(Ξέχασα να βάλω εισαγωγή ο μαλάκας! Δε γαμιέται, πηγαίνετε στην προηγούμενη ανάρτηση και δείτε την)
Και βλέπεις, πολλοί, ενώ έχουν προβλήματα που τα προκάλεσαν οι αμαρτίες
τους, δεν πηγαίνουν στον πνευματικό που μπορεί να τους βοηθήση θετικά, αλλά
καταλήγουν να εξομολογούνται στους ψυχολόγους. Λένε το ιστορικό τους, τους
συμβουλεύονται για τα προβλήματά τους και, αν έχουν να περάσουν ένα ποτάμι,
τους ρίχνουν μέσα και ή πνίγονται ή βγαίνουν , αλλά που βγαίνουν… Ενώ, αν πάνε
να εξομολογηθούν στον πνευματικό, θα περάσουν στην άλλη όχθη από την γέφυρα
άνετα, γιατί με το μυστήριο της εξομολογήσεως ενεργεί η Χάρις του Θεού και
λυτρώνονται. (τι να σου κάνουν και οι
αμόρφωτοι οι ψυχολόγοι που προσπαθούν να σε βοηθήσουν και να κατανοήσουν την
ψυχή σου; Πήγαινε εκεί σε ένα πνευματικό να σου πει «ναι ρε, ο θεός σε έκανε
καλά» και καθάρισες. Α, άμα θες ξανακάνε την ίδια μαλακία, δεν πειράζει, το
πολύ πολύ να ξαναεξομολογηθείς).
Κάθε πνευματικός έχει θεία εξουσία, εφόσον φοράει πετραχήλι. Τελεί το
μυστήριο, έχει την θεία Χάρη και, όταν διαβάση την συγχωρητική ευχή, ο Θεός
σβήνει όλες τις αμαρτίες τις οποίες εξομολογηθήκαμε με ειλικρινή μετάνοια. (ναι ρε, κανείς μας δεν ξέρει παπάδες-εξομολογητές
λαμόγια, παιδόφιλους, μουνόπανα, να έχουν κάνει τα τρις χειρότερα, κλέφτες,
υποκριτές ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Κατά τ’ άλλα αυτός είναι ο άγιος άνθρωπος
που θα σε εξομολογήσει). Από μας
εξαρτάται πόσο θα βοηθηθούμε από το μυστήριο της εξομολογήσεως. Ήρθε εκεί στο
Καλύβι μια φορά κάποιος που είχε ψυχολογικά προβλήματα, με τον λογισμό ότι έχω
διορατικό χάρισμα και θα μπορούσα να τον βοηθήσω. «Τι προβλέπεις, μου λέει, για
μένα;». «Να βρης, του λέω, έναν πνευματικό να εξομολογήσαι, για να κοιμάσαι σαν
το πουλάκι και να μην παίρνης χάπια». «Δεν υπάρχουν, μου λέει, σήμερα καλοί
πνευματικοί. Παλιά υπήρχαν». Έρχονται με καλό λογισμό, ότι θα βοηθηθούν, αλλά
δεν δέχονται αυτό που τους λες, και κρίμα στα ναύλα. (πώς να δεχτούν αυτά πού του λες; Τους λες να βρουν
ένα πνευματικό και να μην παίρνουν χάπια. Αυτά. Μπράβο ρε!).
Την πρώτη φορά που θα πάη στον πνευματικό, θα έχη να πη, ας υποθέσουμε,
εκατό αμαρτίες. Την δεύτερη θα έχη να πη εκατόν δέκα, γιατί θα τον πολεμήση
περισσότερο ο διάβολος, επειδή εξομολογήθηκε και του χάλασε τη δουλειά. Την
Τρίτη φορά μπορεί να πη εκατόν πενήντα, αλλά ύστερα θα ελαττώνεται συνέχεια ο
αριθμός, μέχρι που θα πηγαίνη για εξομολόγηση και θα έχη να πη ελάχιστες
αμαρτίες. (συμπέρασμα: μετά τις 150
αμαρτίες ή αν μιλούσαμε υποθετικά μετά το 50% παραπάνω των αμαρτιών που έχει
κάνει κάποιος αρχικά, ο διάβολος βαριέται και δίνει τη δουλειά στα εγγόνια του
που τα κάνουν σκατά).
- Γέροντα, διάβασα κάπου ότι οι δαίμονες θα μας βασανίσουν στην άλλη ζωή
ακόμη και για έναν κακό λογισμό που δεν εξομολογηθήκαμε.
- Κοίταξε, όταν ο άνθρωπος μετανοήση και πη στον πνευματικό ό,τι θυμόταν,
χωρίς να έχη την πρόθεση να κρύψη κάτι, τελείωσε· τα ταγκαλάκια δεν έχουν
καμμία εξουσία επάνω του. Όταν όμως δεν εξομολογηθή εν γνώσει του μερικές
αμαρτίες του, θα βασανίζεται στην άλλη ζωή γι’ αυτές. (λοιπόν, προτείνω σε όλους
τους ετοιμοθάνατους να τους προκαλούμε αμνησία. Θα χτυπάμε το κεφάλι τους στον
τοίχο, θα τους τρυπάμε με καμιά ειδική ένεση, κάτι θα βρούμε, έτσι δε θα
υπάρχει πρόβλημα και όλοι αυτοί θα πάνε στον παράδεισο τι ωραία αφού δε θα
θυμούνται τις αμαρτίες τους!).
- Γέροντα, όταν κάποια γυναίκα μας πη: «δεν με κατάλαβε ο πνευματικός», τι
πρέπει να της πούμε;
- Πέστε της: «Μήπως εσύ δεν του έδωσες να καταλάβη; Μήπως το σφάλμα είναι
δικό σου;». Σ’ αυτές τις περιπτώσεις να προβληματίζετε τον άλλον, να μην τον
δικαιολογήτε εύκολα. Τα πράγματα είναι πολύ λεπτά. Εδώ, βλέπεις, και τους
πνευματικούς ακόμη τους μπερδεύουν. (έχω μια υποψία γιατί αναφέρει συγκεκριμένα
για γυναίκα, όπως πριν με την αγκαλιά, αλλά είμαι σίγουρος ότι αργότερα θα βρω
κι άλλα).
Για να μπορέση α βοηθήση ο πνευματικός δύο
ανθρώπους που έχουν σχέση, πρέπει να έχη επικοινωνία και με τους δύο. Όταν
ακούη λ.χ. λογισμούς δύο ανθρώπων που έχουν διαφορές, πρέπει να γνωρίζη και τις
δύο ψυχές, γιατί ο καθένας μπορεί να παρουσιάζη το θέμα, όπως το καταλαβαίνει.
Και να δεχθή να λύση τις διαφορές τους, μόνον αν δεχθούν να τις λύση σύμφωνα με
το Ευαγγέλιο, γιατί όλες οι άλλες λύσεις είναι ένας συνεχής πονοκέφαλος και
χρειάζονται συνέχεια ασπιρίνες. Ύστερα να βάλη τον καθέναν στην θέση του· να μη δικαιώση κανέναν. Να πη στον
καθέναν τα κουσούρια του, οπότε πελεκιέται το ένα στραβό, πελεκιέται και το
άλλο, και έτσι συμφωνούν και συνεννοούνται. (έστω ότι
είσαι βλάκας και εμπιστεύεσαι τον πνευματικό σου σαν σύμβουλο γάμου. Πρώτον, αν
δεχτείς λύση σύμφωνα με το ευαγγέλιο η γυναίκα θα έχει πάντα άδικο. Τέρμα!
Δεύτερον δε γίνεται πάντα να έχουν και οι δυο άδικο. Πολλές φορές κάνει μόνο ο
ένας μαλακία, πάει και τελείωσε. Αν λειτουργούσαν έτσι και τα δικαστήρια θα
είχαμε έξω από βιαστές μέχρι δολοφόνους, ενώ τώρα έχουμε μόνο πολιτικούς και
μεγαλολαμόγια!).
Ο
Παΐσιος κάνει κριτική σε ένα βιβλίο που λέγεται ψυχολογία – και φυσικά δεν του
άρεσε ο τίτλος – με μια επιστολή του μέσα στην οποία αναφέρει: Επίσης εάν περισσότερο τα παρουσιάζατε τα πράγματα πνευματικά,
παρά επιστημονικά θα βοηθιόντουσαν πιο θετικά (με το να συλλάβουν το βαθύτερο
νόημα της ζωής) να έλθει ή θεία χάρις, με τη θεία παρηγοριά, για να νιώθουν
χαρούμενα τα παιδιά καί να μην καταφεύγουν σε χαμηλές και μάταιες χαρές πού δεν
ξεδιψάνε τη ψυχή αλλά την καίνε περισσότερο. (ναι
ρε, ο άλλος δε θα δει το θέμα επιστημονικά θα το δει πνευματικά. Ε, ας έβγαζε ο
παπάς της ενορίας του τότε ένα βιβλίο να τα πει πνευματικά. Το ξέρουμε ότι
επιστήμη και θρησκεία δε συνδέονται με ΚΑΝΕΝΑΝ απολύτως τρόπο αλλά δε
χρειάζεται πλέον να φυτρώνετε εκεί που δε σας σπέρνουν).
Εξήντα χρονών άνθρωπος ξεκίνησε από το
Γιοχάνεσμπουργκ και ήρθε στην Ελλάδα, για να φιλήση το χέρι της μάνας του! Και
τώρα τέτοια ευλογία έχει, που σκέφτεται να κάνει ένα γηροκομείο μεγάλο για τους
κληρικούς και να το χαρίση στην εκκλησία. (ε βέβαια,
τέτοιες ευλογίες θέλουνε. Που να καταλήγουν στα χέρια των παπάδων. Επίσης,
συμπέρασμα: άμα ξεκινήσεις από κάπου μακριά για να φιλήσεις το χέρι της μάνας
σου φρόντισε να δωρίσεις κάτι στο φτωχό παπαδαριό).
Το χειρότερο ήταν το να ξέρεις, όπως μας
δίδασκαν, ότι οι νεοημερολογίτες είναι αιρετικοί και θα κολασθούν. Μικρό πράγμα
είναι να ακούς συνέχεια ότι η γυναίκα σου και τα παιδιά σου πρόδωσαν την πίστη
τους, πήγαν με τον Πάπα, τα μυστήριά τους δεν έχουν χάρη, κ.ά.π. (είπαμε, μόνο οι ορθόδοξοι χωράνε στον παράδεισο, όλοι οι
άλλοι ακόμα και αν είναι χριστιανοί στην πυρά μαζί με τα κοψίδια).
Μια φορά ήρθαν δυο νεαροί στο Καλύβι με κάτι μαλλιά μέχρι κάτω. Πήγα να
τους κουρέψω, αντέδρασαν, βιαζόμουν και εγώ, και μόνον τους κέρασα. (γιατί ρε; Πού είναι το
πρόβλημα; Και ο Χριστός μακριά μαλλιά δεν είχε;). Είχα και ένα γατί εκεί πέρα. «Να το
πάρω;» λέει ο ένας. «Πάρ΄ το», του λέω. Πήγαν από εκεί στην Ιβήρων, μια ώρα
δρόμο, με το γατί ο ένας στην αγκαλιά –και να βρέχη. Ζήτησε εκεί να μείνη στο
Αρχονταρίκι με το γατί. «Δεν γίνεται», του είπαν και έμεινε έξω στην βροχή όλη
νύχτα. Αν του έλεγες να φυλάξη μια ώρα σκοπιά, θα σου έλεγε: «Όχι, δεν μπορώ»,
αλλά να καθήση μια νύχτα έξω με το γατί, μπορεί (πού το ξέρεις;).
Σήμερα υπάρχει ένα πνεύμα χλιαρό, καθόλου ανδρισμός,
καθόλου θυσία. Όλα τα μετέτρεψαν με την σημερινή λογική. Και βλέπεις, ενώ παλιά
πήγαιναν εθελοντές στον στρατό, τώρα παίρνουν τρελλάδικο χαρτί, για να μην
υπηρετήσουν. Κοιτάζουν τι να κάνουν, για να μην πάνε στρατιώτες. (γιατί η
θρησκεία σου αυτό λέει και θέλει, στρατιώτες. Και αν σφάξουμε και κανα άπιστο –
καμιά ομοιότητα με μουσουλμάνους;;; - θα είναι θέλημα θεού. Δυστυχώς είμαστε
μια χώρα που χρειαζόμαστε το στρατό, αλλά έχει γίνει τόσο μπουρδέλο ο στρατός
που το μόνο που καταφέρνεις είναι να χάνεις κάποιους μήνες από τη ζωή σου
κάνοντας ΤΙΠΟΤΑ).
Όπως ανακουφίζουμε τους φυλακισμένους με
αναψυκτικά κ.λπ. που τους πηγαίνουμε, έτσι και τους νεκρούς τους ανακουφίζουμε
με τις προσευχές και τις ελεημοσύνες που κάνουμε για την ψυχή τους. Οι
προσευχές των ζώντων για τους κεκοιμημένους και τα μνημόσυνα είναι η τελευταία
ευκαιρία που δίνει ο Θεός στους κεκοιμημένους να βοηθηθούν, μέχρι να γίνη η
τελική Κρίση. Μετά την δίκη δεν θα υπάρχη πλέον δυνατότητα να βοηθηθούν. (κάντε μνημόσυνα, κάντε κάντε, να πάρουν οι παπάδες μας κανα
φράγκο οι φτωχούληδες. Και δε μου λες, αν κάποιος δεν έχει κάποιον άλλον να τον
κλάψει – είτε επειδή είναι πολύ γέρος και δεν έμεινε κανείς άλλος στη γύρα είτε
επειδή όλοι οι γύρω του είναι ας πούμε άθεοι – τότε αυτός είναι καταδικασμένος
ε; Γαμώτο, και στον παράδεισο να θες να πας βύσμα πρέπει να ‘χεις!).
Ο Θεός θέλει να βοηθήση τους κεκοιμημένους, γιατί
πονάει για την σωτηρία τους, αλλά δεν το κάνει, γιατί έχει αρχοντιά. Δεν θέλει
να δώση δικαίωμα στον διάβολο να πη: «»Πως τον σώζεις αυτόν, ενώ δεν κοπίασε;».
Όταν όμως εμείς προσευχώμαστε για τους κεκοιμημένους του δίνουμε το δικαίωμα να
επεμβαίνη. (ωωωωωωωπ άκυρο! Πάλι δεν κοπιάζει, άλλοι
γαμιούνται στα μνημόσυνα και στις προσευχές, αυτός μπορεί να μην πίστευε ποτέ,
να μην έκανε ποτέ τίποτα, οπότε ο διάολος έχει δίκιο. Χάι φάιβ Λούσι!). Περισσότερο μάλιστα συγκινείται ο Θεός, όταν κάνουμε
προσευχή για τους κεκοιμημένους παρά για τους ζώντες. (ναι, γι’ αυτό μας έχει γραμμένους στα άυλα παπάρια του).
Κανείς δεν έχει κάνει συμφωνία με τον Θεό πότε θα
πεθάνη. Ο Θεός τον κάθε άνθρωπο τον παίρνει στην καλύτερη στιγμή της ζωής του,
με έναν ειδικό τρόπο, για να δώση την ψυχή του. Εάν δη ότι κάποιος θα γίνη
καλύτερος, τον αφήνει να ζήση. Εάν δη όμως ότι θα γίνη χειρότερος, τον παίρνει,
για να τον σώση. Μερικούς πάλι που έχουν αμαρτωλή ζωή, αλλά έχουν την διάθεση
να κάνουν καλό, τους παίρνει κοντά Του, πριν προλάβουν να το κάνουν, επειδή
ξέρει ότι θα έκαναν το καλό, μόλις τους δινόταν η ευκαιρία. (αυτή η παράγραφος έχει τόσα λάθη που θα μπορούσαν να γίνουν
βιβλίο. Ας πούμε μερικά: 1. Η καλύτερη στιγμή της ζωής κάποιου είναι αν είναι
γέρος και υποφέρει υπερβολικά για πολλά χρόνια; Η καλύτερη στιγμή της ζωής
κάποιου άλλου είναι άμα πεθάνει από τροχαίο ενώ προσπαθούσε να ξεφύγει από τους
μπάτσους γιατί είχε δολοφονήσει κάποιον πριν; Η καλύτερη στιγμή για ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ
άτομα είναι να πεθάνουν όταν είναι ακόμα βρέφη; Ή να μην έχουν βγει ακόμα από
την κοιλιά της μάνας τους; Γιατί είχες πει πιο πριν ότι η έκτρωση είναι σα να
σκοτώνεις ένα παιδί. 2. Αλλά τα βρέφη είναι αβάφτιστα. Άρα θα πάνε στην κόλαση.
3. Γιατί κάποιος να κοπιάσει τόσα χρόνια στη ζωή του και να πεθάνει με πόνους
και ένα παιδί να πεθάνει 3 χρονών χωρίς να έχει κοπιάσει για τίποτα στη ζωή
του; 4. Αν αφήνει κάποιους να ζήσουν για να γίνουν καλύτεροι να υποθέσω ότι
όλοι οι πολιτικοί και όλα τα μεγαλολαμόγια θα γίνουν καλύτεροι άνθρωποι; 5. Αν
κάποιους τους παίρνει για να τους σώσει για να μη γίνουν χειρότεροι γιατί δεν
πήρε όλους τους δολοφόνους/βιαστές/κλέφτες κτλ. πριν να κάνουν την κακή πράξη;
6. Αν τους έπαιρνε όντως προφανώς δε θα πήγαινε κανείς στην κόλαση. 7. Αν
μερικούς τους παίρνει ενώ αυτοί κάποια στιγμή θα κάνουν το καλό γιατί δεν τους
αφήνει να κάνουν το καλό για να βοηθηθούν και άλλοι; 8. Αν έτσι κι αλλιώς θα
σωθούνε όλοι αυτοί γιατί υπάρχει το κακό; Οκ, φτάνει, βαριέμαι να γράφω άλλα).
-
Γέροντα, οι πνευματικοί νόμοι λειτουργούν πάντοτε αμέσως;
-
Αναλόγως. Πολλές φορές απορεί κανείς! Ενώ λίγο υπερηφανεύθηκε, αμέσως έσπασε τα
μούτρα του· λειτούργησαν οι πνευματικοί νόμοι αστραπιαίως. Π.χ. καθαρίζει μία
αδελφή τα τζάμια και της έρχεται ένας υπερήφανος λογισμός ότι τα καθαρίζει
καλύτερα από την άλλη, οπότε κάτι συμβαίνει και, τσακ, σπάζει το τζάμι. Άλλες
φορές λειτουργούν αργότερα. (ναι
ναι, κι εγώ αν ας πούμε καθαρίσω το σπίτι, σφουγγαρίσω κτλ. και πω «τι γαμάτο
και καθαρό που το έκανα, πάω να βρω καμιά αγγελία για καθαρίστρια» αμέσως
αρχίζουν να πέφτουν οι σοβάδες, τα πλακάκια ξηλώνονται μόνα τους, οι μπύρες
χύνονται, η χέστρα σπάει και πετάει σκατά δεξιά κι αριστερά και γενικά είναι σα
να έχω φέρει το Μητσοτάκη σπίτι για ποδαρικό).
-
Γέροντα, πάντα ωφελεί η αρρώστια;
-
Ναι, πάντα πολύ ωφελεί. Οι αρρώστιες βοηθούν τους ανθρώπους, να
«εξιλεωθούν»[17], όταν δεν έχουν αρετές. Μεγάλο πράγμα η υγεία, αλλά και το
καλό που προσφέρει η αρρώστια, η υγεία δεν μπορεί να το δώση! Πνευματικό καλό!
Είναι πολύ μεγάλη ευεργεσία, πολύ μεγάλη! Καθαρίζει τον άνθρωπο από την
αμαρτία, και μερικές φορές του εξασφαλίζει και μισθό. Η ψυχή του ανθρώπου είναι
σαν το χρυσάφι και η αρρώστια είναι σαν τη φωτιά που την καθαρίζει. Βλέπεις,
και ο Χριστός είπε στον Απόστολο Παύλο: «Η δύναμίς μου εν ασθενεία
τελειούται»[18]. Όσο περισσότερο ταλαιπωρηθή με κάποια αρρώστια ο άνθρωπος,
τόσο περισσότερο εξαγνίζεται και αγιάζεται, αρκεί να κάνη υπομονή και να την
δέχεται με χαρά. (αυτό που
διάβασα είναι τόσο μισανθρωπικό που ένα ολοκαύτωμα θα μου φαινόταν παιδική
χαρά. Και γιατί κάποιοι να ταλαιπωρούνται τόσο πολύ ενώ άλλοι να είναι μια χαρά
και να πάνε αμφότεροι στον παράδεισο; Αυτοί που έχουν υγεία δηλαδή δεν
καθαρίζονται από την αμαρτία; Και κάποια μωρά παιδιά γιατί να ταλαιπωρούνται
έτσι ενώ δεν έχουν πάρει καλά καλά ανάσα από τη ζωή τους; Και αφού η αρρώστια
είναι μεγάλη ευεργεσία να καταργήσουμε τους γιατρούς, να πετάξουμε στα
σκουπίδια την ιατρική γιατί δε χρειαζόμαστε να γίνουμε καλά και αν γίνουμε θα
είναι θέλημα θεού). Και συνεχίζει: όποιος έχει μια αναπηρία – είτε έτσι γεννήθηκε,
είτε την κληρονόμησε από τους γονείς του, είτε την απέκτησε αργότερα -, πρέπει
να χαίρεται, γιατί έχει να λάβη στην άλλη ζωή... Γι’ αυτό λέω, χίλιες φορές να
είχα γεννηθή καθυστερημένος διανοητικά, τυφλός, κουφός, γιατί θα είχα να λάβω
τότε από τον Θεό. (ε, οκ, αυτό το αφήνω ασχολίαστο)
Ένας βουδιστής μοναχός είχε ακούσει τις φήμες που
κυκλοφορούσαν για το γέροντα Παΐσιο και αποφάσισε να τον επισκεφτεί. Όταν τον
βρήκε στην καλύβα του, του είπε πως με τη βοήθεια του διαλογισμού ήταν ικανός
να αιωρείται στον αέρα. Ο γέροντας δεν τον πίστεψε και απάντησε: “Ο άνθρωπος
είναι φτιαγμένος για να πατάει στο χώμα”. Ο βουδιστής τότε έκατσε και
διαλογίστηκε και μετά από λίγα λεπτά αιωρήθηκε, δύο μέτρα πάνω από το έδαφος. Ο
Παΐσιος μόλις το είδε αυτό κίνησε το χέρι του προς αυτόν, λέγοντας: “Ε, τώρα
κάτσε εκεί”! Ο βουδιστής μοναχός έντρομος ανακάλυψε πως δεν μπορούσε να κινηθεί
ούτε προς τα πάνω ούτε προς τα κάτω. Ο γέροντας Παΐσιος του εξήγησε πως οι
δυνάμεις που του επέτρεπαν να το κάνει αυτό ήταν δαιμονικές και αυτός με τη
βοήθεια του Θεού τις εξουδετέρωσε. (δε θα σχολιάσω το γεγονός ότι ο ένας αιωρείται και
ο άλλος τον καθηλώνει εκεί γιατί είναι για να γελάνε και οι πέτρες, αλλά θα πω
ότι και αυτό που έκανε ο Παΐσιος ήταν δαιμονικό – και ουχί με τη βοήθεια του
θεού – γιατί όπως είπε ο ίδιος «ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να πατάει στο
χώμα». Αν ήταν με τη βοήθεια του θεού θα τον είχε καθίσει στο χώμα).
Εδώ επέτρεψε να κάνη τόσα εγκλήματα ο Ηρώδης. Δεκατέσσερις
χιλιάδες νήπια έσφαξε και πόσους γονείς, που δεν άφηναν τους στρατιώτες να
σκοτώσουν τα παιδιά τους, τους σκότωναν κι εκείνους! Οι βάρβαροι στρατιώτες,
για να φανούν στους αρχηγούς τους καλύτεροι, έκοβαν τα παιδάκια κομματάκια. Όσο
πιο πολύ βασανίζονταν τα παιδάκια, τόσο περισσότερο πονούσε ο Θεός, αλλά και
τόσο περισσότερο χαιρόταν για την μεγαλύτερη δόξα που θα είχαν να απολαύσουν
στον Ουρανό. Χαιρόταν για τα Αγγελουδάκια αυτά, που θα αποτελούσαν το αγγελικό
μαρτυρικό τάγμα. Άγγελοι από Μάρτυρες! (ω ναι, ας σκοτώσουμε μερικές χιλιάδες παιδιά που
δεν πρόλαβαν να χαρούν τη ζωή που ο θεός υποτίθεται ότι τους έδωσε για να
γίνουν άγγελοι χωρίς λόγο, χωρίς να προλάβουν να ζήσουν. Ούτε στην Ελλάδα
τέτοια δικαιοσύνη!).
Το Τουρκικό 'Εθνος είναι ασεβές, καθ' ότι έχει μεν λογική και
πολύ κρίσι, όμως αντιπαθεί τον Χριστιανισμό που είναι έκφραση της ανθρωπιάς και
της αρετής. Αντιθέτως διαλέγει βολικές θεωρίες, βασισμένες στο
ψεύδος και την αμαρτία. 'Ετσι έχει
προορισμό να καταστραφεί, αν δεν μετανοήσει, αν δεν παραιτήση το ψεύδος και
πιστέψη στο Ευαγγέλιο. (πρώτον, σταμάτα να θεωρείς λαούς ασεβείς μόνο και μόνο
επειδή πιστεύουν αλλού. Δεύτερον, ο χριστιανισμός ΠΟΤΕ δεν ήταν έκφραση της
ανθρωπιάς και της αρετής. Τρίτον, και ο χριστιανισμός διαλέγει βολικές θεωρίες
βασισμένες στο ψεύδος και την αμαρτία. Τέταρτον, ένα έθνος (όπως οι Τούρκοι)
που τους έχουν ποτίσει από μικρούς να πιστεύουν στο κοράνι ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ να το
παρατήσουν και να πιστέψουν σε ένα άλλο βιβλίο όπως ακριβώς δε γίνεται οι
χριστιανοί (που τους ποτίζουν από μικρούς) να παρατήσουν τη βίβλο για να
πιστέψουν στο κοράνι. Όπως και να χει, αμφότεροι λέτε ότι είναι αμαρτία αν δεν
αλλαξοπιστήσεις).
Να, τις έβλεπα απαθώς. Σαν να μην ήταν γυμνές… με αγνότητα.
Όπως, ας πούμε έβλεπε ο Αδάμ την Εύα στον Παράδεισο, πριν από την πτώση. Αθώα,
φυσικά… χωρίς πονηρία σαρκική. (αυτό το έβαλα για να πω το εξής: ΔΕΝ ΠΕΦΤΕΙ ΓΑΜΗΣΙ ΣΤΟΝ
ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ;;;;;; ΔΕΝ ΠΑΩ!!!)
ό Γέροντας σηκώθηκε, τούς άφησε γιά λίγο
μόνους, κι΄ εκείνοι βρήκαν τήν ευκαιρία νά συνεννοηθούν μεταξύ τους. Σκέφθηκαν
νά τόν ρωτήσουν ” τί θά γίνει μέ τήν Πόλη; “
Σέ λίγο επέστρεψε ο π.Παϊσιος, καί πρός
γενική έκπληξη, τούς πρόλαβε όλους. Είχε διαβάσει τήν σκέψη τους!… (χαχαχαχαχαχαχα)
– Τί λέτε, θά τήν πάρουμε τήν Πόλη;
Η παρέα έμεινε άναυδη καί αμίλητη…
– Σάς ρωτάω πάλι, είπε ό Γέροντας. Θά τήν
πάρουμε τήν Πόλη;
Καί σέ λίγο αστειευόμενος προσθέτει,
– Παλικάρια τής φακής… (Κοτάρες! Φλώροι!
Τσουτσέκια! Γιατί δεν πάτε να πολεμήσετε άπιστους; Πρέπει να πάρουμε τη Μπόλη
και την Αγιά Σοφιά για κάποιο λόγο που κανείς νοήμων άνθρωπος δεν έχει
καταλάβει).
– Ναί Γέροντα, άν είναι από τόν Θεό
ευλογημένο, θά τήν πάρουμε τήν Πόλη…
– Θά τήν πάρουμε παιδιά μου. Οχι δηλαδή
πώς θά τήν πάρουμε εμείς, άλλοι θά μάς τήν δώσουν (σ.σ.: οι Ρώσοι αν
δεν κάνω λάθος). Θά τήν
πάρουν αυτοί από τούς Τούρκους καί θά τήν δώσουν σ΄ εμάς, όχι γιατί μάς αγαπούν
αλλά γιατί αυτό θά είναι τότε, τό συμφέρον τους!… (ναι ρε, θα
αλληλοσκοτωθούνε μεταξύ τους και μετά θα πούνε «ρε σεις δεν τη δίνουμε στους
Έλληνες; Ναι μωρέ, δε γαμιέται!»).
– Θά διαρκέσει πολύ αυτό τό κακό, Γέροντα;
– Μπόρες, μπόρες θά ΄ναι. Θά δώσουμε όμως
εξετάσεις…
Σ΄ αυτόν τόν πόλεμο όλοι θά γυρίσουν
νικημένοι. Ο Ελληνικός στρατός θά παραμείνει θεατής (ε βέβαια, μη μας
πούνε και δολοφόνους, εμείς την ουρά μας απέξω αλλά στο τέλος θα τα πάρουμε όλα
εμείς!). Γήπεδο θά είναι ή
Παλαιστίνη, τάφος τους ή Νεκρά Θάλασσα. Αυτό θά είναι καί τό πρώτο ημίχρονο…
Θά υπάρξει μετά καί συνέχεια…. τό δεύτερο
ημίχρονο…
Ο κόσμος θά φθάσει σέ αδιέξοδο, καί τότε
όλοι θά ζητούν νά μάθουν γιά τό Ευαγγέλιο καί τίς Γραφές. Θά λυπηθεί ό Χριστός
τόν κόσμο, καί μέ ένα ξεχωριστό σημείο πού θά δείξει, πολλοί θά πιστέψουν.
Τότε, θά ψάχνει κανείς νά βρεί άπιστο!” (και
δε θα βρίσκει, γιατί τους σφάξαμε όλους, πηγαίνετέ μας τώρα κόντρα αν τολμάτε!
Σοβαρά τώρα, αυτό το πιστεύουν αρκετοί. Τόσο ζώα στο μυαλό είναι!).
Την επόμενη φορά η συνέχεια.
Τυχερούληδες!
Υ.Γ.: Τα ορθογραφικά λάθη
ήταν τόσα πολλά που βαριόμουν να τα διορθώσω όλα.
Υ.Γ.2: Οι παντόφλες δεν
αγιοποιήθηκαν ποτέ γιατί σκίστηκαν και τις πέταξα στα σκουπίδια.