ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΟ;

                Το έχουμε παραχέσει λίγο με τα βραβεία………..

 

Τι θα πει δεν ακούτε; Μυστικό είναι, το ψιθυρίζω. Ορίστε θα σας το φωνάξω:

ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΡΑΧΕΣΕΙ ΛΙΓΟ ΜΕ ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ! ΑΑΑΑΑΑΑ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΝΑ ΨΟΦΗΣΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΛΥΘΕΙΣ ΧΙΛΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ!!!!

          Συγνώμη για τις φωνές αλλά έπεσε μια πλάκα πάνω στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού μου και πρέπει να τη βρίσω…… Νομίζω ότι ήταν η 11^η εντολή του Θεού αλλά τώρα έγινε κομματάκια με τη βοήθεια ενός σφυριού…… Εντάξει, καλά είναι και τα βραβεία, δε λέω, αλλά βγάλτε και κάτι πιο πρωτότυπο, όχι συνέχεια οι ίδιες και οι ίδιες ερωτήσεις. Βγάλτε για παράδειγμα βραβεία με ερωτήσεις τύπου "πρώτα υπήρχε το αυγό ή η κότα", με απάντηση "το αυγό βέβαια, γιατί κάποιοι δεινόσαυροι γεννούσαν αυγά". Η Κρήτη (όχι όλη, ένα μέρος της) και η Love Addict μου έδωσαν αυτό εδώ το βραβείο:

 

          Παρόλο που θα προτιμούσα ένα καφάσι μπύρες, επειδή δεν είμαι αγενής το δέχομαι το βραβείο και σας προσκαλώ όλους να πιούμε ένα καφάσι μπύρες ο καθένας και να χορέψουμε το γκαγκαν… γκναγκναμ… γκαναγκν……… το μακαρένα στη ντουλάπα του σπιτιού μου. Ένας ένας παρακαλώ να μπαίνετε γιατί δε χωράτε…

          Επειδή κάποιες από αυτές τις ερωτήσεις τις έχω ήδη απαντήσει δε θα απαντήσω πάλι στις ίδιες αλλά θα σας δείξω τη συνέντευξη που μου πήραν στους New York Times όταν με βράβευσαν για το πιο παρακμιακό μπλογκ που υπάρχει στον πλανήτη   στην Ευρώπη    στην Ελλάδα    στην Κωλοπετινίτσα:

New York Timesυνεντευξάς (ΝΥΤ): Συγχαρητήρια για το βραβείο που λάβατε! Πώς αισθάνεστε;

Εγώ: Αισθάνομαι μια ανακατωσούρα στο στομάχι μου από ένα χαλασμένο κέικ που έφαγα…

ΝΥΤ: Πώς εμπνευστήκατε να ανοίξετε ένα τέτοιο μπλογκ;

Ε: Το Άγιο Πνεύμα του Κόναν του βάρβαρου έπεσε πάνω στο κεφάλι μου καθώς προχωρούσα αμέριμνος και γυμνός στα γραφικά σοκάκια της Κωλοπετινίτσας και με έριξε κάτω από τη φόρα που είχε. Αφού μου έριξε μερικά μπινελίκια για άγνωστο λόγο άρχισε να μου λέει ότι πρέπει να ανοίξω ένα μπλογκ και να αρχίζω να κράζω γιατί είμαι ηλίθιος και μικροτσούτσουνος και έτσι θα μπορούσα να βγάζω τα κόμπλεξ μου παραέξω. Βέβαια, όταν μιλούσα με το Άγιο αυτό Πνεύμα (γυμνός) οι περαστικοί με περάσαν για τρελό επειδή με βλέπανε να μιλάω μόνος μου σε έναν τοίχο και με κλείσανε σε τρελάδικο όπου ερχόντουσαν κάτι χοντρές νοσοκόμες και με βιάζανε. Και όσο ήμουν μέσα και μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα………………………………………. [2 μέρες μετά]……………………. Έτσι αποφάσισα να ανοίξω επιτέλους το μπλογκ.

ΝΥΤ: Από πού αντλείται την έμπνευσή σας;

Ε: Από ένα μπουκάλι ουίσκι. Ή ένα μπουκάλι τζιν. Ή ένα καφάσι μπύρες. Ή μερικές ρετσίνες. Ανάλογα.

ΝΥΤ: Να σας πω την αλήθεια, ντρέπομαι να γίνω μέλος στο μπλογκ σας γιατί θα θεωρούμαι Απίτης και μπορεί κάποιοι να το μπερδεύουν με το Δαπίτης.

Ε: Όταν ιδρύθηκε το ΑΠΙ ήμουν περίπου 14 χρονών, οπότε δεν ήξερα καν τι σκατά ήταν η ΔΑΠ. Αργότερα έμαθα ότι ήταν σκατά. Αν τότε μου λέγανε κάτι για ΔΑΠ το πολύ πολύ να το περνούσα για μάρκα απορρυπαντικού…

ΝΥΤ: Με τι ασχολείστε γενικά στη ζωή σας;

Ε: Είμαι πωλητής μηχανικών μολυβιών για άτομα με πλατυποδία αλλά τον τελευταίο καιρό βγάζω πολλά λεφτά πουλώντας ναρκωτικά σε ανήλικα κουνούπια.

ΝΥΤ: Είναι αλήθεια ότι έχετε 2 πέη;

Ε: Αυτός είναι ένας αστικός μύθος που ξεκίνησε γύρω στο 1880 και με λύπη σας ανακοινώνω ότι δεν είναι αληθινός.

ΝΥΤ: Σοβαρά; Ταράχτηκε το είναι μου!

Ε: Κι εμένα το δεν είναι μου!

ΝΥΤ: Έχετε κλείσει το θερμοσίφωνα σπίτι σας;

Ε: Ναι, ευτυχώς μου έχει μείνει ένα κουκούτσι μνήμης ακόμα…

ΝΥΤ: Ποιον θα θέλατε να ευχαριστήσετε σήμερα;

Ε: Το φούρνο μου που μου ζέστανε ένα υπέροχο κοτόπουλο.

ΝΥΤ: Μπορείτε να μου πείτε 2 άτομα που μισείτε σε αυτή τη ζωή;

Ε: Εσένα και τον εαυτό σου επειδή μου κάνεις ηλίθιες ερωτήσεις.

ΝΥΤ: Μπορώ να σας κάνω τουλάχιστον μία τελευταία ερώτηση;

Ε: Μόλις την έκανες. Πήδα τώρα από κανα γκρεμό μπας και ξεβρωμίσουμε λίγο από την άθλια μούρη σου.

ΝΥΤ: Μα…………

Ε: Μαμούνια. ΓΕΙΑ! ΦΕΥΓΩ!

Προσκαλώ όλους όσους πήραν το προηγούμενο βραβείο να γράψουν τη δική τους συνέντευξη στο όποιο μεγάλο περιοδικό / εφημερίδα συνεντευξήθηκαν (;)……

ΠΣΩΝΙΑ

Ανέβηκα Αθήνα. Τι θα πει στον πούτσο σας; Ανέβηκα Αθήνα λέω για μια μέρα επειδή όταν βαριέμαι παίρνω το πρώτο καράβι και όπου με βγάλει για δουλειές...

Ήπια 2 φραπέδες το πρωί με το που ξύπνησα και έπρεπε να ήταν φραπέδες γιατί έτσι, χεστείτε! Και μια κοπελιά που ταξίδευε μαζί μου μου είπε «είσαι πολύ τυχερός που έχεις όλο το πρωί ελεύθερο στην Αθήνα, εγώ στη θέση σου θα πήγαινα για ψώνια». Κάτι με έπιασε, θόλωσα και αποφάσισα να ακολουθήσω τη συμβουλή της κάτι που δε θα έκανα αν δεν ήμουν εντελώς ηλίθιος.

Το παίρνω απόφαση, σηκώνομαι από την άβολη καρέκλα που καθόμουνα, παίρνω τα μετρά και πάω για σόπινγκ θέρα..... μπλουεργκ! Συγνώμη, μόλις ξέρασα! Στην Αθήνα μπορώ να κυκλοφορήσω μόνο με το μετρό, οπουδήποτε αλλού είναι εκτός των γνώσεών μου και είμαι εντελώς άσχετος. Είμαι τόσο άσχετος που αν με ρωτήσεις προς τα που πέφτουν τα βόρεια προάστια θα σου πω κάπου προς τα νότια...

Δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι τρέχουν στις σκάλες του μετρό. Μα όλοι όμως. Τι διάολο τόσο πολύ βιάζονται που δε θα προλάβουν άμα πάρουν το επόμενο που έρχεται μετά από 3 λεπτά; «Το ακούω! Έρχεται! Πρέπει να τρέξω να το προλάβω! Σκατά, έχει κι άλλες σκάλες! Νάτο! Το ακούω να σφυρίζει, να τσιρίζει, να σέρνεται, να κλάνει και να χοροπηδάει! Πρέπει να το προλά......... α, έφυγε; Δεν πειράζει θα πάρω το επόμενο μα δε βιάζομαι, από συνήθεια τρέχω!». Και δεν καταλαβαίνω γιατί σπρώχνουν όλοι να μπούνε μέσα με το που ανοίξει η πόρτα χωρίς να έχουν βγει ακόμα οι άλλοι που είναι μέσα. Μπράβο, είστε πολύ έξυπνοι, σας δίνω το βραβείο της χρυσής μούτζας!

Και κατεβαίνω από το μετρό και προχωράω. Προς τα κάπου, δεν ξέρω που. Σε έναν πολύ γνωστό δρόμο, μάλλον ήταν η Ερμού. Είχε δεξιά αριστερά μαγαζιά. Αλλά και αριστερά δεξιά είχε μαγαζιά. Ας μπω σε κανένα λέω να ρίξω μια ματιά. Δε φταίω εγώ, οι 2 απανωτοί φραπέδες τις έβγαλαν έξω...... τις καφεΐνες τους, συγκρούστηκαν μεταξύ τους σαν μια επική μάχη μικροσκοπικών τιτάνων και δημιούργησαν κάποιο λειτουργικό πρόβλημα στον εγκέφαλό μου.

Μπαίνω στο πρώτο μαγαζί. Τι μαλακίες έχει εδώ! Βγαίνω. Μπαίνω στο δεύτερο. Οι ίδιες παπαριές. Γιατί όλες οι μπλούζες είναι πολύχρωμες; ΠΟΙΟΣ ΚΑΡΙΟΛΗΣ ΕΡΙΞΕ LSD ΣΤΟ ΦΡΑΠΕ ΜΟΥ; Θα σε βρω και θα σε κάνω να πεις το δεσπότη Ομπράντοβιτς! Και όλες με βε. V. Ve. Αυτές μου δείχνανε κιόλας οι π(σ)ωλήτριες. «Έχετε και ανάλογο σουτιέν που να ταιριάζει με αυτά;», ρωτάω κι εγώ σαν ηλίθιος και η άλλη με κοιτούσε σαν ακόμα πιο ηλίθια. «Αν είναι να φαίνεται το βυζί μου να πάρω ένα ενισχυτικό σουτιέν να φαίνεται καλύτερα!». Άαααααασπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε, τα μπλουζάκια με το V, τα πληρώνεις στο γκισέ, μα δε βλέπονται καλέέέέέέέέ...

Μπαίνω και σε άλλο μαγάζι. Και σ' άλλο! Κάποια στιγμή κάηκε ο εγκέφαλός μου. Δημιούργηθηκε ένα γενικό σφάλμα σαν αυτά που παθαίνουν τα πισιά και δε διορθώνονται. Από 'κει και πέρα απλά προχωρούσα έχοντας μια συνεχόμενη ροή σκέψης χωρίς όμως να λειτουργώ:

«Παντόφλες. Να πάρω παντόφλες. Μπα, έχω νομίζω. Καρέκλες. Θα πάρω καρέκλες. Πού θα τις κουβαλάω; Μη μου βάζετε δύσκολα! ΑΧΑ! Βαφτιστικά, εδώ είμαστε. Όχι, περίμενε, δεν είμαστε εδώ, δε βαφτίζω κανένα μούλικο. Εκκλησιαστικά. Λιβάνια. Μπρρρρρρρ, ανατρίχιασα, μακριά από 'δω. Ξύλινες πούτσες. Ξύλινες πούτσες; ΡΕΕΕΕΕΕΕ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥΛΑΝΕ ΞΥΛΙΝΕΣ ΠΟΥΤΣΕΣ! Παρακαλώ, προσοχή στο κενό μεταξύ αριστερού και δεξιού κωλομεριού. Αυτό περίμενα επιτέλους, στριγκάκια. Όχι, δεν το περίμενα, δεν ξέρω προς τα που πέφτει η Συγγρού. Μοσχάρια ντόπια. Λες να σφάξανε το φίλο μου το Μιχάλη; Να θυμηθώ να τον πάρω μετά τηλέφωνο να δω αν είναι εντάξει. Ωχ, αυτοί μοιράζουνε φυλλάδια για το Χριστό. Λατρεύω το Σατανά τους λέω και φεύγω. Δεν τα κάνω αυτά. Συνήθως είμαι καλό παιδί. Αυτά παθαίνει κανείς άμα μπει σε τόσα μαγαζιά. Σόπινγκ θέραπυ το λέτε εσείς αυτό; Μου βγήκε η θεραπεία απ’ τα ρουθούνια. Πρέπει να ανασυνταχτώ. Α, ένα παγκάκι, να κάτσω να καπνίσω. Όχι, αυτό είναι ρεζερβέ για τη Δημουλά, θα κάτσω στο επόμενο. Τσιγάρο. Τζούρα βαθιά. ΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ φουυυυυυυυυυυυ........... Ωραία. Στάνιαρα. Πού είμαι; Γαμώτο, χάθηκα. Τζι πι ες; Δεν έχω... Ντι βι ντι; Έχω σπίτι. Βι τζι έι; Εμ εμ ες; Εμ εν εμς; Χε σε με σα; Λες να πάρω κανα χάρτη; Αν είναι να πάρω χάρτη, να φορέσω και σαγιονάρες με κάλτσα για να είμαι κανονικός τουρίστας...... Ας πάρω αυτό το δρόμο........ Ωπ! Καφετέριες, θα τις ακολουθήσω, στάνταρ θα με βγάλει κάπου κεντρικά...... ΑΧΑ! Είδατε; Όλα τα ξέρω (σκατά στα μούτρα μου ξέρω). Ωραία, πάω να κάνω τις κανονικές δουλειές μου τώρα........».

Θα κάνω κάμποσο καιρό να συνέλθω μετά από αυτή την τραυματική εμπειρία (δικαιολογίες επειδή δεν θα προλαβαίνω να γράψω κάτι σύντομα......).

Υ.Γ.: Τελικά το μόνο που ψώνισα ήταν ένα τασάκι μεσαιωνικού στυλ. Έπρεπε να πάρω και μια ξύλινη πούτσα. Μεθαύριο έχει γενέθλια ο Πινόκιο, τι θα του πάρω τώρα;

ΠΕΡΣΙΝΑ ΞΙΝΑ ΠΑΘΗ

           Δεν έχω καινούρια ανάρτηση. Τσάμπα (δε) χαρήκατε! Σας αφήνω με την περσινή (αν κάνεις κλικ σε βγάζει, μα το άγιο δισκοπότηρο!) και με ευχές για καλό αρνί και πολλά ξύδια, τίποτα παραπέρα.


Υ.Γ.: Ο κομμουνισμός είναι παρόμοιος με το φασισμό. Φάτε σκατά και πνιγείτε σ' αυτά! Κάνω και ομοιοκαταληξία άμα με τρώει η μαλακία. Δις!