγε δυο φορές. Μια στις 8 για τα μικρά μαλακισμένα και τρισβλαμμένα κωλόπαιδα του κερατά όπως εμείς τότε και μια στις 12 για τα μεγάλα μαλακισμένα και τρισβλαμμένα κωλόπαιδα του κερατά όπως εμείς τη σήμερον ημέραν! Κάθε Σάββατο όλο το σχολείο μαζευόταν εκεί και ο καθένας προσπαθούσε να το παίξει ενήλικος σκυλάς. Δηλαδή άνοιγε μπουκάλι με την παρέα του (τότε δεν υπήρχε απαγόρευση αλκοόλ σε άτομα κάτω των 17 – και να υπήρχε δηλαδή, όλα μα όλα τα μαγαζιά τον γράφανε στ’ αρχίδια τους), έπαιρνε γαρύφαλλα από τις τσούλες που τριγυρνούσαν με τα πανέρια και χόρευε ζεϊμπέκικο μπας και τον προσέξει καμιά γκόμενα και του πιάσει το πουλάκι.

         Μια φορά λοιπόν που είχαμε πάει (πρέπει να ήμασταν τρίτη γυμνασίου) εμείς οι τρεις αποφασίζουμε να πάμε για επιχείρηση παντόφλα. Χωρίζουμε το μαγαζί σε τρία μέρη και αρχίζουμε να την πέφτουμε σε όποιο κοριτσάκι μας γυάλισε. Μετά από καμιά ώρα αποτυχημένου καμακιού, τα αποτελέσματα ήταν τα εξής:

Ένας: 0/5 , Άλλος (εγώ): 0/6 , Παράλλος: 0/8.

         Απογοητευόμαστε και φεύγουμε από το μαγαζί. Τι να κάνουμε, τι να κάνουμε… Εγώ είχα ένα πεντοχίλιαρο μαζί μου (δώρο παππού). Με το πεντοχίλιαρο τότε για όσους δε θυμούνται ή δεν ξέρουν έπαιρνες τσιγάρα, 3-4 μπύρες, ποτό και κάνα σουβλάκι να φας. Κερνάω μπύρες λέω. Πάμε σε ένα μπαράκι που μάζευε μαλακισμένα της ηλικίας μας και γνωρίζουμε εκεί τρεις κοπελιές που καθόντουσαν δίπλα μας. Ο άλλος και ο παράλλος τα φτιάχνουμε με τις δυο από αυτές. Ο ένας έμεινε με το πουλί στο χέρι αλλά δεν πειράζει γιατί πέθανε από AIDS τα έφτιαξε με μια άλλη κοπελιά μετά από δυο μέρες.

         Και μετά τα παραπάνω καταλήγω στο ηλίθιο συμπέρασμα ότι όταν είναι να βγεις για να γνωρίσεις γκόμενες δε θα γίνει τίποτα, ενώ όταν βγεις απλά για να βγεις και να σουρώσεις πιείς μια μπύρα με τους φίλους σου τότε γνωρίζεις. Και είναι ηλίθιο γιατί νομίζουμε ότι συμβαίνει πάντα ενώ δε συμβαίνει, αλλά όταν συμβαίνει νομίζουμε ότι πάντα έτσι συμβαίνει ενώ μας έχει τύχει να συμβεί και τις άλλες φορές αλλά κάνουμε σα να μη συμβαίνει τίποτα και συνεχίζουμε να δίνουμε σημασία μόνο τότε που συμβαίνει εκεί που δεν το περιμένεις.

         Χμμμμμ, το ίδιο ισχύει και με το ποτό. Κατεβαίνεις για ένα δυο ποτά και δε θυμάσαι πως γύρισες, ενώ όταν κατεβαίνεις με σκοπό να γίνεις σούρα, πάλι καταλήγεις να μη θυμάσαι πως γύρισες αλλά δίνεις σημασία στο τότε που κατέβηκες για μια μπύρα και τελικά ξυπνάς σε νοσοκομείο με έναν ορό φραπέ στο χέρι και σου λένε ότι σε βρήκε η αστυνομία να κοιμάσαι έξω από ένα ξενοδοχείο (true story).

Υ.Γ.: Περισσότερες ιστορίες όταν βγούμε πάλι για κρασιά με την παρέα και αφού πιούμε αρκετά αποφασίσουμε να θυμηθούμε κι άλλα τέτοια γκομενικά ευτράπελα…

Υ.Γ.2: Αλλά μιλάμε για ΒΥΖΙΑ μαλάκες, όχι αστεία!

Υ.Γ.3: Πολύ γράφω τον τελευταίο καιρό και θα ξεμείνω από εμπνεύσεις……

ΜΟΥ ΗΡΘΕ ΕΝΑ MAIL...

         Κι εσάς σας ήρθε ένα mail; ΓΟΥΑΟΥ! Να το γιορτάσουμε! Κατά προτίμηση με μπύρες. Και μετά ρετσίνες. Ή τ’ ανάποδο. Και μετά ουίσκι. Και για να αποτελειωθούμε υποβρύχια. Και φέρτε και γκομενάκια! Παρτάλια σας έφεξε! JRous κι εσένα σου έφεξε, δε θα πάμε σε φούρνο! Χωστήρα και Snake θα έχουμε και γκεστ τον Halford. Ή τον Adams. Διαλέξτε! Προτιμήστε τον Halford, ο άλλος θα μας φάει τα γκομενάκια. Θα φωνάξουμε και τη NamNaira αλλά θα της δώσουμε 35 ηρεμιστικά αλόγου για να μη μας δείρει. Η Vicky θα μας χορεύει lap dance! Κάνθαρε άλλαξε ομάδα εκείνη τη μέρα. Ή καλύτερα πες ότι δεν ασχολείσαι με ποδόσφαιρο! Ή τουλάχιστον ότι είσαι κι εσύ ποδοσφαιριστής στον Άρη! Thomas θα σου φέρουμε τη Λεύκη ή την Rockmantic, διάλεξε! Άμα δε σου κάνει καμία, έχω κάτι ωραιότατες τσόντες στο πισί! Η Αθηνά και η Georgina να μη μιλάνε, έχουνε άντρα! Perinio θα κάνω κάτι και για σένα. Παίρνω στα σοβαρά τη σκέψη του Χωστήρα ότι μοιάζεις με τον κωλόγερο στη φωτό γι’ αυτό θα σου βρούμε μια γριά με Αλτσχάιμερ σε αναπηρικό ή θα σου συστήσουμε την Κωλόγρια. Αμερικλάνε θα συνδεθούμε στο skype ή msn ή ότι διάολο άλλο υπάρχει να δεις τι γίνεται εδώ. Και μπορείς να πάρεις και ένα cyber lap dance δωρεάν από τη Vicky! Σαν μπόνους θα έχουμε τον Zaphod και τον Προφήτη να μας απαγγέλουν για το Μέγα Σουβλακέα. Αυτά! Σόρυ, δεν μπορώ να σας βάλω όλους!

         Τέλος πάντων, άλλα ήθελα να πω και άλλα λέω πάλι. Μου ήρθε ένα mail που λέτε. Κι εσάς ήρθε ένα mail; ΓΟΥΑΟΥ! Να το γιορτάσουμε!

......................................................................................................................................................................................................................................................................................................................

Νομίζω ότι επαναλαμβάνομαι……… Χμμμμμ………

         Γαμώ την τύχη μου γαμώ! Μου ήρθε ένα mail λέω. Πριν κάτι μέρες. Και το είδα σήμερα γιατί τα mail μου τα διαβάζω κάθε φορά που κάνουν οι Γάλλοι μπάνιο, δηλαδή κάθε μήνα! Και ήρθε ένα μέιλ από έναν αναγνώστη μου και μου έλεγε με παράπονο ότι αυτός έγινε μέλος του μπλογκ μου κι εγώ δεν έγινα! Από μόνο του το μέιλ είναι ηλίθιο! Ελπίζω να το έγραψε επειδή ήταν πιωμένος ή επειδή θα αυτοκτονήσει αύριο μεθαύριο και θέλει να με κάνει να αισθανθώ τύψεις. Αλλιώς δεν το δέχομαι!

         Ναι ρε μαλάκα, δεν το δέχομαι! Τι το περάσαμε εδώ; Εράσμους; Σου δίνω ένα μαθητή μου δίνεις έναν; Ή χριστουγεννιάτικο μπλογκ; Σου δίνω ένα δώρο μου δίνεις ένα; Ή……… καλά καταλάβατε! (ευτυχώς γιατί δεν είχα τι άλλο να γράψω). Ρε φίλε, μπαίνεις εδώ για να γελάσεις (δε βρίσκω άλλο λόγο να γίνει κάποιος μέλος εδώ). Σε κάνω να γελάς; Ναι; Ωραία, γιατί έχεις πρόβλημα; Δε σε κάνω να γελάς; Τότε τι σκατά κάνεις εδώ; Να το έχεις υπόψη σου, μπαίνω σε μπλογκ μόνο για να γελάω. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι εδώ, κουλοί, κουτσοί, στραβοί, ανάποδοι, κανονικοί, με δυο πουλιά, με δυο πουλιά καναρίνια, οποιοσδήποτε. Αλλά δε σημαίνει ότι θα παρακολουθώ το μπλογκ σου! Και δεν είναι το ένα κλικ που θα με κάνει να γίνω μέλος σε σένα! Άμα δε θέλω τότε ΔΕ ΘΕΛΩ! Εξαίρεση αποτελούν ο Κάνθαρος και ο Snake. Ο Κάνθαρος γιατί αν και Αρειανός τα λέει σωστά και έχει και χιούμορ και ο Snake γιατί μιλάει για αρκετές ωραίες ταινίες συν ότι ανεβάζει κάνα χιουμοριστικό κείμενο που και που (where and where). Πλας ότι και οι δυο ανεβάζουν γαμάτα τραγουδάκια!

         Πού καταλήγουμε; Στο πολύ απλό συμπέρασμα ότι αν σου αρέσει αυτό που διαβάζεις μένεις, αν όχι φεύγεις. Αλλιώς θα έμπαινα κι εγώ σε 8 εκατομμύρια μπλογκ και θα περίμενα και αυτοί να κάνουν το ίδιο! Έχω γίνει μέλος σε διάφορα μπλογκ και αυτοί δεν ανταποκρίθηκαν. Τους έχω σχολιάσει και θα συνεχίζω να τους σχολιάζω. Δε χρειάζεται να κάθομαι να γκρινιάζω σα μαλάκας που δεν έγιναν και αυτοί μέλοι του μπλογκ μου! Σοβαρευτείτε γαμώ την πουτάνα μου γαμώ!

         Α, και κάτι τελευταίο! Σχολιάζω τους περισσότερους επειδή ΘΕΛΩ να σχολιάζω. Κάποιοι δεν απαντάνε στα σχόλια, πού είναι το πρόβλημα; Και όπως λέει και ο Αμερικλάνος: «Και αν μου αφήνεις σχόλια για να σου απαντήσω, τι να σου πω, μη μου αφήνεις! Πολύ το κουράζουμε ώρες ώρες!».

ΓΚΑΦΕΔΕΣ

         Flashback. Πισωλάμψη. Ήταν ένα κρύο πρωινό κάποιου μήνα κάποιου μήνα κάποιου μήνα κάποιου μήνα…… Σκάστε ρε, προσπαθώ να βιώσω το φλασμπακ! Δε γαμιέται, πάμε απ’ την αρχή. Είχα πάει κάποτε στα starbucks στον Περαία. Ναι, το έκανα κι αυτό γιατί πιστεύω ότι ο άντρας πρέπει να τα δοκιμάζει όλα στη ζωή του (εντάξει οκ, όχι όλα, δηλαδή ίσως και όλα εκτός από… ξέρετε τι…). Εντάξει με πιάσατε. Δεν είχε καμία άλλη καφετέρια εκεί (ήταν κάποτε στη θέση του μια κανονική καφετέρια αλλά πήρε τον μπούλο απ’ ότι φαίνεται) και έπρεπε να πιω έναν ρημαδογκαϊφέ να ορθανοίξει ολίγον ο οφθαλμός μου, αφού μόλις είχα φτάσει με το καράβι.

         Μπαίνω μέσα στο μαγαζί, φτάνω στις παραγγελίες και ρωτάω την κοπέλα που βρισκόταν εκεί αν έχει φραπέ. Ο τρόπος που με κοίταξε… Σαν να έλεγα σε απόγονους ανθρωποφάγων Μάου Μάου Πίου Πίου και Ζίου Ζίτσου της Βορειοανατολικής Ταζμανομαχαλίας ότι εφευρέθηκε ένα ipod σε μέγεθος notebook το οποίο διαθέτει GPS για τις τροπικές ζούγκλες του Αμαζονίου και αυτόματο καλάζνικοφ αν τυχόν σου επιτεθεί κάποιο ανακόντα…

         Ύστερα από ώριμη σκέψη, η κοπέλα κατάλαβε την ερώτηση, που μόνο άνθρωποι με δείκτη IQ άνω του 3456476 μπορούν να καταλάβουν, και μου απαντάει ότι δεν έχουνε φραπέ. Δεν έχουνε φραπέ. ΔΕΝ ΕΧΟΥΝΕ ΦΡΑΠΕ! Αρχίζω να τρέμω, να έχω ζαλάδες, ίλιγγο και ναυτία. Τα πόδια μου δε με βαστούσανε όρθιο… Συνέρχομαι και σκέφτομαι πιο ψύχραιμα… Ε βέέέέέέέβαια. Σου λέει, ήρθε ο άλλος από το Αμέρικα, με μια από τις πιο γνωστές αλυσίδες παγκοσμίως και θες να σου φτιάξει φραπέ; Τι λες ρε! Θα πιείς κύριε ότι πίνουμε κι εμείς οι Αμερικάνοι που είμαστε πιο λάιτ και πιο trendy από σας τους υποανάπτυκτους, τους κανίβαλους, τους Νεάντερνταλ. Άκου φραπέ! Που νομίζεις ότι βρίσκεσαι; Έτσι όπως πάμε θα μας ζητήσεις και ελληνικό με 3 φουσκάλες! Μήπως θα ήθελες να στον ψήσουμε και στο τζάκι μέσα σε μπρίκι; Και αν δεν θες να πάρεις και τίποτα σε γράφουμε στα αμερικάνικα… παπούτσια μας και εχεσθήκαμεν κιόλας γιατί εμείς πάντα θα έχουμε κόσμο και κοντεύουμε να γίνουμε και αυτοκρατορία.

         Μετά μου λέει η κοπέλα, έχουμε κάτι σαν φραπέ, δηλαδή μοιάζει με φραπέ, αλλά δεν είναι φραπές, είναι κατι_σαν_δειγμα_φραπε_που_δεν_πινεται_και_ειναι_μια_αηδια_και_ μιση_και_ακομα_και_σε_φυτο_να_το_ριξεις_αυτο_θα_μαραθεί. Καλά της λέω τότε θα πάρω έναν καπουτσίνο. «Τι ποτήρι θα θέλατε κύριε;». «Μικρό», απαντάω. «Εντάξει», μου λέει «είναι 3,50 ευρώ». Και ο καφές σε πλαστικό. 3,50 ευρά! Και σε πλαστικό. Τι να κάνω κι εγώ ο ανήμπορος, ο αιχμάλωτος του καφέ, τα δίνω. Την καπουτσίσαμε σκέφτομαι…

         Παίρνω τις ζαχαρίτσες μου, το κουταλάκι μου και πολλά σας δώσαμε κύριε! Και έλα που μου το είχε κλείσει με αυτή τη μαλακία που έχει το πλαστικό από πάνω και δεν έβγαινε με τίποτα. Αναγκάστηκα να το σπάσω. Πίνω την πρώτη τζούρα, πίνω τη δεύτερη, πίνω την τρίτη, για να μην πολυλογώ γύρω στην 15η τζούρα αρχίζει να ακουμπάει το χειλάκι μου καφέ. Μέχρι εκείνη τη στιγμή αφρός. Ακόμα και οι παπάδες πανελλαδικώς αν αποφασίσουν ποτέ να ξυριστούν όλοι μαζί, λιγότερο αφρό θα βάλουν. Φτάνω που λέτε στη τζούρα του καφέ… και μια αηδία διαγράφεται στον ουρανίσκο μου. Άι στο διάολο λέω, πίνω με το ζόρι το μισό καπουτσίνο μπας και ξυπνήσω και σηκώνομαι και φεύγω. Τουλάχιστον πήγα στο φίλο μου μετά στην Αθήνα και έφτιαξα έναν φραπέ της προκοπής!

         Το ξέρω ότι ο φραπές είναι το κατακάθι του καφέ, είναι ανθυγιεινός και μπλα μπλα μπλα, αλλά εμένα αυτός μ’ αρέσει. Είδαμε και τους εκλεκτούς που φτιάχνει αυτό το μαγαζί. Μισό κιλό αφρός και το υπόλοιπο νεροζούμι με μια πρέζα καφέ. Δηλαδή δεν αξίζει ούτε 10 λεπτά. Αν όλοι οι καφέδες που φτιάχνετε εκεί είναι έτσι, τότε σας πληροφορώ ότι ο σκύλος του γείτονά μου φτιάχνει δέκα φορές καλύτερο καφέ από εσάς.

         Αλλά δεν έχουμε μόνο τα starbucks (στα ελληνικά είναι γνωστά και ως αστροδόλλαρα), είναι και τα everest. Άλλη διεθνής φίρμα. Εκεί δεν πίνεις καφέ, δεν πίνεις βιλούδο, πίνεις ΣΚΑΤΑ. Στην κυριολεξία. Με το που πιείς μισή τζούρα αμέσως νιώθεις αναταράξεις στο στομάχι σου, νομίζεις ότι το βομβαρδίζουνε και ακούς περίεργους θορύβους. Αυτόματα σηκώνεσαι (όχι αυτοβούλως, μια ανώτερη δύναμη σε διατάζει να σηκωθείς θέλεις δε θέλεις) και τρέχεις στην κοντινότερη τουαλέτα που θα βρεις. Τι βάζετε ρε σεις μέσα στον καφέ; Ποντικοφάρμακο; Καθαριστικό για τα πιάτα; Και το κακό είναι ότι έχουνε πιάσει και πολλά καίρια σημεία, από πλοία μέχρι αεροδρόμια… Ευτυχώς για μένα τον έχω κόψει τον καραβίσιο καφέ, αν είναι του everest.

         Τα τελευταία χρόνια φτιάχνουν καφέδες με παρόμοια ονόματα και σχεδόν ίδια γεύση και στην πλειοψηφία τους έχουν άθλια γεύση. Τα ονόματά τους συνήθως τελειώνουν σε –ίνο ή –ίτο. Παραδείγματα: φρεντουτσίνο, φραπετσίνο, μοκασίνο (σαν τα παπούτσια), αηδιαζίνο, γιατονπουτσίνο, φρεντίτο, τσοκίτο, σκατίτο και άλλα 3 εκατομμύρια παρόμοια ονόματα. Αν παράγγελνα σε κάποιον ένα από αυτά και μου έφερνε άλλο, θα του έλεγα: «Δεν πειράζει ρε φίλε, το δίκιο είναι με το μέρος σου. Ένα γράμμα αν ακούσεις λάθος, τελείωσε!». Επίσης το έχουνε παραξηλώσει το θέμα με τα φρέντα. Φρέντα με αφρόγαλα, φρέντα χωρίς αφρόγαλα, φρέντα εσπρέσσα, φρέντα καπουτσίνα, φρέντα με κανέλλα, φρέντα με μπάμιες και φρέντα με σκατά μελιτζανάτα.

         Ρε ένα καφέ θες να πιείς σαν άνθρωπος και η παραγγελία σου μοιάζει με εξωτικό φαγητό που σερβίρεται στο Μπάκιγχαμ.

Υ.Γ.: Γιαουρτοπετρώσανε τη Μπακογιάννη! Μουαχαχαχαχαχα

ΑΝΩΝΥΜΟΙ ΑΛΚΟΟΛΙΚΟΙ

    Ναι, γελάτε μαλάκες! Άντε γελάστε να δω τι θα καταλάβετε! Λοιπόν, περιμένω………………………… Ξέρω τι σκέφτεστε. Καλά πώς αυτός ο αλκοόλας θα γράψει για τους Ανώνυμους Αλκοολικούς; Άντε λοιπόν, γελάστε, βγάλτε το από μέσα σας………………………… Οκ; Ωραία! Ξεκινάω… Σκάσε ρε μαλάκα! Ακόμα γελάς;……………… Είχα πει ότι το είχα έτοιμο εδώ και λίγο καιρό και σήμερα αποφάσισα να το ποστάρω. Και αφού με κάνανε ρόμπα τα Παρτάλια θα προσπαθήσω να μπαλώσω τα αμπάλωτα. Ανώνυμοι Αλκοολικοί λοιπόν ή αλλιώς ΑΑ για συντομία. Σαν τις μπαταρίες. Όλοι την έχουμε ακούσει την οργάνωση αυτή. Σκοπό έχει να βοηθήσει άτομα να ξεπεράσουν το πρόβλημα του αλκοολισμού που έχουν και μπλα μπλα μπλα και γεννητικά όργανα του Καράμπελα. Τα μέλη της οργάνωσης ξεπερνούν τα δυο εκατομμύρια.

         Σίγουρα θα έχετε δει σε κάποια ταινία πως ξεκινάει ένα άτομο να μιλάει στους ΑΑ. «Γεια σας, ονομάζομαι Μπεκρής Νεροχυτάκης και είμαι αλκοολικός». Εν τω μεταξύ υπάρχουν αντίστοιχες ανώνυμες οργανώσεις όλων των ειδών. Ανώνυμοι τζογαδόροι, υπέρβαροι, ναρκομανείς, μπουζουκόβιοι, βιαστές ανήλικων κοτόπουλων και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Αυτοί δηλαδή συστήνονται με τον ίδιο τρόπο στα υπόλοιπα άτομα; «Γεια σας, ονομάζομαι Τζογάρος Στοίχημας και είμαι εθισμένος στον ιππόδρομο… Πάμε ρε Αστραχάν παιχτούρα! Πάρε τους τα σώβρακα!...... Εκχμμμ… Συγνώμη γι’ αυτό!». «Γεια σας, ονομάζομαι Τεράστιος Πατσοκοίλης και είμαι εθισμένος στη σοκολάτα, στο γουρουνόπουλο, στις μπριζόλες, στα σουβλάκια, στο κεμπάπ, στο μουσακά, στα γεμιστά, στις πίτσες, στα γιουβαρλάκια, στα γαριδάκια, στα καλαμαράκια, στα χταπόδια, στα κουνουπίδια, στις κρέπες…… τι; Α, καταλάβατε; Οκ, κάθομαι!». «Γεια σας, ονομάζομαι Τρύπιος Τζούρας και είμαι ναρκομανής. Μήπως έχετε ένα ευρώ; Για να βάλω βενζίνη ρε φιλαράκι……». «Γεια σας, ονομάζομαι Τριαντάφυλλος Γαρύφαλλος Σκυλάς ο Special και είμαι εθισμένος στις λουλουδούδες και στο Δεν κοιμάμαι τώρα πια τα βράδιααααα, σβήνω στο ουίσκι τα δικά σου τα σημάδιααααα…». «Γεια σας, ονομάζομαι Πουλερικός Κοτομπήχτης, και είμαι εθισμένος στη Σμαράγδω και τη Μαριγώ, τις κότες από το απέναντι κοτέτσι». Αν εξαιρέσουμε τους ναρκομανείς οι οποίοι έχουν όντως πρόβλημα, οι υπόλοιποι ΑΝΤΕ ΣΟΒΑΡΕΥΤΕΙΤΕ ΡΕ! Αλλά ας πούμε για τους ΑΑ που είναι και οι πιο γνωστοί.

         Το πρόγραμμα απεξάρτησης από το αλκοόλ των ΑΑ δεν περιλαμβάνει επιστημονικές μεθόδους, φάρμακα, αντιαλκοολικά συμπράγκαλα ή κάτι τέτοια. Είναι κάτι πιο απλό. Ένα βιβλίο και δώδεκα βήματα. Αυτά μόνο. Όπως λέει και μια γνωστή φράση: «Έχω διαβάσει τόσα πολλά για το αλκοόλ που αποφάσισα να κόψω το διάβασμα!». Άσχετο ήταν αυτό! Βιβλίο απεξάρτησης. Φαντάζομαι θα υπάρχουν και αντίστοιχα βιβλία, όπως «Το Μεγάλο Βιβλίο Θεραπείας της χολέρας» και «Το Μεγάλο Βιβλίο για να φυτρώσει το κομμένο σας πόδι». Ας δούμε όμως τα δώδεκα βήματα που πρέπει να ακολουθήσει κάποιος στους ΑΑ.

         ΒΗΜΑ 1ο: Παραδεχόμαστε ότι είμαστε ανίσχυροι στο αλκοόλ και ότι η ζωή έχει ξεφύγει από τον έλεγχό μας. Γιατί; Why? Για ποιο λόγο να το παραδεχτείς; Για να σε κάνουν ότι θέλουν; Θέληση δεν έχεις; Πρέπει να παραδεχτείς ότι είσαι ανίσχυρος; Από τη στιγμή που παραδέχεσαι κάτι τέτοιο είσαι έτοιμος να δεχτείς ότι σου πούνε προκειμένου να «θεραπευτείς». Άμα σου πούνε ότι είσαι ανίσχυρος να μεγαλώσεις τα παιδιά σου θα το παραδεχόσουνα; Μπα! Ίσα ίσα που θα έκανες ότι μπορούσες για να αποδείξεις το αντίθετο. Με την παραδοχή της ήττας σου είναι σαν να έχεις χάσει το παιχνίδι. Και γιατί η ζωή σου έχει ξεφύγει από τον έλεγχό σου; Το αλκοόλ έχει ξεφύγει από τον έλεγχό σου. Μπέκρα! Αλκοόλα! Νεροχύτη! Συγκρατήσου μπεκροκανάτα!

         ΒΗΜΑ 2ο: Πιστεύουμε ότι μια Δύναμη ανώτερη από μας μπορεί να μας επαναφέρει στην ψυχική και πνευματική υγεία. Εμμμμ…… πρέπει να διάβασα λάθος βήμα… Για να το ξαναδώ…… Όχι αυτό λέει! Μα το Δία τον Αστραπόκλανο! Μόνο μια ανώτερη δύναμη μπορεί να σε θεραπεύσει; Αλλά βέβαια! Αφού ξεκίνησες από το πρώτο βήμα και είσαι ανίσχυρος ποιος άλλος θα μπορούσε να σε θεραπεύσει; Μόνο μια ανώτερη δύναμη γνωστή και ως Πάνω Ίσως Κάποιος Πίνει Αναψυκτικά (Π.Ι.Κ.Π.Α.) ή αλλιώς Ανώτερη Μορφή Εκδίωξης Αλκοόλ (Α.Μ.Ε.Α.) μπορεί να το καταφέρει αυτό. Τα μέλη της ΑΑ λένε ότι αυτή η ανώτερη δύναμη μπορεί να είναι οτιδήποτε θέλουμε, δεν είναι απαραίτητο να αναφέρεται σε Θεό. Δηλαδή τι άλλο θα μπορούσε να θεωρηθεί ανώτερη δύναμη; Ένα ανώτερο καζανάκι τουαλέτας; Μια ανώτερη κουτσομούρα με κρεατοελιές; Όπως και να ‘χει δε θέλω αυτή η ανώτερη δύναμη να μου επαναφέρει την ψυχική και πνευματική μου υγεία. Θέλω να μου επαναφέρει το χαλασμένο και διαλυμένο συκώτι μου…… Δηλαδή όχι το δικό μου…… Εννοώ των τέτοιων… των αλκοολικών…… όχι πως εγώ δεν πίνω…… αλλά… καταλαβαίνετε τι εννοώ…………… Σκατά! Δεν τα μπαλώνω με τίποτα τώρα ε;

         ΒΗΜΑ 3ο: Αποφασίζουμε να παραδώσουμε τη θέλησή μας και τη ζωή μας στη φροντίδα του Θεού, όπως τον αισθανόμαστε. Εκδοχή 1η: Ακολουθεί αυτό το βήμα ένας χριστιανός. Αλλά πολύ χριστιανός. Κάργα χριστιανός. Χριστιανός με βούλα και σφραγίδα. Καταλάβατε τέλος πάντων. Αυτός αισθάνεται τον Θεό σαν κάποιον που θεραπεύει τα πάντα και τους πάντες αρκεί να έχουν πίστη σε αυτόν. Τι θα κάνει αυτός ο κύριος; Θα αράξει και θα πίνει περιμένοντας το Θεό να τον γιατρέψει έτσι ξαφνικά… Εκδοχή 2η: Ακολουθεί αυτό το βήμα ένας άθεος (………… περίεργο…… δεν εμφανίστηκε κανείς παπάς!........). Δεν πιστεύει σε κανέναν Θεό, δεν πιστεύει σε καμία ανώτερη δύναμη. Σε ποιον να παραδώσει τη θέληση και τη ζωή του; Τώρα θα μου πείτε και γιατί να την παραδώσει έτσι κι αλλιώς και θα έχετε και δίκιο, αλλά είπα να κάνω το χατίρι στο βήμα αυτό και να μην το σχολιάσω. Εκδοχή 4η(την τρίτη εκδοχή την πήδηξα. Προχτές. Καλό γκομενάκι!): Ακολουθεί αυτό το βήμα ένας που πιστεύει στο Σατανά. Δεν αποτελεί καμία αμαρτία γι’ αυτόν να είναι αλκοολικός και να κάνει ότι γουστάρει όταν πίνει. Αλλά αυτός είναι πολύ πιθανόν να συμμετέχει σε σατανικές τελετές όπου σφάζουν παιδιά και βιάζουν παρθένες άρα πρέπει να πεθάνει πάει στο διάολο, οπότε δε μετράει. Bonus γελοία εκδοχή 5η: Ακολουθώ αυτό το βήμα εγώ. Ο Θεός μου είναι ο Κόναν ο βάρβαρος. Όπως είχε πει κάποτε ο Θεός μου: ο σωστός πολεμιστής χρειάζεται ένα κοφτερό σπαθί, ένα γρήγορο άτι και αρκετό κρασί για να πιεί μέχρι αναισθησίας…… Άρα κι εγώ καταδικασμένος είμαι! Σκέφτεστε τώρα εσείς: «Καλά εσύ και ο Θεός σου έχετε μεγάλο πρόβλημα, να πάτε να κοιταχτείτε σε κάνα γιατρό», αλλά θα προσπεράσω τη σκέψη σας…

         ΒΗΜΑ 4ο: Προβαίνουμε σε μια διερευνητική και άφοβη ηθική εξέταση του εαυτού μας. Δε θα το σχολιάσω αυτό. Ή μάλλον όχι. Επειδή πρέπει να μεγαλώσω το κείμενο θα γράψω μερικές μαλακίες μερικά απίστευτα συμπεράσματα που όμοιά τους δεν υπήρξαν ποτέ. Ηθική εξέταση του εαυτού μας ή με πιο απλά λόγια… ΓΑΜΗΣΕ ΤΑ! Τι ηθική εξέταση; Και με βάση ποιανού την ηθική; Με την ηθική εξέταση ή θα γεμίσουμε ενοχές ή θα βγάλουμε το συμπέρασμα ότι είμαστε πολύ γαμάτοι και ότι για όλα φταίνε οι υπόλοιποι. Άλλο ηθική εξέταση και άλλο αυτοκριτική.

         ΒΗΜΑ 5ο: Παραδεχόμαστε απέναντι στο Θεό, στον εαυτό μας και σ’ έναν άλλον άνθρωπο την ακριβή φύση των σφαλμάτων μας. Άντε πάλι με το Θεό. Να ξαναγράψω τα ίδια; Βαριέμαι! Κάποιοι Θεοί μπορεί να θέλουν το ποτό και κάποιοι όχι. Οι άθεοι τον πούλο ρε! Και γιατί δημόσια εξομολόγηση με το ζόρι; Επειδή κι ο άλλος είναι μπεκρής μήπως να του πω και την ιστορία της ζωής μου; Και εκείνη τη φορά με την κατσίκα (clopy paste από Ουκ); Αυτό με τον εαυτό μας το είπαμε από το πρώτο βήμα, δε χρειάζεται να επαναλαμβανόμαστε.

         ΒΗΜΑ 6ο: Είμαστε εντελώς έτοιμοι να αφήσουμε το Θεό να αποσύρει όλα αυτά τα ελαττώματα του χαρακτήρα μας. Άρα μην κάνετε απολύτως τίποτα! Αράξτε και περιμένετε το Θεό να αποσύρει τα ελαττώματα σας. Άμα έχετε πολλά και του πάρει λίγη ώρα να τα αποσύρει πιείτε κανένα ουισκάκι να περάσει η ώρα……… Εεεεε… μάλλον δε θα ήταν σωστό αυτό για έναν αλκοολικό…… νομίζω… αλλά αφού θα τα αποσύρει που θα τα αποσύρει ο Θεός ας πιούμε ένα τελευταίο να απολαύσουμε την απόσυρση!

         ΒΗΜΑ 7ο: Ταπεινά του ζητάμε να αποσύρει τις ατέλειές μας. Νομίζω ότι αυτό το βήμα ανήκει στο προηγούμενο. Δηλαδή εννοείται. Δηλαδή είναι απόρροια του 6ου βήματος. Δηλαδή όλοι το καταλαβαίνουμε αυτό. Δηλαδή είναι απλή λογική. Δηλαδή δε θα έπρεπε να αναφερθεί. Δηλαδή αν έπρεπε να αναφερθεί θα έπρεπε να είχε αναφερθεί στο 6ο βήμα. Δηλαδή το 6ο βήμα θα έπρεπε να περιλαμβάνει το 7ο. Δηλαδή το 7ο βήμα υπάρχει επειδή υπάρχει το 6ο. Δηλαδή χωρίς το 6ο βήμα δε θα μπορούσε να υπάρχει 7ο. Δηλαδή…… άουτς! Τι βαράς ρε μαλάκα;…… Θα μπορούσες να μου πεις να σταματήσω… Α, πότε μου το είπες;……… Ααααααα! Καλά ντε! Μη βαράς!

         ΒΗΜΑ 8ο: Βάζουμε πάγο και αλοιφή στα καρούμπαλα που μας δημιούργησε ο παραπάνω μαλάκας.

………………………………………………………………………………………….

Όπα, λάθος! Με συγχωρείτε γι’ αυτό!

         ΒΗΜΑ 8ο PART II: Ταξινομούμε σε έναν κατάλογο όλους τους ανθρώπους που βλάψαμε και προθυμοποιούμαστε να επανορθώσουμε ότι κακό τους είχαμε κάνει. Αυτό το βήμα δεν το έβγαλα ούτε αυτό από το μυαλό μου. Αλήθεια λέω ρε! Μη με βαρέσεις πάλι! Θα βγαίνω μετά έξω με καπέλο… Συγνώμη, αλλά τη σχέση έχει αυτό με την αποτοξίνωση από το αλκοόλ; Αν πάω στο γείτονα και του πω «Συγνώμη που σε έδειρα, βίασα τη γυναίκα σου, πέταξα στον κάδο των σκουπιδιών τα παιδιά σου και σκότωσα τη γάτα σου. Τι μπορώ να κάνω για να επανορθώσω;» τότε θα κωλώσω να πιω; Και αν έχω βιάσει τη γυναίκα κάποιου ή έχω σκοτώσει τα παιδιά του, τότε πώς επανορθώνω;…………. Ε; Όχι! Μη με συλλάβετε! Τρόπος του λέγειν!........ Δε σκότωσα κανέναν ρε! Ούτε βίασα!........ Αααααα! Όχι με το κλομπ!..........

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
 

*** Μετά από 3 μήνες στα δικαστήρια***

         Με συγχωρείτε για την καθυστέρηση! Για να επανορθώσω θα γράψω κάποτε ένα έργο για εσάς με τίτλο: «Περιμένοντας τον κοντό!».

         ΒΗΜΑ 9ο: Επανορθώνουμε το κακό σ’ αυτούς τους ανθρώπους όποτε αυτό είναι δυνατόν και όταν αυτό δε βλάπτει τους ίδιους ή τους άλλους. Εκτός του ότι δεν έχει καμία ΑΠΟΛΥΤΩΣ σχέση με το ποτό αυτό, ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΣΑΙ ΠΑΛΙ ΜΑΛΑΚΑ! Θα ξαναέγραφα αυτά που έγραψα στο 8ο βήμα αλλά θα γεμίσω πάλι καρούμπαλα, γι’ αυτό απλά γυρίστε πίσω και δείτε το.

         ΒΗΜΑ 10ο: Συνεχίζουμε να κάνουμε την προσωπική εξέτασή μας και όταν έχουμε άδικο, το παραδεχόμαστε αμέσως. Ακόμα ένα βήμα προστίθεται στη συλλογή αυτών που ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΣΧΕΣΗ ΜΑΛΑΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΚΟΟΛΙΣΜΟ! Με συγχωρείτε για τις φωνές! Παρεκτράπηκα! Η φυλακή βλέπετε αλλάζει τους ανθρώπους… Τέλος πάντων. Και για πόσο καιρό θα συνεχίζουμε να κάνουμε αυτή την εξέταση μέχρι να πάμε στο επόμενο βήμα; Κι αν έχουμε δίκιο και όλοι οι άλλοι άδικο; Όπως ο Νεύτωνας; Κι αν έχουμε άδικο και αποδειχτεί μετά από μερικούς μήνες πώς θα το παραδεχτούμε αμέσως;

         ΒΗΜΑ 11ο: Επιδιώκουμε με την προσευχή και την αυτοσυγκέντρωση, να βελτιώσουμε τη συνειδητή επαφή μας με το Θεό, όπως τον αισθανόμαστε, προσευχόμενοι μόνο για να μάθουμε τη θέλησή του σχετικά για μας και για ν’ αποκτήσουμε τη δύναμη να την πραγματοποιήσουμε. Μωρέ άσε το Θεό ήσυχο μια φορά επιτέλους! Έχει και δουλειές να (μην) κάνει! Μόνο έτσι δηλαδή αποκτάς δύναμη και θέληση; Με την προσευχή στο Θεό; Αλλιώς δε γίνεται; Όσοι δηλαδή προσεύχονται καθημερινά στο Θεό έχουν όλοι τους ισχυρή θέληση και δύναμη ε; Άντε ρε γελοίοι με τα γελοία βήματά σας!

         ΒΗΜΑ 12ο: Αφού, σαν αποτέλεσμα των βημάτων αυτών, αποκτήσαμε ένα πνευματικό ξύπνημα προσπαθούμε να μεταφέρουμε το μήνυμα αυτό και σ' άλλους που πάσχουν από αλκοολισμό και να εφαρμόσουμε αυτές τις αρχές σε όλες μας τις εκδηλώσεις. Πάμε για στρατολόγηση! Πάμε για παιδομάζωμα! Έλα κι εσύ! Κι εσύ! Κι εσύ!...... Μα εγώ δεν είμαι αλκοολικός!....... Σκάσε! Είσαι! Αυτό που σου λέω! Άντε μη σε τραβήξω απ’ το αυτί! Δεν έχει μα! Μαμούνια! Και να πεις και στους φίλους σου να έρθουν! Καλοί τύφλες φαίνονται κι αυτοί!...... Το να προτρέπεις άτομα να αποτοξινωθούν δεν είναι κάτι κακό. Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι και καλό. Γιατί τα παραπάνω βήματα που πρέπει να ακολουθήσουν για να αποτοξινωθούνε είναι επιεικώς ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ!!!!!!!

         Αυτά είναι τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσει κάποιος που μπαίνει στις μπαταρίες. Και είναι μπαταρίες γιατί εκτός από ΑΑ είναι και ΑΑΑ, δηλαδή Ανώνυμοι Αλκοολικοί Αιστοδιάολορε! Και Αιστοδιάολορε γιατί τι μαλακίες είναι αυτές που λέτε! Θα σας δώσω τώρα το δικό μου δωδεκάλογο που μπορεί να σας φανεί γελοίος αλλά είναι δώδεκα φορές καλύτερος από το δικό σας.

         ΒΗΜΑ 1ο: ΔΕΝ είσαι ανίσχυρος, έχεις ισχυρή θέληση και μπορείς να κόψεις μόνος σου το αλκοόλ!

         ΒΗΜΑ 2ο: Πιστεύεις στον εαυτό σου και ότι μπορείς να συγκρατηθείς όποτε το θες. Το συκώτι σου δεν ξέρω αν θα μπορεί να γιατρευτεί αλλά σίγουρα κανείς Θεός δεν πρόκειται να στο γιατρέψει. Και γιατί; Γιατί άμα πιστεύεις ότι ο Θεός έχει σκασίλα να γιατρέψει το συκώτι ενός αλκοολικού και όχι να δώσει τροφή σε εκατομμύρια ανήλικα που πεθαίνουν από την πείνα, τότε μάλλον πιστεύεις σε λάθος Θεό!

         ΒΗΜΑ 3ο: Αποφασίζεις να παραδώσεις τη θέληση και τη ζωή σου στον ίδιο σου τον εαυτό και άσε τους άλλους να κλαίνε που δεν την παρέδωσες σε αυτούς!

        ΒΗΜΑ 4ο: Σκέφτεσαι τι μαλακίες έχεις κάνει με το ποτό. Αν χρειάζεσαι ποτό για να σκεφτείς τότε να έχεις μαζί σου και έναν φίλο / εχθρό σου που θα σου ρίχνει μπουνιά κάθε φορά που πίνεις ένα παραπάνω ποτό. Αν είσαι αφεντικό σε κάποια εταιρία τότε πάρε μαζί σου έναν από τους υπαλλήλους σου. Θα σου έχουνε και άχτι. Αλλά προς Κόναν (είπαμε ο καθένας το Θεό του) μην τον απολύσεις μετά!

         ΒΗΜΑ 5ο: Βγαίνεις καθημερινά για 2 μήνες με το φίλο / εχθρό / υπάλληλό σου. Αν πιείς παραπάνω απ’ ότι πρέπει θα σου χτυπάει το κεφάλι σου στον τοίχο μέχρι να μείνεις αναίσθητος. Και όταν συνέλθεις θα στο ξαναβαρέσει. Να δούμε πόσες μέρες θα αντέξεις κουφάλα!

         Λοιπόν, βαρέθηκα να γράφω άλλα βήματα γι’ αυτό θα τα βάλω όλα σε ένα. Όποτε θες να βγεις ή να πιείς σε κάποιο σπίτι θα είσαι με κάποιον γνωστό σου. Όποτε παραγγέλνεις παραπάνω ποτά απ’ όσα πρέπει θα σε βαράει με όλη του τη δύναμη. Αν γίνεις τύφλα τότε: 1) θα σε αναγκάσει να μην καπνίζεις για ένα μήνα αν καπνίζεις (θα σου παίρνει τα τσιγάρα με το ζόρι και δε θα φέρνεις αντίρρηση) ή θα σε αναγκάσει να αρχίσεις το κάπνισμα άμα δεν καπνίζεις και μόλις εθιστείς θα σε αναγκάσει να μην καπνίζεις και 2) θα σου στέλνει χοντρές να τις απαυτώνεις μέχρι να μην μπορεί να σου σηκωθεί (ξέρετε πόσες χοντρές το θέλουν αυτό; - για τις γυναίκες μπεκρούδες θα διανέμονται χοντροί και καραφλοί). Αν κάποιοι-ες έχουν αδυναμία στους χοντρούς-ες, τότε ο γνωστός σου θα σου φέρνει γυναίκες τύπου Μέρκελ ή άντρες τύπου Μητσοτάααααααάσε δεν το λέω μην πέσει κάνα ντουβάρι στο κεφάλι μου…

         Εντάξει, πέρα από την πλάκα (γιατί πρέπει να πάω και για ποτό τώρα) οι ΑΑ είναι μια μαλακία και μισή και βάλε (ακόμα και τα δικά μου βήματα είναι πολύ καλύτερα από τα δικά τους). Τα ίδια τα μέλη της λένε ότι δεν πρόκειται για κάτι θρησκευτικό, αλλά βλέπουμε ότι στα έξι από τα δώδεκα βήματα αναφέρεται ο Θεός. Ε τι σκατά τότε; Πώς γίνεται κάτι να μην είναι θρησκευτικό όταν αναφέρει συνέχεια το Θεό; Και για να μην αρχίσετε τις μαλακίες και λέτε ότι είμαι μισόθεος (όπως λέμε μισογύνης), ο μόνος λόγος που αναφέρω το Θεό είναι ότι δεν έχει σχέση με το αν εσύ θα κόψεις το ποτό ή όχι. Το τι θα κάνετε είναι απλό. Αν πάτε σε κάποιο μπαρ να τα πιείτε με τους φίλους σας, τότε πιείτε μια δυο τρεις πέντε μπύρες ή ένα δυο τρία ποτά και μετά σταματήστε. Δεν είναι καθόλου δύσκολο. Απλώς σταματάτε να παραγγέλνετε πριν γίνετε τύφλα, γιατί με το που γίνετε τύφλα δεν υπάρχει έλεγχος. Μπορείτε να παίρνετε το αμάξι σας όταν είναι να πιείτε και να πιείτε δυο μπύρες ή ένα ποτό για να είστε και μέσα στο όριο του αλκοτέστ. Και μην ακούσω τίποτα μαλακίες του τύπου «Μα οι αλκοολικοί δεν ελέγχουν τον εαυτό τους και τέτοια». Ξέρετε γιατί οι αλκοολικοί με το που πιούν ένα ποτό γίνονται τύφλα; Γιατί κοιμούνται σουρωμένοι, ξυπνάνε και αντί για νερό πίνουνε ουίσκι. Αντί για αναψυκτικό με το μεσημεριανό πίνουνε βότκα. Ε, άμα δεν έχεις προλάβει να ξεμεθύσεις λογικό είναι να μεθύσεις με το πρώτο ποτό πάλι. Αν καμιά φορά γίνετε καντήλι της μεθιάς (aka σουρώσετε) με την παρέα σας επειδή περνάτε καλά, δεν έγινε και τίποτα. Καλά θα κάνετε! Μαλακίες όλοι έχουμε κάνει σουρωμένοι! ΝΑ! Και τι έγινε δηλαδή;

         Είμαι άνθρωπος που πίνω (καλά το ξέρετε αυτό). Είμαι άνθρωπος που πίνω πολύ (καλά και αυτό το ξέρετε). Είμαι άνθρωπος που πίνω και κάνω συχνά μαλακίες (πες μας και κάτι καινούριο ρε μαλάκα!.......). Η μισή μου φοιτητική ζωή αποτελείται από κενά μνήμης. Το συκώτι μου λογικά έχει μετατραπεί σε μια κλωστή που είναι πιο μαύρη από τον Ομπάμα και πιο λεπτή από μια κοπελιά με ανορεξία. ΟΜΩΣ όταν πω δε θα πιω τότε δε θα πιω. Όταν οδηγάω δε θα πιω. Όταν ήμουν εγχειρισμένος για ένα μήνα είτε δεν έπινα καθόλου είτε έπινα λίγο και μετά σταματούσα. Μια δυο φορές που είχα πάει σε μαγαζί με είσοδο 15-20 ευρώ ήπια ένα ποτό και πολύ μου (μη μου πείτε τίποτα για την τιμή, ήμουν σε άλλη πόλη και με πήγαν εκεί). ΝΑ! ΧΕΣΤΗΚΑ! Σιγά μη μείνω και μπατίρης! Αυτό πρέπει να σκέφτεστε κι εσείς συνάδερφοι αλκοόλες (που σας τέλειωσε το αλκοόλ και καταπίνετε τις κολόνιες σαν νερό). Όταν λες σταματάω το εννοείς. Τελεία και παύλα (. + -).

         Δε λέω ότι οι ΑΑ δεν έχουν βοηθήσει κόσμο. Ίσα ίσα. Αλλά αυτό μπορείτε να το κάνετε και μόνοι σας χωρίς τη βοήθεια κανενός ΑΑ. Ασ’ τους αυτούς να τρώνε τα βυζιά τους! Ξέρω άτομα που έχουν σταματήσει να μπεκροπίνουν χωρίς τη βοήθεια των ΑΑ. Ξέρω άτομα που οι ΑΑ δεν τους έχουν βοηθήσει καθόλου. Δε χρειάζεστε καμία οργάνωση. Μόνο πίστη στον εαυτό σας. Κάποιοι βέβαια παίρνουν δύναμη πιστεύοντας κάπου αλλού γιατί νομίζουν ότι δεν μπορούν να τα καταφέρουν μόνοι τους. Αλλά πιστεύοντας στον εαυτό σας καταφέρνετε πολλά περισσότερα πράγματα. Πολύ φιλοσοφία πέφτει σήμερα ρε πούστη μου……

         Οπότε, αφήστε τους ΑΑ (που εδώ και 70-80 περίπου χρόνια ακολουθούν το ίδιο πρόγραμμα) γιατί αυτό που μπορούν να σας προσφέρουν είναι περισσότερο καθοδήγηση προς το Θεό παρά μια έξοδο από το αλκοόλ. Αυτό ισχύει και για τους υπέρβαρους (πόσες δεκάδες άτομα ξέρετε που χάσανε πολλά κιλά από μόνοι τους;), αλλά και για τους τζογαδόρους (ωραίος ο τζόγος, αλλά εθιστικός δεν είναι! Απλά ωραίος! Σιγά μην κυλάει το Λίβερπουλ – Γιουβέντους μέσα στο αίμα σου!). Είτε άσος κούπα λέγεται αυτό το χαρτί είτε Μάντσεστερ – Ρεάλ είτε Αστραχάν Αλογομούρης, στις φλέβες σου δε θα καταφέρει να μπει ποτέ! Οι μόνοι που χρειάζονται πραγματικά βοήθεια είναι οι ναρκομανείς. Και οι υπέρβαροι που έχουν πρόβλημα με το θυρεοειδή ή κάτι τέτοιο. Γιατί αν τους ρωτήσεις όλους τους υπέρβαρους θα σου πούνε ότι έχουνε πρόβλημα, ενώ στην πραγματικότητα 1 στους 10 από αυτούς έχουνε.

         Αν δημιουργούταν μια σοβαρή οργάνωση ΑΑ με επιστημονικά τεκμήρια και μεθόδους με σκοπό μόνο να βοηθήσει και όχι να λέει αρλούμπες με βήματα του κώλου, τότε μάλιστα! Θα ήταν πολύ ευχάριστο αυτό!

Υ.Γ.: Αφήστε το ποτάκι και πιάστε γκομενάκι! Ή πιάστε το ποτάκι μαζί με το γκομενάκι. Ή πιάστε το ποτάκι και αφήστε το γκομενάκι αν το γκομενάκι δε βλέπετε. Ή αν πιάσετε πολύ το ποτάκι, πιάστε μετά και το γκομενάκι γιατί με τόσα ποτά το γκομενάκι θα έχει μετατραπεί σε γκομενάρα. Η ευθύνη όμως θα βαρύνει εσάς όταν ξυπνήσετε το πρωί και αντικρύσετε ένα αποκρουστικό θέαμα στο κρεβάτι δίπλα σας.

Υ.Γ.2: Έχω ακούσει για άτομα που έχουν να πιουν αλκοόλ εδώ και δέκα – είκοσι χρόνια, ανήκουν ακόμα στους ΑΑ και δηλώνουν ακόμα αλκοολικοί. SURPRISE! Άμα έχεις να πιεις δέκα χρόνια ΔΕΝ είσαι πλέον αλκοολικός. Είναι σαν να λέει κάποιος χοντρός που κάποτε ήταν 120 κιλά και τώρα έφτασε τα 70 ότι είναι ακόμα χοντρός!

Υ.Γ.3: Ένας φίλος μου μου είπε κάποτε μια γαμάτη ατάκα. «Εσύ δεν είσαι εθισμένος στο ποτό. Είσαι εθισμένος στο μεθύσι. Δεν έχεις πρόβλημα να μην πιεις, αλλά άμα πιεις θες οπωσδήποτε να μεθύσεις». Γεια σου ρε μπιφτέκα με τις ατάκες σου!!!!!!!

Υ.Γ.4: Γιατί ο επεξεργαστής κειμένου του μπλογκ γαμιέται τόσο πολύ; Ένα γαμημένο copy paste από το word το ξεφτιλίζει. Αλλάζει τη γραμματοσειρά, δεν εμφανίζει τα έντονα γράμματα, τις διεγραμμένες λέξεις, τους εκθέτες και κάτι άλλα ακόμα. Γαμώ τις επεξεργασίες σου γαμώ!

Υ.Γ.5: Με κούρασε όλη αυτή η ιστορία. Πάω να γίνω τύφλα!!!!!!!!!