ΧΑΝΙΑ ΡΟΚ ΦΕΣΤΙΒΑΛ 2017

            Ανταπόκριση σχετικά με το Χανιά το Ροκ το Φέστιβαλ για το ιστορικό σάιτ (έτος ιδρύσεως 502π.Χ.) metaldaze από τον Πρόεδρα του Ανώτατου ή Ανωτάτου Παρακμιακού Ιδρύματος:

Η τσικουδιά ήτο αδύνατον να αποφευχθεί.

          Η βραδιά ή μάλλον το απόγευμα ξεκίνησε νωρίς την Παρασκευή με τους ίσως καλούς ίσως κακούς ίσως φοβερούς Upon Revival τους οποίους δεν τους πρόλαβα διότι δούλευα ωσάν το σκυλί οπότε δεν έχω άποψη. Τσίμπησαν πάντως το βραβείο «Γιώργος Μανουσέλης» σα νικητές του διαγωνισμού.

          SLTheory η συνέχεια και παρόλο που βγήκαν λίγο «μαζεμένοι» και αγχωμένοι καθώς είχανε θέματα με καθυστερήσεις πτήσεων και κάτι τέθοια όμορφα πράματα, γρήγορα τους έφυγε το άγχος, η Μάρα και το κακό συναπάντημα και αποδείχτηκαν αρκετά καλοί. Ο κόσμος εκείνη τη στιγμή ήταν λίγος και όσοι ήταν είχαν πιάσει όλες τις σκιές γύρω γύρω από το μέρος της συναυλίας και κάτω από την τέντα που στεκόταν στη μέση. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που ήταν μπροστά στη σκηνή γιατί είχε 85 βαθμούς υπό σκιά. 2 κότες στο διπλανό κοτέτσι γέννησαν 4 αυγά τηγανιτά. Ήταν πολύ καλοί για ζέσταμα αλλά η αλήθεια είναι ότι το μυαλό μας εκείνη τη στιγμή ήταν στο να καταπιούμε άλλη μία μπύρα μονορούφι να δροσιστούμε, να συνεχίσουμε να τους βλέπουμε, να ξαναπάμε να πιούμε άλλη μια μπύρα, να ξανασυνεχίσουμε να τους βλέπουμε, να ξαναμαναπάμε να πιούμε άλλη μια μπύρα να ξαναμανασυνεχίσουμε να τους βλέπουμε κ.ο.κ.

          Οι Ιταλοί Sailing to Nowhere βγήκαν μετά από λίγο στη σκηνή. Αρκετά καλοί για το είδος τους (power και λίγο progressive θα έλεγα). Κεφάτοι, χαρούμενοι και με όρεξη να παίξουν μέταλ. Όπως πάντα, θα έλεγα, άμα τους είχα ξαναδεί. Μπόνους για τη μπάντα: Η υπερκωλάρα της τραγουδίστριας! Μαζεύτηκε αρκετός κόσμος μπροστά να τους ακούσει καθώς είχε αρχίσει να πέφτει ο ήλιος αλλά και επειδή κάποια τραγούδια κίνησαν αρκετά το ενδιαφέρον. Ή ο κώλος, δεν ξέρω. Πάντως γουστάραμε.

          Septic Flesh για τη συνέχεια και εδώ έγινε η μοναδική μαλακία του φεστιβάλ (εκτός από την Άμστελ μπύρα). Πετσοκόφτηκε ο χρόνος τους, εξαιτίας των προηγούμενων καθυστερήσεων (τα όμορφα πράματα που λέγαμε) και δυστυχώς παίξανε μόνο 5 τραγούδια. Μπορεί, προσωπικά, να μην είναι και κανείς ιδιαίτερος φαν της μπάντας, αλλά τέτοιες μαλακίες καλό είναι να αποφεύγονται. Προτείνω γενική απεργία στα Χανιά μέχρι να έρθουν να παίξουν ολοκληρωμένο σετ λιστ. Μίλησα ελάχιστα με δυο μέλη της μπάντας αργότερα και φαινόντουσαν ξενερωμένοι. Λογικό.  Παρόλα αυτά, έστω και για 5 τραγούδια, δώσανε τον καλύτερό τους εαυτό. Ο κόσμος από κάτω αποθέωνε και ούρλιαζε «Septic Flesh» και γιατί γαμήθηκε η βραδιά της μπάντας και δεν το ήθελε κανείς αυτό αλλά και γιατί γουστάρανε. Ο Πρόεδρας έμεινε ευχαριστημένος και καραγούσταρε στο Pyramid God! Όσο ξενερωμένοι και να ήταν, διδάξανε κάβλα!

          Και………… φτάσαμε στους Blind Guardian, τους (προφανώς) headliner της βραδιάς. Ξεκινήσανε με 3-4 τραγούδια (είπανε και το Welcome to dying αν έχετε το θεό σας, που δεν τον έχετε σκουλήκια του Θεοχάρη, θα καείτε στο πυρ το ενδότερον, όπως και το Fly – προσωπική τρέλα!) και στη συνέχεια τραγουδήσανε όλο το Imaginations. Όλο το δίσκο. Το ξέραμε. Και γουστάραμε! Ναι, ο καθένας έχει τις δικές του προτιμήσεις για το ποιος είναι ο καλύτερος δίσκος, αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι κανείς δε νοιάζεται για τη γνώμη σας. Σε όλο το Imaginations γινόταν της Κλίντον και του Τραμπ το κάγκελο. Κάποιοι δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι τους βλέπανε λάιβ, εγώ το πίστευα αφού έχω μάτια. Μετά το τελευταίο τραγούδι του Imaginations μας αποχαιρετάνε. Και καλά. Πού πα ρε Καραμήτρο; Τι νομίζατε, ότι είμαστε όλοι Συριζαίοι; Αφού δεν παίξατε ούτε Valhalla ούτε Mirror mirror ούτε Bard’s song. Φυσικά επιστρέψανε και παίξανε και τα 3 αυτά τραγούδια. Και στα 3 hours hours με το ζόρι άκουγες τον τραγουδιστή αφού από κάτω όλοι τραγουδούσαν δυνατά και κακόφωνα τους στίχους. Τρελά κέφια οι Blind Guardian, απίστευτη όρεξη, τρομερή ενεργητικότητα. Και δεν έχω αναφέρει ακόμα τον άψογο ήχο που είχε όλο το φεστιβάλ. Επαγγελματισμός στο φουλ. Ο Hansi, που πλέον είναι σα δημόσιος υπάλληλος (κοντό μαλλάκι, μπυροκοιλίτσα και παρακμοχαμόγελο) μας έκανε ότι ήθελε. Για το χώρο της συναυλίας τα είπαν καλύτερα οι Guardian «Δεν υπάρχει πιο κατάλληλος χώρος από εδώ για να γίνει συναυλία των Guardian». Και όντως, τέτοιο μέρος για συναυλία δύσκολα βρίσκεις.

          Δεύτερη μέρα ξημερώνει κι εμείς προσπαθούμε να ξεσουρώσουμε από τις μπύρες και το ανελέητο χεντμπάνκινγκ με 32 απανωτούς φραπέδες και 28 πιτόγυρα που τα μισά τα ξεράσαμε γιατί ήταν σάπια ή γιατί ανακατευόταν το στομάχι μας, μικρή σημασία έχει.

          Hemingways η πρώτη μπάντα, ελληνική, και…………… πάλι δεν την πρόλαβα. Μου παίζω παλαμάκια!

         

          Eversin η δεύτερη μπάντα, Ιταλοί κι αυτοί αλλά δίχως γκομενάκι αυτή τη φορά. Ο κόσμος πάλι διάσπαρτος γιατί είχε για ακόμη μια φορά 850 βαθμούς υπό σκιά. «Είστε λίγοι αλλά είστε γαμάτοι» αναφώνησε ο τραγουδιστής σε όσα άτομα ήταν μπροστά στη σκηνή και χοροπηδούσαν, καθώς ο ίδιος σκούπιζε τον ιδρώτα από τα κωλομάγουλά του. Να πω την αλήθεια, προσωπικά δε με τρέλαναν, πέρα από 2-3 τραγούδια, αλλά σχετικά νέα μπάντα είναι μπορεί να βρει τα πατήματά της. Ή να συνεχίσει έτσι, στην τελική εμένα θα ακούσουνε;

          Innerwish για τη συνέχεια, μια μπάντα που όλοι γνωρίζουμε και αν δεν τη γνωρίζετε να σας βάλω να ακούσετε Μαρίνα Σάτι ή όπως διάολο τη λένε, που μου θέλετε και μοχίτα, βρωμερά τιρμπουσόν ξεχασμένα σε φελλό κρασιού του ενός ευρώ (ευρού;) ανά 30λιτρο. Είναι η τέταρτη φορά που τους βλέπω και με διαφορά η καλύτερη. Ο κόσμος, αν και είχε ακόμα πολύ κάψα και ίδρωνε η σπλήνα μας, μαζεύτηκε γρήγορα γρήγορα μπροστά να τους απολαύσει και κωλοχτυπήθηκε σαν άτι σε καταπράσινα λιβάδια που το κυνηγούν λύκοι-βαμπίρ (ή βρείτε εσείς καμιά άλλη ηλίθια παρομοίωση, δε με νοιάζει) ιδίως στα πιο γνωστά τους τραγούδια όπως το Silent Faces και το Needles in my mind. Ο τραγουδιάρης εκπληκτικότατος και φωνάρα! Βγάλανε και λόγο που μας συγκίνησε. Λίγο αργότερα  η προσοχή μου στράφηκε στη μπύρα που χύθηκε από το πολύ καταχτύπι και μπορούσες να δεις ένα μαλάκα μόνο του να βρίζει το έδαφος. Άψογοι, μπράβο, δεν περίμενα τόσο τεράστια εμφάνιση.

          Ακολουθούν φυσικά ο Phil ο Campbell και οι μπάσταρδοι οι γιοί του. Νταξ, το κωλοχτύπι έφτασε σε επίπεδα «ουάν θάουζαντ ντιούντς γκανγκ μπανγκ γουίθ νταμπλ άναλ πενετρέισιον Κρίστι Μακ». Φυσικά, κυρίως στα τραγούδια των Μότορχεντ. Ιδίως στο Ace of spades και το killed by death έγινε της κακομοίρας, σηκώθηκε αρκετή σκόνη για να σκοτώσει με ευκολία 34 άτομα με άσθμα ή τον Καρρά. Εννοείται και στα υπόλοιπα. Για αρκετούς ήταν το χαϊλάιτ του διημέρου. Αφιέρωσαν και ένα τραγούδι στο Γιώργο Μανουσέλη, μια πολύ μεγάλη προσωπικότητα. Εύγε! Ο Phil ο Campbell απολαυστικότατος και με ένα μόνιμο χαμόγελο. Τα εύσημα όμως για μένα πρέπει να δοθούν στο μπάσταρδο γιο τραγουδιστή (ο οποίος αν δεν κάνω λάθος δεν είναι γιος). Τέτοια ενεργητικότητα έχω να δω από……… βίντεο στο γιουτιούμπ από συναυλίες των 80s που οι τραγουδισταί ρουφούσαν 42 τόνους κόκα. Θα πει κάποιος ότι «έχει Phil Campbell και Motorhead από πίσω τους» αλλά μακάρι όλοι οι νέοι, τουλάχιστον, frontman να έβγαζαν τη μισή κάβλα από αυτή που έβγαζε. Άντε, ίσως των Sabaton. Όχι, δεν τους έχω δει όλους, μη με πρήζετε. Εντάξει, οι μεγαλύτεροι είναι λογικό να μην αποδίδουν το ίδιο αλλά οι νέοι κοιτάξτε τον και παραδειγματιστείτε!

          Και φτάνουμε στους headliners της δεύτερη βραδιάς, τους υπερτιτανοτεράστιους επικούς Warlord, που όσοι δεν είχαμε δει ποτέ τους περιμέναμε πως και πως και pos και ibank transfer και δικαιωθήκαμε στο μέγιστο. Εξαιρετικοί, αψεγάδιαστοι και επικοί όπως έπρεπε να είναι. Ο Βασιλάκης κλασσικά στη θέση του, δεν έκανε ούτε μισό χιλιοστό μπρος ή πίσω αλλά ούτε και μισό λάθος. Ο τραγουδιστής εκπληκτικός, φωνάρα και ταιριάζει απόλυτα στη σύνθεση της μπάντας. Λέω εγώ τώρα λες και έχω δει τους άλλους… Έβγαζε και κάτι κραυγές που τις άκουγα στον πρώτο δίσκο της μπάντας αλλά αυτός τις εξέλιξε. Mrs Victoria, Penny for a poor man, Winds of Thor και πόσα άλλα μας άφηναν με το στόμα ανοιχτό στην αρχή και μετά το ανοιγοκλείναμε για να τραγουδάμε. Τραγουδήσαμε, πωρωθήκαμε, χεντμπανγκινγκίσαμε όλοι μαζί μέχρι που μπήκε φυσικά και το Deliver us και δεν αφήσαμε φωνή νεκρού που δεν είχε ακουστεί να μην ακουστεί από εμάς. Δεν ξέρω αν σας βγάζει νόημα η τελευταία φράση μου αλλά εμένα, μετά από αρκετές τσικουδιές, μου βγάζει.

          Οφ κρος, στο τέλος κάθε βραδιάς ακολουθούσε μπυροπότι στο μεταλλάδικο Avalon όπου γνωρίσαμε και συζητήσαμε με κάποια μέλη από τις μπάντες και βγάλαμε και φωτόζ να τις ανεβάσουμε στο φέισμπουκ ναπούμε να μας κάνουνε λάικ και θαμπζ απ να ανεβάσουμε τον εγωισμό μας σα σοβαρά αλαζονικά σκουπίδια που είμαστε. Και δεν κατάλαβα ακόμα αν ο Αντρίκος των Guardian είναι τόσο ψηλός ή εγώ είμαι τόσο κοντός. Μάλλον αυτός είναι πολύ ψηλός…

Να! Σας το 'πα ρε μαλάκες! Εγώ είμαι 2,10 χωρίς τα τακούνια μου, αυτός είναι 2,58!

Άντε και του χρόνου του δι σορντς του δι γκανς!

HAIL!