Πέμπτη 13 Ιουλίου 2017

ΧΑΝΙΑ ΡΟΚ ΦΕΣΤΙΒΑΛ 2017

            Ανταπόκριση σχετικά με το Χανιά το Ροκ το Φέστιβαλ για το ιστορικό σάιτ (έτος ιδρύσεως 502π.Χ.) metaldaze από τον Πρόεδρα του Ανώτατου ή Ανωτάτου Παρακμιακού Ιδρύματος:



Η τσικουδιά ήτο αδύνατον να αποφευχθεί.



          Η βραδιά ή μάλλον το απόγευμα ξεκίνησε νωρίς την Παρασκευή με τους ίσως καλούς ίσως κακούς ίσως φοβερούς Upon Revival τους οποίους δεν τους πρόλαβα διότι δούλευα ωσάν το σκυλί οπότε δεν έχω άποψη. Τσίμπησαν πάντως το βραβείο «Γιώργος Μανουσέλης» σα νικητές του διαγωνισμού.

          SLTheory η συνέχεια και παρόλο που βγήκαν λίγο «μαζεμένοι» και αγχωμένοι καθώς είχανε θέματα με καθυστερήσεις πτήσεων και κάτι τέθοια όμορφα πράματα, γρήγορα τους έφυγε το άγχος, η Μάρα και το κακό συναπάντημα και αποδείχτηκαν αρκετά καλοί. Ο κόσμος εκείνη τη στιγμή ήταν λίγος και όσοι ήταν είχαν πιάσει όλες τις σκιές γύρω γύρω από το μέρος της συναυλίας και κάτω από την τέντα που στεκόταν στη μέση. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που ήταν μπροστά στη σκηνή γιατί είχε 85 βαθμούς υπό σκιά. 2 κότες στο διπλανό κοτέτσι γέννησαν 4 αυγά τηγανιτά. Ήταν πολύ καλοί για ζέσταμα αλλά η αλήθεια είναι ότι το μυαλό μας εκείνη τη στιγμή ήταν στο να καταπιούμε άλλη μία μπύρα μονορούφι να δροσιστούμε, να συνεχίσουμε να τους βλέπουμε, να ξαναπάμε να πιούμε άλλη μια μπύρα, να ξανασυνεχίσουμε να τους βλέπουμε, να ξαναμαναπάμε να πιούμε άλλη μια μπύρα να ξαναμανασυνεχίσουμε να τους βλέπουμε κ.ο.κ.

          Οι Ιταλοί Sailing to Nowhere βγήκαν μετά από λίγο στη σκηνή. Αρκετά καλοί για το είδος τους (power και λίγο progressive θα έλεγα). Κεφάτοι, χαρούμενοι και με όρεξη να παίξουν μέταλ. Όπως πάντα, θα έλεγα, άμα τους είχα ξαναδεί. Μπόνους για τη μπάντα: Η υπερκωλάρα της τραγουδίστριας! Μαζεύτηκε αρκετός κόσμος μπροστά να τους ακούσει καθώς είχε αρχίσει να πέφτει ο ήλιος αλλά και επειδή κάποια τραγούδια κίνησαν αρκετά το ενδιαφέρον. Ή ο κώλος, δεν ξέρω. Πάντως γουστάραμε.

          Septic Flesh για τη συνέχεια και εδώ έγινε η μοναδική μαλακία του φεστιβάλ (εκτός από την Άμστελ μπύρα). Πετσοκόφτηκε ο χρόνος τους, εξαιτίας των προηγούμενων καθυστερήσεων (τα όμορφα πράματα που λέγαμε) και δυστυχώς παίξανε μόνο 5 τραγούδια. Μπορεί, προσωπικά, να μην είναι και κανείς ιδιαίτερος φαν της μπάντας, αλλά τέτοιες μαλακίες καλό είναι να αποφεύγονται. Προτείνω γενική απεργία στα Χανιά μέχρι να έρθουν να παίξουν ολοκληρωμένο σετ λιστ. Μίλησα ελάχιστα με δυο μέλη της μπάντας αργότερα και φαινόντουσαν ξενερωμένοι. Λογικό.  Παρόλα αυτά, έστω και για 5 τραγούδια, δώσανε τον καλύτερό τους εαυτό. Ο κόσμος από κάτω αποθέωνε και ούρλιαζε «Septic Flesh» και γιατί γαμήθηκε η βραδιά της μπάντας και δεν το ήθελε κανείς αυτό αλλά και γιατί γουστάρανε. Ο Πρόεδρας έμεινε ευχαριστημένος και καραγούσταρε στο Pyramid God! Όσο ξενερωμένοι και να ήταν, διδάξανε κάβλα!

          Και………… φτάσαμε στους Blind Guardian, τους (προφανώς) headliner της βραδιάς. Ξεκινήσανε με 3-4 τραγούδια (είπανε και το Welcome to dying αν έχετε το θεό σας, που δεν τον έχετε σκουλήκια του Θεοχάρη, θα καείτε στο πυρ το ενδότερον, όπως και το Fly – προσωπική τρέλα!) και στη συνέχεια τραγουδήσανε όλο το Imaginations. Όλο το δίσκο. Το ξέραμε. Και γουστάραμε! Ναι, ο καθένας έχει τις δικές του προτιμήσεις για το ποιος είναι ο καλύτερος δίσκος, αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι κανείς δε νοιάζεται για τη γνώμη σας. Σε όλο το Imaginations γινόταν της Κλίντον και του Τραμπ το κάγκελο. Κάποιοι δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι τους βλέπανε λάιβ, εγώ το πίστευα αφού έχω μάτια. Μετά το τελευταίο τραγούδι του Imaginations μας αποχαιρετάνε. Και καλά. Πού πα ρε Καραμήτρο; Τι νομίζατε, ότι είμαστε όλοι Συριζαίοι; Αφού δεν παίξατε ούτε Valhalla ούτε Mirror mirror ούτε Bards song. Φυσικά επιστρέψανε και παίξανε και τα 3 αυτά τραγούδια. Και στα 3 hours hours με το ζόρι άκουγες τον τραγουδιστή αφού από κάτω όλοι τραγουδούσαν δυνατά και κακόφωνα τους στίχους. Τρελά κέφια οι Blind Guardian, απίστευτη όρεξη, τρομερή ενεργητικότητα. Και δεν έχω αναφέρει ακόμα τον άψογο ήχο που είχε όλο το φεστιβάλ. Επαγγελματισμός στο φουλ. Ο Hansi, που πλέον είναι σα δημόσιος υπάλληλος (κοντό μαλλάκι, μπυροκοιλίτσα και παρακμοχαμόγελο) μας έκανε ότι ήθελε. Για το χώρο της συναυλίας τα είπαν καλύτερα οι Guardian «Δεν υπάρχει πιο κατάλληλος χώρος από εδώ για να γίνει συναυλία των Guardian». Και όντως, τέτοιο μέρος για συναυλία δύσκολα βρίσκεις.




          Δεύτερη μέρα ξημερώνει κι εμείς προσπαθούμε να ξεσουρώσουμε από τις μπύρες και το ανελέητο χεντμπάνκινγκ με 32 απανωτούς φραπέδες και 28 πιτόγυρα που τα μισά τα ξεράσαμε γιατί ήταν σάπια ή γιατί ανακατευόταν το στομάχι μας, μικρή σημασία έχει.

          Hemingways η πρώτη μπάντα, ελληνική, και…………… πάλι δεν την πρόλαβα. Μου παίζω παλαμάκια!
         
          Eversin η δεύτερη μπάντα, Ιταλοί κι αυτοί αλλά δίχως γκομενάκι αυτή τη φορά. Ο κόσμος πάλι διάσπαρτος γιατί είχε για ακόμη μια φορά 850 βαθμούς υπό σκιά. «Είστε λίγοι αλλά είστε γαμάτοι» αναφώνησε ο τραγουδιστής σε όσα άτομα ήταν μπροστά στη σκηνή και χοροπηδούσαν, καθώς ο ίδιος σκούπιζε τον ιδρώτα από τα κωλομάγουλά του. Να πω την αλήθεια, προσωπικά δε με τρέλαναν, πέρα από 2-3 τραγούδια, αλλά σχετικά νέα μπάντα είναι μπορεί να βρει τα πατήματά της. Ή να συνεχίσει έτσι, στην τελική εμένα θα ακούσουνε;

          Innerwish για τη συνέχεια, μια μπάντα που όλοι γνωρίζουμε και αν δεν τη γνωρίζετε να σας βάλω να ακούσετε Μαρίνα Σάτι ή όπως διάολο τη λένε, που μου θέλετε και μοχίτα, βρωμερά τιρμπουσόν ξεχασμένα σε φελλό κρασιού του ενός ευρώ (ευρού;) ανά 30λιτρο. Είναι η τέταρτη φορά που τους βλέπω και με διαφορά η καλύτερη. Ο κόσμος, αν και είχε ακόμα πολύ κάψα και ίδρωνε η σπλήνα μας, μαζεύτηκε γρήγορα γρήγορα μπροστά να τους απολαύσει και κωλοχτυπήθηκε σαν άτι σε καταπράσινα λιβάδια που το κυνηγούν λύκοι-βαμπίρ (ή βρείτε εσείς καμιά άλλη ηλίθια παρομοίωση, δε με νοιάζει) ιδίως στα πιο γνωστά τους τραγούδια όπως το Silent Faces και το Needles in my mind. Ο τραγουδιάρης εκπληκτικότατος και φωνάρα! Βγάλανε και λόγο που μας συγκίνησε. Λίγο αργότερα  η προσοχή μου στράφηκε στη μπύρα που χύθηκε από το πολύ καταχτύπι και μπορούσες να δεις ένα μαλάκα μόνο του να βρίζει το έδαφος. Άψογοι, μπράβο, δεν περίμενα τόσο τεράστια εμφάνιση.

          Ακολουθούν φυσικά ο Phil ο Campbell και οι μπάσταρδοι οι γιοί του. Νταξ, το κωλοχτύπι έφτασε σε επίπεδα «ουάν θάουζαντ ντιούντς γκανγκ μπανγκ γουίθ νταμπλ άναλ πενετρέισιον Κρίστι Μακ». Φυσικά, κυρίως στα τραγούδια των Μότορχεντ. Ιδίως στο Ace of spades και το killed by death έγινε της κακομοίρας, σηκώθηκε αρκετή σκόνη για να σκοτώσει με ευκολία 34 άτομα με άσθμα ή τον Καρρά. Εννοείται και στα υπόλοιπα. Για αρκετούς ήταν το χαϊλάιτ του διημέρου. Αφιέρωσαν και ένα τραγούδι στο Γιώργο Μανουσέλη, μια πολύ μεγάλη προσωπικότητα. Εύγε! Ο Phil ο Campbell απολαυστικότατος και με ένα μόνιμο χαμόγελο. Τα εύσημα όμως για μένα πρέπει να δοθούν στο μπάσταρδο γιο τραγουδιστή (ο οποίος αν δεν κάνω λάθος δεν είναι γιος). Τέτοια ενεργητικότητα έχω να δω από……… βίντεο στο γιουτιούμπ από συναυλίες των 80s που οι τραγουδισταί ρουφούσαν 42 τόνους κόκα. Θα πει κάποιος ότι «έχει Phil Campbell και Motorhead από πίσω τους» αλλά μακάρι όλοι οι νέοι, τουλάχιστον, frontman να έβγαζαν τη μισή κάβλα από αυτή που έβγαζε. Άντε, ίσως των Sabaton. Όχι, δεν τους έχω δει όλους, μη με πρήζετε. Εντάξει, οι μεγαλύτεροι είναι λογικό να μην αποδίδουν το ίδιο αλλά οι νέοι κοιτάξτε τον και παραδειγματιστείτε!

          Και φτάνουμε στους headliners της δεύτερη βραδιάς, τους υπερτιτανοτεράστιους επικούς Warlord, που όσοι δεν είχαμε δει ποτέ τους περιμέναμε πως και πως και pos και ibank transfer και δικαιωθήκαμε στο μέγιστο. Εξαιρετικοί, αψεγάδιαστοι και επικοί όπως έπρεπε να είναι. Ο Βασιλάκης κλασσικά στη θέση του, δεν έκανε ούτε μισό χιλιοστό μπρος ή πίσω αλλά ούτε και μισό λάθος. Ο τραγουδιστής εκπληκτικός, φωνάρα και ταιριάζει απόλυτα στη σύνθεση της μπάντας. Λέω εγώ τώρα λες και έχω δει τους άλλους… Έβγαζε και κάτι κραυγές που τις άκουγα στον πρώτο δίσκο της μπάντας αλλά αυτός τις εξέλιξε. Mrs Victoria, Penny for a poor man, Winds of Thor και πόσα άλλα μας άφηναν με το στόμα ανοιχτό στην αρχή και μετά το ανοιγοκλείναμε για να τραγουδάμε. Τραγουδήσαμε, πωρωθήκαμε, χεντμπανγκινγκίσαμε όλοι μαζί μέχρι που μπήκε φυσικά και το Deliver us και δεν αφήσαμε φωνή νεκρού που δεν είχε ακουστεί να μην ακουστεί από εμάς. Δεν ξέρω αν σας βγάζει νόημα η τελευταία φράση μου αλλά εμένα, μετά από αρκετές τσικουδιές, μου βγάζει.

          Οφ κρος, στο τέλος κάθε βραδιάς ακολουθούσε μπυροπότι στο μεταλλάδικο Avalon όπου γνωρίσαμε και συζητήσαμε με κάποια μέλη από τις μπάντες και βγάλαμε και φωτόζ να τις ανεβάσουμε στο φέισμπουκ ναπούμε να μας κάνουνε λάικ και θαμπζ απ να ανεβάσουμε τον εγωισμό μας σα σοβαρά αλαζονικά σκουπίδια που είμαστε. Και δεν κατάλαβα ακόμα αν ο Αντρίκος των Guardian είναι τόσο ψηλός ή εγώ είμαι τόσο κοντός. Μάλλον αυτός είναι πολύ ψηλός…

Να! Σας το 'πα ρε μαλάκες! Εγώ είμαι 2,10 χωρίς τα τακούνια μου, αυτός είναι 2,58!


Άντε και του χρόνου του δι σορντς του δι γκανς!



HAIL!

Σάββατο 10 Ιουνίου 2017

ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΠΟΡΔΗ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ: UNDER THE SKIN: ΜΙΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΑΤΗ ΚΡΙΤΙΚΗ (ΑΦΟΥ ΤΗΝ ΕΓΡΑΨΑ ΕΓΩ)


      

   Η υπερφανταστικοτατοεπικοτιτανοτεραστιομεγιστογαμάτη εμετίλα που έχει το θράσος να λέγεται ταινία ξεκινάει χωρίς να δείχνει τίποτα σημαντικό και απλά ακούγονται ράντομ σύμφωνα σα να παίζεις μια κασέτα σε γουόκ μαν και να τελειώνουν οι μπαταρίες του «Σ…Ζ….Τς… Τ…Ττττ… Ζττττ. Γκκκκ… χχχχ…». Μετά ακούγονται ράντομ λέξεις και μας δείχνει ένα μάτι πιθανότατα για να μας πει ότι μας παρακολουθούν οι Εβραιομασωνοϊλλουμινάτι και ότι πίσω από την ταινία κρύβεται ο παραγωγός του Electric Eye των Judas Priest και φυσικά ΔΕ μας λέει αυτό το πράμα, απλά εγώ το βάζω μπας και αποκτήσει λίγο ενδιαφέρον γιατί τώρα που την ξαναβλέπω (για σας τομάρια, ορίστε τι μου κάνετε!) θα πέσω σε λήθαργο και θα ξυπνήσω προχθές αφού κάνω ταξίδι στο χωροχρόνο και λυπηθείτε με! προχθές θα δουλεύω. «Προχθές ΘΑ δουλεύω» είναι παρελθοντικός υπερσυντελεσμένος βραχυπρόθεσμος μεσαιωνικός μέλλοντας που τον χρησιμοποιούνε άτομα σαν κι εμένα που έχουν την ικανότητα να πάνε πίσω ή μπροστά στο χρόνο και δεν έχω πιάσει ακόμα τα νούμερα του τζόκερ γιατί είναι στημένο και με παρακολουθούν οι Εβραιομασωνοϊλλουμινάτι που λέγαμε πριν λίγο. Μα δε με παρακολουθείτε!


          Λοιπόν, να ξεκαθαρίσω ότι την ταινία την κατέβασα. Και αυτός είναι ο κύριος λόγος που ελάχιστες ταινίες βλέπω στο σινεμά και τις υπόλοιπες τις κατεβάζω. Επειδή οι περισσότερες ταινίες δεν αξίζουν ούτε αν σου δώσουν 99% έκπτωση σε όλα τα μέταλ σιντί που θα αγοράσεις εφ’ όρου ζωής. Αν έβλεπα τη συγκεκριμένη ταινία στο σινεμά ή θα έκαιγα τα μάτια μου ή το σινεμά. Στην πρώτη περίπτωση θα έμενα τυφλός και στη δεύτερη Καπετανάκηδες με μουστάκια θα μου κλείνανε πονηρά το μάτι στη φυλακή. Όπως και να το δεις είναι ασύμφορη η ταινία. Εκτός αν κάψεις τα μάτια σου ώστε να μην μπορείς να δεις γενικότερα.


          Άντε και πες αυτό με τα σύμφωνα ήταν μια ηλίθια εισαγωγή. Στην αμέσως επόμενη σκηνή είναι ένας από τους βασικούς λόγους που η ταινία δε βλέπεται (είδατε; Έχει και τα καλά του να είσαι τυφλός). Από το 04:36 μέχρι το 05:18 δείχνει μια μηχανή από απόσταση να προχωράει σε ένα δρόμο. Για 42 ολόκληρα δευτερόλεπτα δείχνει μια μηχανή να τρέχει σε έναν έρημο και σκοτεινό δρόμο. Πόσο χρήσιμο είναι αυτό για την ταινία; ΚΑΘΟΛΟΥ! Και αυτό γίνεται συνέχεια σε διάφορα πλάνα. Στο τέλος αυτής της τιτάνιας κριτικής θα έχετε την ατυχία να δείτε σκρινσότς από τέτοιες στιγμές update καθώς γράφω ακόμα το κείμενο: ΔΕ θα σας δείξω αυτά τα σκρίνσοτς γιατί βγήκαν πάρα πολλά, απλά θα βάζω τα λεπτά για να μη βάλω 520 εικόνες από την ταινία, ευχαριστώ! Θα κάνω ένα compilation. Αν σκέφτηκες cumpilation σε παρακαλώ πολύ, πήγαινε για λίγο στο xvideos και έλα να διαβάσεις το υπόλοιπο μετά.


          Και άνευ ντροπής συνεχίζει η «ταινία» να μας δείχνει τη μηχανή, αυτή τη φορά από κοντά, γιατί ξέρω ‘γω, άλλο πλάνο ίσως; Σκηνοθετική «άποψη» ίσως; Κανένας δεν ξέρει και κανένας δε νοιάζεται. Αφού σταματήσει ο μηχανόβιος ο καμικαζιαγάπημου, τσιμπάει ένα νεκρό γκομενάκι και το πετάει σε ένα βαν. Όχι σαν εκείνα που δίνουν δωρεάν γλειφιτζούρια σε μικρά παιδάκια γιατί αυτό το βαν είναι καθαρό. Και εμφανίζεται η Σκάρλετ η Γιόχανσον γυμνή και γδύνει τη νεκρή για να φορέσει τα ρούχα της. Με άσπρο φόντο γιατί ποιος τα γαμεί τα φόντα, εμείς εδώ έχουμε άποψη, κανείς δεν ξέρει τι άποψη αλλά εμείς την έχουμε. Και χωρίς έστω λίγη μουσική, κάτι βρε αδερφέ, παρά μόνο ο ήχος που δημιουργείται βγάζοντας και βάζοντας ένα καλσόν.



Ενδιαφέρον!


          Ε, μαλάκες, τις σκηνές που δείχνει κάτι συγκεκριμένο για πολύ ώρα χωρίς κανένα λόγο θα τις προσπερνάω εδώ γιατί θα φάμε τα νιάτα μας και την ομορφιά μας. Αν ήταν θα έγραφα ολόκληρο βιβλίο για το πόσο για τον πέοντα είναι αυτή η ταινία να έβγαζα και κανα φράγκο να αγόραζα ίσα με 4 μπύρες. Προστ. Μικρές.


          Συνεχίζουμε. Παίρνει τον πούλο λοιπόν ο μηχανόβιος και ΗΣΗΓ (Η Σκάρλετ Η Γιόχανσον) οδηγάει το βανάκι και φτάνει σε ένα mall(;) όπου μαθαίνει να ντύνεται και να βάφεται για να δείχνει ελκυστική και σέχι. Ξαναοδηγάει το βανάκι και περνάει όξω από ένα γήπεδο όπου οι οπαδοί φεύγουν προφανώς απογοητευμένοι ή απλά είναι φλώροι γιατί δεν είναι ΑΙΛΥΝΑΙΣ να παίζουν μπουκέτα επειδή κάποιοι ακριβοπληρωμένοι με σορτσάκια που δε θα γνωρίσουν ποτέ χάσανε από κάποιους άλλους ακριβοπληρωμένους με σορτσάκια που δε θα γνωρίσουν ποτέ. Εν τω μεταξύ, ο ήχος της ταινία μέχρι τώρα είναι «Φουυυυ (σα να φυσάει αγέρι)…. Μπουφ…. Φουυυυ…. Μπουφ… κ.ο.κ.». ΗΣΗΓ κοζάρει έναν τυπά και σταματάει το βαν ρωτώντας τον οδηγίες για τον πλησιέστερο γκρεμό να πα να πέσει για να μη συνεχίζει να παίζει σε αυτή τη γαμωταινία αυτοκινητόδρομο. Δεν της έκανε ο τυπάς γιατί αυτή γουσταρίζει μοναχικούς ανθρώπηδες και αυτός πήγαινε να συναντήσει κάποιον. Μετά από μερικές αποτυχημένες προσπάθειες βρίσκει κάποιον μόνο του και τον φορτώνει ρωτώντας τον συνέχεια αν είναι ωραία που μένει μόνος του και γιατί είναι ωραία για να ξέρετε κι εσείς οι άσχετοι τι να ρωτάτε όταν βρίσκετε κάποιον που θέλετε να γαμήσετε. Κάπως τον ξεφόρτωσε γιατί δεν της έκανε, δεν ξέρω. Και συνεχίζει να βρίσκει άτομα.

          Α ναι, είμαστε Ιρλανδία μάλλον, εντόπισα τον επόμενο με ιρλανδική προφορά. Νομίζω. Χέστηκα. Και μετά από πολλά «αχ, τι ωραίος που είσαι, και τι γοητευτική που είσαι»……………… ΑΤΑΚΑ: «Έχεις βαθύ χαμόγελο». ΒΑΘΥ! ΧΑΜΟΓΕΛΟ! Ο Κόναν κι η μάνα του ρε παιδιά!

Επόμενη σκηνή, γρήγορα!

          Φτάνουνε σπίτι της (;), μπαίνουν μέσα και τα πάντα είναι κατάμαυρα τριγύρω. Πίσσα όμως ρε. Τέτοια μαυρίλα ούτε τα εξώφυλλα της μπάντας Black blackness of the thickest of the totally black. Και προχωράνε πολύ ώρα λες και διασχίζουν γήπεδο. Και ο τυπάς είναι τόσο ηλίθιος που δεν αναρωτιέται ούτε στιγμή «Ρε φίλε, τι γίνεται εδώ, κάτι δεν πάει κάλα.», ούτε καν ένα «Μαλάκα, μήπως θα μας κάνουνε ταινία και θα την ανεβάσουν στο πορνχάμπ;». Τίποτα όμως! Το μουνί σέρνει χουλιγκάνο. Αρχίζουν να γδύνονται  καθώς προχωράνε όλη αυτήν την ώρα και πλέον δεν έχουν διασχίσει γήπεδο παρά έχουν κάνει το γη-σελήνη πηγαινέλα. Και αφού αυτός μείνει με το πιο ηλίθιο σλιπάκι της ανθρωπότητας μετά το βγάζει και βλέπουμε και τον κώλο του. Και την ψωλή του. Γιατί ναι ρε ταινία! Να κάτι που θα ήθελα να δω οπωσδήποτε και οι άλλες οι μέινστριμ οι κακές ταινίες δεν το δείχνουνε. Και συνεχίζει να προχωράει ο τύπος καθώς βυθίζεται σε κάποιο υγρό. Και χαμπάρι. Τίποτα. IQ αρνητικό. Μέχρι που βυθίζεται ολόκληρος και η μουσική σταματάει. «Μουσική» εδώ = ένας σκίουρος που τον έχουν εκπαιδεύσει να παίζει ένα χαλασμένο βιολί και ένα τάπερ που το χτυπάει σχεδόν ρυθμικά ένα καρύδι.


Πείτε μου οι γυναίκες πόσα υγρά βγάλατε βλέποντας αυτό το σλιπάκι


Ρε! ΡΕ! Είμαστε ακόμα στο 20λεπτο; Θα τραβήξω τα τριχωτά βυζά μου! Θα προσπαθήσω να είμαι πιο σύντομος.


          Α, Σκωτία είμαστε τελικά, οκ. ΗΣΗΓ γνωρίζει κάποιον σε μια παραλία ο οποίος κάποιος βλέπει μια κοπέλα να πνίγεται και τρέχει να τη σώσει ενώ προσπαθεί και ο άντρας της(;) και βγάζει έξω τον άντρα και η κόρη πεθαίνει (κανείς δε νοιάστηκε, αλήθεια). Ο πατέρας ξαναβουτάει και ο κάποιος μένει ξαπλωμένος στα βοτσαλάκια και ΗΣΗΓ τον σέρνει μέχρι το βαν. Όταν βραδιάζει έχει μείνει παρατημένο ένα μωρό στα βοτσαλάκια που κλαίει και ουρλιάζει και πιθανότατα έχει χέσει τα βρακιά του και πηγαίνει κοντά του ο μηχανόβιος(;), ο οποίος μπέρδεψε το μωρό με ένα ρούχο και μάζεψε το ρούχο αντί για το μωρό και την κοπάνησε.

          ΗΣΗΓ σταματάει το βαν σε ένα κωλομέρος του κερατά και κατεβαίνει ενώ περνάει ένα τσούρμο από γυναίκες, υποθέτω μπάτσελορ, που φωνάζουνε «OYYYYYYYYYYYYYYYYYY» και την τραβολογάνε μαζί τους γιατί όλοι ξέρουμε ότι όταν καμιά δεκαπενταριά γυναίκες πάνε να κωλοχτυπηθούνε σε ένα κλαμπ όλες γκαρίζουν σα ντουντούκες και όποια άγνωστη βρούνε στο δρόμο τους την παίρνουνε μαζί τους γιατί… γιόλο; Ίσως; Δεν ξέρω. Μπαίνουν στο κλαμπ όπου ακούγεται και η μόνη μουσική μέχρι τώρα στην ταινία πέρα από τους ήχους που έβγαζε το τάπερ. Εκεί ΗΣΗΓ βρίσκει ένα κάνιαρο (λεπτοκαμωμένο τυπά που μάλλον πεινάει ο καημένος, ρεεεεε, δώστε καμιά μπριζόλα στο παιδί να στανιάρει) και αρχίζουν να χορεύουν. Ας πούμε. Ε, την κατάληξη την ξέρετε. Κάνιαρο γυμνό με την ψωλή όξω να μπαίνει σ’ αυτό το μαύρο υγρό που κανείς δεν ξέρει τι στον πούτσο είναι.

          Μάλλον γι’ αυτό είναι όλοι με την ψωλή έξω, είναι συμβολισμός για να μας δείξει πόσο για τον πούτσο είναι η ταινία.

          Και τώρα βλέπουμε το κάνιαρο να αιωρείται μέσα στο υγρό παρέα με τον προηγούμενο τυπά που φόρτωσε ΗΣΗΓ. Απόλυτη ησυχία. Νέκρα. Ξάφνου ΤΣΟΥΦ! Ο προηγούμενος τυπάς σκάει σαν ένα μπαλόνι που τρύπησε από καρφίτσα ενώ μια γραμμή αίματος προχωράει από κάπου προς τα κάπου.


ΤΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΒΛΕΠΩ ΠΑΛΙ ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΚΟΛΟΜΒΟ;


          Φορτώνει ακόμα ένα θύμα και τον πάει σπίτι της και ευτυχώς μας λυπηθήκανε ελάχιστα σε αυτό το έκτρωμα και δε μας δείξανε τη σκηνή που μπαίνει πάλι στο υγρό. Μετά σκάει μύτη ο μηχανόβιος ο οποίος την παρακολουθεί και την κοιτάει μες στα μάτια για κανα 2λεπτο ξερω ‘γω. ΞΕΚΟΥΒΑΛΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ! Τι κοιτάς; Αρ γιου τόκιν’ του μι; Μακάρι να μιλούσες δηλαδή που είσαι πιο βουβός κι από κάποιον που τον αποκεφαλίσανε.


Ακολουθεί αληθινός διάλογος όταν βλέπαμε την ταινία:
- Πάω τουαλέτα.
- Κάτσε να πατήσω pause.
- Όχι, μην πατήσεις, μα δε θα έχει συμβεί και τίποτα.
Γυρνάω από την τουαλέτα. Ακριβώς, δεν είχε γίνει τίποτα, ούτε καν σκηνή δεν είχε αλλάξει.
- Αν πιω 15 μπύρες μαζεμένες και πηγαίνω ανά δυο λεπτά τουαλέτα λες να τελειώσει πιο γρήγορα η ταινία;


          Μετά από κάτι άσχετες σκηνές που δείχνει απλά τον κόσμο να περιφέρεται έφτασε βραδάκι και ΗΣΗΓ ενώ έχει σταματήσει με το βαν, κάποιοι της κάνουν ντου και αυτή απομακρύνεται. Ωραία σκηνή. Δεν πρόσθεσε τίποτα απολύτως στην ταινία, δεν έβγαζε νόημα και χάσαμε πάλι χρόνο από τη ζωή μας.

          Προχωρώντας φορτώνει έναν ακόμα τύπο με κουκούλα ο οποίος έχει πρόβλημα στη μούρη του γι’ αυτό και καλύπτει τη μάπα του. Δεν ξέρω πως λέγεται αυτή η ασθένεια όποτε ας την πω Πιοασχημοσκαιαποτονκουασιμοδίαση. Αυτή του λέει τι ωραία χέρια που έχεις και άλλες τέτοιες πίπες γιατί αν του έλεγε πόσο ωραία μούρη έχεις μάλλον θα ήταν κρυμμένη η κάντιντ κάμερα κάπου εκεί. Αυτός της ακουμπάει το πρόσωπο και το χέρι και προφανώς είναι η πρώτη φορά που το κάνει στη ζωή του οπότε λογικά θα ξερόχυσε στο βρακάκι του 5-6 φορές μέχρι να καταλήξουν κλασσικά στο σπίτι της.


Ομορφιά μου εσύ!


          Κάτι έγινε που κανείς παγκοσμίως δεν μπορεί να καταλάβει και δε μας το δείχνει καν και ο τύπος με την Πιοασχημοσκαιαποτονκουασιμοδίαση ενώ έμπαινε στο υγρό τελικά δεν μπήκε και ΗΣΗΓ τον διώχνει απ το σπίτι. Αυτός τελείως τσίτσιδος φεύγει και αρχίζει να προχωράει γυμνός στα λιβάδια (τι; δε σας κάνει για ρομαντική σκηνή αυτό;) μέχρι να φτάσει σπίτι του όπου τον περίμενε ο μηχανόβιος ο οποίος τον σπάει στο ξύλο και τον πετάει σε ένα πορτ μπαγκάζ αμαξιού.

          Ύστερα, ΗΣΗΓ πάει σε ένα εστιατόριο και παραγγέλνει γλυκό. Πάει να φάει μια μπουκιά και το φτύνει αμέσως. Κοπελιά, που να δοκιμάσεις τα φαγητά που είχαμε στη σχολή ή στο στρατό να σου πω τι σημαίνει φαγητό που το φτύνεις με το που το βάλεις στο στόμα σου.

          Φεύγει από την «Γκουρμέ χασαποταβέρνα του κυρ Κίτσιου» ή όπως το λέγανε εκείνο το μέρος και παίρνει το λεωφορείο. Εκεί συναντά κάποιον που της πιάνει κουβέντα και την πηγαίνει μέχρι σπίτι του γιατί έχει άγριες διαθέσεις.

Το προχωράω λίγο, κουράζομαι.

Ο μηχανόβιος έφερε παρέα άλλους μηχανόβιους από τα Κάτω Πατήσια και όλοι μαζί ψάχνουνε τη Σκάρλετ.


Ναι, ξέρω, χεστήκατε.


ΗΣΗΓ με τον άλλον αφού πάνε ρομαντική βόλτα σε ένα κάστρο(;) αποφασίζουν να γαμηθούνε αλλά μόλις ο άντρας πάει να τον χώσει μέσα αυτή τρομάζει και φεύγει. Φεύγει και πάει μόνη της στο πρώτο δάσος που βρίσκει μπροστά της (ΜΑΛΑΚΑ ΜΟΥ ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΒΛΕΠΩ;;;;;;;;) όπου την πετυχαίνει ο δασοφύλακας και της πιάνει κουβέντα μπας και την καμακώσει και καταφέρει να σπρώξει γιατί τόσα χρόνια μες στα δάση έχει βαρεθεί να γαμάει σκίουρους.

Ξαναμαναπροχωράει μόνη της ΗΣΗΓ, βρίσκει την καλύβα του μπαρμπα Θωμά δασοφύλακα και αποφασίζει να ξαπλώσει. Σκάει μύτη ο δασοφύλακας και πάει να τη βιάσει αλλά αυτή το σκάει. Την πιάνει όμως ο δασοφύλακας εκεί κάπου ανάμεσα στα δέντρα και πάει να την ξαναμαναβιάσει. Ρε άνθρωπε, άστο, αφού βλέπεις ότι θέλουμε να τελειώσει η ταινία, μη μας ταλαιπωρείς τσάμπα. Και καθώς εμείς μαδάμε μαργαρίτες θα τη βιάσει – δε θα τη βιάσει – θα τη βιάσει – δε θα τη βιάσει, σκίζεται το δέρμα της και εμφανίζεται μια μαυρίλα στο εσωτερικό του δέρματός της. Ο δασοφύλακας φεύγει έντρομος και ΗΣΗΓ βγάζει όλο το δέρμα από πάνω της και εμφανίζεται μαύρη από μέσα σαν κάποιος να της έκανε piss bukkake με πίσσα. Ο δασοφύλακας επιστρέφει με ένα μπιτόνι βενζίνη, την περιλούζει και της βάζει φωθιά με φωθιά. ΗΣΗΓ ψοφάει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ κι εμείς μείναμε μόνοι στον καναπέ να πανηγυρίζουμε μεν που τελείωσε αυτή η αθλιότητα, απορημένοι δε γιατί δεν ξέρουμε τι διάολο βλέπαμε πάνω από μιάμιση ώρα. Είναι σα να βλέπω μπέιζμπολ στο γήπεδο και να θέλω να πανηγυρίσω. Θα πανηγυρίσω επειδή θα πανηγυρίσουν και οι άλλοι αλλά δε θα έχω ιδέα ποια ομάδα σκόραρε.




Τελείωσε;


ΜΑΛΑΚΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕ! ΕΒΓΑΛΕ ΚΡΕΝΤΙΤΣ! ΑΝΟΙΞΕ ΤΗ ΣΑΜΠΑΝΙΑ ΚΑΙ ΠΑΜΕ ΝΑ ΠΙΟΥΜΕ 3 ΜΠΟΥΚΑΛΙΑ ΕΚΑΣΤΟΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΕΙΔΑΜΕ!


Στο Άι Εμ Ντι Μπι η ταινία έχει βαθμολογηθεί με 6,3. Της βάζω επιεικώς -28. Θα έπαιρνε -30 αλλά ΗΣΗΓ είναι ωραίο μωρό.


Ψάχνοντας σαν τον ηλίθιο στους γούγληδες να δω τι στον πέοντα είδα ανακαλύπτω ότι ΗΣΗΓ είναι εξωγήινη η οποία πήρε το δέρμα μιας γήινης, σαγήνευε μπακούρια για να τους βάλει σ’ αυτό το μαύρο υγρό για κάποιον άγνωστο λόγο και μάλλον ξαφνικά ανακαλύπτει ότι δε θέλει να τους σκοτώσει. Γι’ αυτό και δεν μπορούσε να φάει το γλυκό λες και δοκίμαζε από τα σουβλάκια του Μπάμπη, γι’ αυτό και δεν μπορούσε να κάνει σεχ. Ο μηχανόβιος υποθέτω ότι ήταν ο σουπερβάιζόρ της στον οποίο πιθανόν και να έδινε αναφορά. Πέρα από το γεγονός ότι είναι εξωγήινη (που δε μας το έδειξε, απλά το βρήκα στο ίντερνετς) όλα που έγραψα σε αυτήν την παράγραφο είναι εικασίες γιατί η γαμημένη αυτή ταινία δε δείχνει ΤΙΠΟΤΑ! Έχασε τόσο μα τόσο χρόνο τραβώντας άχρηστες σκηνές από τα μαλλιά και δεν μπήκε στον κόπο να εξηγήσει πέντε βασικά πράγματα.

Γιατί να είναι εξωγήινη και όχι κάποιο γενετικό πείραμα, όπως να ήταν κάποιος κλώνος από ένα πείραμα ενός τρελού επιστήμονα  που του είχε εμφυτεύσει τσιπάκι με τεχνητή νοημοσύνη; Πώς απέκτησε ξαφνικά συμπόνια; Ο μηχανόβιος ήταν τελικά ανώτερός της; Πώς του έδινε αναφορά αφού δεν του μίλησε ούτε μισό νανοδευτερόλεπτο; Από ποιον πλανήτη ήρθε; Γίνεται χρόνια αυτό; Και με άλλους; Με τόσες εξαφανίσεις η αστυνομία δεν έπρεπε να υπάρχει παντού διεξάγοντας έρευνες; Γιατί αυτοί που φόρτωνε σπίτι της ήταν τόσο ηλίθιοι; Κανείς δεν είχε την απορία «Ρε ψηλέ μου, μπαίνω σε έναν τεράστιο κατάμαυρο χώρο όπου φωτίζονται μόνο τα ρούχα μας. Μήπως πάει κάτι λάθος εδώ;». Γιατί υπάρχει ακόμα η ΔΑΠ; Γιατί ο Ρονάλντο δεν έπαιξε στον τελικό του ’98; ΓΙΑΤΙ ΕΙΔΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΚΤΡΩΜΑ; Μήπως πρέπει να αυτοκτονήσω; Αν ήμουν Ιάπωνας θα είχα ατιμάσει την οικογένειά μου βλέποντας μια τέτοια εμετίλα;



Κριτικές

The guardian: Very erotic, very scary. Το να δείχνει ένα ζευγάρι βυζιά και 3 ψωλές δε θεωρείται ερωτικό. Θεωρείται «βάλε και λίγο γυμνό ψηλέ να δείξουμε ότι δε μασάμε και τέτοια ναούμ και φέρε πάσα το τσιγαράκι κι από ‘δω μετά». Επίσης, οι μόνες στιγμές που τρόμαξα ήταν όταν κούνησα το ποντίκι δυο φορές και είδα ότι η ταινία έχει ακόμα 1 και μισή ώρα αντίστοιχα για να τελειώσει.

LA Weekly: We may finally have an heir to Kubrick. Ο ΚΟΝΑΝ ΚΙ Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ! Είναι δυνατόν να συγκρίνουμε αυτό το πράμα, αυτό το μίασμα με ταινίες όπως το Shining και το κουρδιστό πορτοκάλι;

BlankProjector: A grand statement on what it means to be a human being. Είστε καθυστερημένοι. Θα πεταχτεί κανείς βλαμμένος και θα πει ότι ανακάλυψε την ανθρώπινη φύση και άλλες τέτοιες αρχιδιές και εγώ θα του απαντήσω ότι οι άνθρωποι στην ταινία, εκτός από αυτόν που ήθελε να σώσει το ζευγάρι που πνίγηκε, ψάχνανε μόνο πώς να γαμήσουν το μουνί και αν δε γινόταν με το καλό, δε γαμιέται, υπάρχει και ο βιασμός. Και αν δούμε και τίποτα περίεργο δεν ξαναγαμιέται, στην πυρά! ΟΥΑΟΥ!


Γαμημένοι καριόληδες κριτικοί! Όταν Η Σκάρλετ η Γιόχανσον εμφανίζεται γυμνή και παίρνει το βλέμμα της αγελάδας σε όλη την ταινία λέτε «Οοοοο κιελ μανιφίκ! Μα τι βυζιά ταλέντο, τι υπέροχη ερμηνεία! Κατάφερε να μείνει ανέκφραστη σε όλη την ταινία!». Όταν όμως ο Άρνι ο Σβατσενέγκε κάνει τη δολοφονική ρομποτική μηχανή παραμένοντας ανέκφραστος και μιλώντας (χωρίς να το θέλει) σα ρομπότ λέγατε «Ο μον διέ! Τι κατάντια! Κιελ ντεκαντάνς! Μα πώς είναι δυνατόν αυτή η ντουλάπα με πόδια να παίζει σε ταινίες;». ΠΣΩΦΩΣ!



Εν κατακλείδι, η ταινία ήταν άχρηστη, δεν είχε κανένα λόγο ύπαρξης. Την είδα μέχρι τέλους γιατί ανά δυο λεπτά σκεφτόμουν «δε γίνεται, θα δείξει κάτι ενδιαφέρον, θα γίνει κάτι συναρπαστικό» αλλά φευ! Αρχίδια! Δε μου έβγαλε κανένα συναίσθημα, ούτε αγωνία ούτε φόβο ούτε καν μια αηδία ή απογοήτευση. Η ψυχή της ταινίας ήταν πιο άδεια κι απ’ την μπύρα που έχω δίπλα μου. Παντελώς άχρηστη. Πιο άχρηστη απ’ το iphone 7, πιο άχρηστη από τα πολιτικά σχόλια του luben, πιο άχρηστη από περιστέρι, πιο άχρηστη από αρραβώνα.


Πάρτε τώρα και μερικές από τις υπέροχες σκηνές που σας υποσχέθηκα για να δείτε τι τράβηξα. Ξεχνάω κάποιες σίγουρα γιατί δεν έχω το κουράγιο να τις ξαναψάχνω όλες και βάζω στην απ’ έξω την όλη βαρετή ροή της ταινίας.

04:36-05:18
Μας δείχνει το μηχανόβιο να οδηγάει.
05:21-05:57
Μας δείχνει το μηχανόβιο να οδηγάει από άλλο πλάνο. "Άποψη" μαν μου.
06:25-06:48
Μας δείχνει το μηχανόβιο να κουβαλάει το πτώμα μέχρι το βαν.
06:50-09:00
Μας δείχνει τη Σκάρλετ να γδύνει το πτώμα, να φοράει τα ρούχα και μετά να παρατηρεί ένα γαμημένο μυρμήγκι!
11:45-13:33
Μας δείχνει τη Σκάρλετ να κάνει βόλτες στην πόλη με το βαν.
19:43-20:53
Τους βλέπουμε να γδύνονται μέχρι επιτέλους ο μαλάκας να βυθιστεί στο υγρό.
21:41-22:45
Ξανακάνει βόλτες με το βαν.
27:32-28:14
Σέρνει τον αναίσθητο δύτη μέχρι το βαν.
28:37-29:33
Ο μηχανόβιος μαζεύει τα πράματα του δύτη.
30:10-31:05
Πάλι βόλτες με το βαν.
33:52-34:56
Μέχρι να μπει και ο άλλος μέσα στο υγρό.
35:06-37:48
Μας δείχνει τους δυο μαλάκες μέσα στο υγρό.
37:49-38:17
Δείχνει το αίμα να τρέχει. Μη χαίρεστε οι σπλατεράδες, δεν είναι κάτι σπουδαίο, πιο πολύ με αποφάγια σκύλου μοιάζει.
38:40-40:03
Η Σκάρλετ κολλημένη στην κίνηση.
40:03-41:13
Ακούει ειδήσεις στο ραδιόφωνο.
41:14-41:49
Απλά παρατηρεί τον κόσμο να πηγαίνει πέρα δώθε.
42:47-44:32
ΗΣΗΓ βάζει κραγιόν και ο μηχανόβιος την κοιτάζει καλά καλά και γύρω γύρω χωρίς να ανταλλάξουν ούτε ΜΙΣΟ φωνήεν.
44:50-45:17
ΗΣΗΓ προχωράει με τα πόδια στο δρόμο. Ναι, αυτό, τι περιμένατε; Κάτι συναρπαστικό;
45:18-45:39
ΗΣΗΓ σκοντάφτει και μένει κάτω να κοιτάει το έδαφος μέχρι να τη σηκώσουν κάποιοι. ΜΑΤΗΜΠΑΝΑΓΙΑ αν δεν την σηκώνανε ακόμα το πεζοδρόμιο θα κοιτούσε!
46:12-47:03
Άσχετες σκηνές με ανθρώπους στην πόλη. Ναι, έτσι σκέτο, χωρίς να γίνεται τίποτα.
47:04-47:12
Προσέξτε αυτή τη σκηνή. Ένα μάτι. ΝΑΙ, ΑΠΛΑ ΕΝΑ ΜΑΤΙ!
47:13-47:54
Ξαναμαναάσχετες σκηνές με ανθρώπους στην πόλη χωρίς να γίνεται τίποτα.
49:33-50:35
Οδηγάει το βαν. Ρε τι ωραία που περνάμε!
58:14-59:55
Με τον ασχημομούρη στο σπίτι
01:00:05-01:01:25
Κοιτάει τη μούρη της στον καθρέφτη. Ένα ολόκληρο λεπτό και 20 δεύτερα μας δείχνουν που κοιτάει τον καθρέφτη χωρίς καν να κουνάει ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΑΛΛΟ!

Ε, δεν μπορώ να το συνεχίσω άλλο, έχει άλλα 40 λεπτά θα το ρίξω στα βαριά ναρκωτικά, ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ σου λέω!

Σε όποιον άρεσε αυτή η ταινία, αλήθεια σας λέω, να μη μου ξαναμιλήσει!