Ο παραπάνω τίτλος δεν είναι τίποτα άλλο από μια κραυγή διαμαρτυρίας, απόγνωσης και απελπισίας (ορισμένοι κακεντρεχείς θα λέγανε ότι είναι απλά η κραυγή μου όταν πάω στην τουαλέτα για την ανάγκη μου, αλλά δεν τους δίνω σημασία). Θα ήθελα να παραθέσω μερικά, από τα πολλά πράγματα / καταστάσεις / οτιδήποτε άλλο που με εκνευρίζουν, με νευριάζουν, με ενοχλούν, με σεληνιάζουν και με συφιλιάζουν, ορισμένες φορές σε τέτοιο σημείο, που νομίζω ότι θα αρπάξω ένα καλάσνικοφ ή ούζι ή μάγκνουμ (ότι πρόχειρο βρω ρε παιδί μου) και θα αρχίσω την προσπάθειά μου στη συρρίκνωση του παγκόσμιου πληθυσμού (νομίζω ότι πρέπει να αρχίσω απ’ την Κίνα). Αλλά δε θα το κάνω γιατί δε θέλω να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου σε ένα μικρό και σκοτεινό δωματιάκι με ένα μόνο παράθυρο (και αυτό με κάγκελα) και όταν πάω να κάνω μπάνιο να φοβάμαι μην τυχόν μου πέσει το σαπούνι καθώς θα με κοιτάνε 70 φυλακισμένοι, οι οποίοι θα μου βγάλουν παρατσούκλι Τζένη η τρομοκρατημένη και να περιμένω πότε θα μου φέρουν κέικ με μια λίμα μέσα για να λιμάρω τα κάγκελα και τελικά να καταλάβω ότι είμαι στον 5ο όροφο οπότε τσάμπα λίμαρα… Βασικά, είναι πολλά αυτά που θέλω να γράψω αλλά δε θα τα γράψω όλα, γιατί 1. Δε τα θυμάμαι όλα, 2. Βαριέμαι, 3. Βαριέμαι, 4. Βαριέμαι και 5. Μάντεψε…… βαριέσαι εσύ να τα διαβάζεις όλα… Οπότε θα γράψω μόνο ότι μου έρθει τώρα στην καρκάνα…
Φέρστ οφ ολ, με εκνευρίζουν ορισμένες εκφράσεις που τις ακούς 567 φορές μέσα στην ίδια συζήτηση. Ειδικά αυτή που είχε γίνει της μόδας τελευταία… 11 μπαμπουίνοι κάνουν σεξ με κοάλα, 8 από αυτούς φοράνε προφυλακτικό, 8 από τα κοάλα πίνουν συγχρόνως αχτύπητο φραπέ και 8 κάτοικοι της Αμπελοδραπετσώνας που πάσχουν από τη γρίπη των κοάλα παρακολουθούν αυτό το σκληρό πορνό λάιβ… Τυχαίο; Ναι ρε μαλάκα! Τυχαίο! Αι στο διάολο! Τυχαίο και τυχαίο! Εδώ ανήκουν και διάφορες άλλες εκφράσεις, όπως το «Οοοοοοοοοοο Σουλτάν», που αυτή η υπέροχη παρουσιάστρια του δελτίου καιρού - και όχι μόνο - χοροπηδάει λες και της βάλανε πλαστικό εξάρτημα στον απαυτό της ξαφνικά και το «Θα τρελαθώ, θα πηδηχτώ απ’ το παράθυρο». Άιντε πήδα απ’ το παράθυρο, πάρε και αυτόν το Σουλτάν μαζί σου μπας και ησυχάσουμε! Όπως επίσης και αυτό το lol που γράφουν όλοι (πάλι καλά που δεν το λένε και προφορικά) είναι υπερβολικά ηλίθιο. Τι lol ρε μπούλη; Είναι και άλλες εκφράσεις προφανώς, οι οποίες και συνεχώς ανανεώνονται, αλλά δε μου έρχονται τώρα… (καλύτερα).
Όχι άλλους μπάφους και pro. Αν θες εσύ κάνε όσους μπάφους θες, παίζε όσο pro θέλεις, αλλά μην ξανακούσω αυτό το τραγούδι σε μαγαζί, γιατί θα πιάσω τον κύριο δι ζέι απ’ το μαλλί και θα τον στείλω να δουλεύει σε μανάβικο (δεν έχω τίποτα με τους μανάβηδες, εκτός από αυτόν εκεί στη γωνία που τον τελευταίο καιρό φέρνει πολύ σάπιο λαχανικό και νομίζω ότι θα το φάει στη μάπα εν τέλει). Εντάξει, καλό ήταν το τραγούδι στην αρχή (γελοίο δηλαδή), είχε την κάποια πλάκα του, αλλά δεν μπορώ να ακούω άλλο για έναν χασικλή που κάθεται 32 ώρες τη μέρα μπροστά σε μια οθόνη και δεν μπορεί να απαυτώσει την γκόμενά του επειδή έχει κάψει όλα του τα εγκεφαλικά κύτταρα από τα περίεργα τσιγάρα…
Αν και δε μ’ αρέσει να γράφω για πολιτικά, θα πω ένα πράγμα για μια στιγμή μόνο… Πόσοι ακόμα πολιτικοί θα πέσουν από τα σύννεφα; Τι διάολο, κηροζίνη ρουφάνε όλοι απ’ τη μύτη και πετάνε στα σύννεφα (κάνουν και χειραψία με το Θεό – όσοι νομίζουν ότι δεν είναι οι ίδιοι ο Θεός) και μετά ανυποψίαστοι κυνηγοί ιπτάμενων αγριογούρουνων τους πετυχαίνουν και πέφτουν; Δεν ξέραμε τι γινότανε, τους κυνηγούς ιπτάμενων αγριογούρουνων περιμέναμε για να μάθουμε…
Φαντάζομαι ότι όλοι γνωρίζετε το Twilight, ξέρετε, την ταινία με τους φλωροβρικόλακες. Ναι, είδα το πρώτο. Λάθος μου. Δεν ήξερα! Έπεσα κι εγώ απ’ τα σύννεφα μόλις το είδα, σαν τους «φίλους» μου τους πολιτικούς! Ρε σεις, καταστρέψατε τα καημένα τα βαμπίρια! Ποτέ δεν ήμουν φανατικός οπαδός αυτών των ταινιών, αλλά πριν μερικά χρόνια όποτε ρώταγες θηλυκό για αυτές τις ταινίες θα σου λέγανε «μα καλά, τι κάθεσαι και βλέπεις; Τι το ωραίο βρίσκεις;». Ενώ τώρα εσείς βρίσκετε πολλά ωραία ε; Τι να σας πω κακομοίρες… Πλέον οι βρικόλακες έχουνε γίνει αγαπούληδες, τρέντυ και στον ελεύθερό τους χρόνο πίνουν τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι με τις φιλενάδες τους… Από τον ορισμό του βαμπίρ καταλαβαίνει κανείς ότι αυτά τα όντα πίνουνε αίμα. Μάλιστα, καλά ακούσατε τελειωμένες κορασίδες, πίνουνε αίμα! Και δεν αλλάζει αυτό! Όσα twilight και να βγουν. Το ορίτζιναλ βιβλίο δεν ξέρετε τι γράφει; Διαβάστε για να μάθετε. Ή αν βαριέστε ακούστε το Dracula των Iced Earth (εκτός από εσένα στο τελευταίο θρανίο που ακούς μόνο τελειωμένα σκυλάδικα). Και μπορεί αυτός ο πώς τον λένε να είναι όμορφος, μπορεί να είναι γοητευτικός, μπορεί να είναι οτιδήποτε, εκτός από βαμπίρ. Αν ήταν έτσι τα βαμπίρ τότε κι εγώ είμαι τυφλή γριά τσατσά του 1900 που έχει πασαλειφτεί με φυστικοβούτυρο. Δε με νοιάζει αν η ταινία έσπασε τα ταμεία, εγώ θέλω να σπάσω το κεφάλι αυτού που την έγραψε. Το μόνο καλό είναι ότι στη χώρα μας δεν έχει γίνει τόσος ντόρος όπως στο Αμέρικα που πηγαίνουν από 14χρονα μέχρι 40άρες να τσιρίζουν για τον πρωταγωνιστή. Εμείς εδώ έχουμε το Σάκις, άμα ήταν να τσιρίζουν οι δικές μας και για τους ξένους τότε θα τσίριζαν για μια ζωή…..
Με εκνευρίζουν αφάνταστα ορισμένοι πλούσιοι (ειδικά νεόπλουτοι), όχι όλοι, αλλά αρκετοί. Κυρίως αυτοί που νομίζουν ότι επειδή έχουν παραπάνω φράγκα από πολλούς άλλους είναι και ανώτεροι. Σκατά στα μούτρα σας ρε! Καλύτερα να μείνω μπατίρης παρά να γίνω σαν κι εσάς. Επειδή ο μπαμπάς σας έχει μερικά / πολλά περισσότερα φράγκα από μένα και έτσι κι εσείς τριγυρνάτε με τσι Πόρσες και τσι Μπεμβέδες δεν μου λέει τίποτα. Ακόμα και εσείς οι ίδιοι να βγάλατε τα λεφτά από μόνοι σας (και μπράβο σας και μαγκιά σας), αυτό δε σας δίνει αυτομάτως περισσότερο κύρος από τους υπόλοιπους. Άμα φοροδιαφεύγετε κιόλας, άμα χτίζετε κάνα αυθαίρετο, αν παίρνετε και καμιά κοκίτσα άμα λάχει ή οποιαδήποτε άλλη τέτοια λαμογιά, τότε είστε το ίδιο ανώτεροι από μένα όσο ανώτερη είναι και μια κατσαρίδα των υπονόμων από εσάς. Όπα λάθος. ΕΙΝΑΙ ανώτερη από εσάς! Έχω γνωρίσει άτομα πλούσια (εντάξει, όχι και την Αθηνά Ωνάση) και είναι and fuck the kids (και γαμώ τα παιδιά). Χωρίς ψωροπερηφάνιες και τέτοιες αηδίες. Ειδικά αυτοί οι νεόπλουτοι που μέχρι χτες το παίζανε Τσε Γκεβάρες, πονεμένα και σκληρά εργαζόμενα παιδιά του λαού και ξαφνικά, λόγω κάποιας κληρονομιάς ή επαγγελματικής / επενδυτικής / τζογαδόρικης επιτυχίας, απέκτησαν ένα κάρο λεφτά και τώρα το παίζουν χλιδάτοι ψευτόμαγκες που κάνουν ότι γουστάρουν, καπνίζουν Κοχιμπιές (γιατί πλέον η Μαλμπούρα τους κάθεται στο λαιμό) και πίνουν Μοχίτα σε εξωτικά μέρη (ενώ μέχρι τώρα πίνανε ζεστές μπύρες σε υπόγεια κουτούκια), είναι απ’ τις χειρότερες ράτσες ανθρώπων και για μένα έχουν τόση αξία, όση αξία έχει το άι λάινερ για τους Απάτσι.
Μου σηκώνεται…………………… η τρίχα κάγκελο όταν ακούω τους δημοσιογράφους – δημοσιοκάφρους να μιλάνε (τα μεγάλα κεφάλια και τους περισσότερους εννοείται). Είχα ακούσει μια φορά ένα δημοσιογράφο να λέει σε έναν οικονομολόγο: «Εσείς είστε π.χ. 10 οικονομολόγοι και έχετε 10 διαφορετικές απόψεις». Μπορεί να έχει δίκιο ο εν λόγω δημοσιογράφος, αλλά σίγουρα είναι καλύτερο αυτό από το να είναι 100 δημοσιογράφοι και να έχουν μόνο μια άποψη… και αυτή να τους την έχουνε υποδείξει οι πολιτικοί… Με εκνευρίζουνε σε τέτοιο σημείο οι δημοσιογράφοι που καθοδηγούνται από τα κόμματα που μου φαίνεται ότι κάποια στιγμή θα μπω μέσα στην τηλεόραση, θα βγω στο στούντιο που μιλάνε (σαν το Ring ένα πράμα) και θα αρχίσω να χτυπάω το κεφάλι τους στο γραφείο! Σε γενική άποψη οι δημοσιοκάφροι είναι σαν τα βιάγκρα… το τόσο το κάνουν τόόόόόόόόόόόόόσο… Και θα έρθει η καταστροφή του κόσμου και θα εξαφανιστεί η ανθρωπότητα και θα έρθει παγκόσμια και πανσυμπαντική πανώλη να χτυπήσει τους ανθρώπους και μόνο ένα θαύμα από το παντοδύναμο καγκουρό της Σαχάρας θα μας σώσει και και και… Ειδικά με τη γρίπη των κάμπιων και των σαλούφαρδων είχε γίνει της Τζούλιας το κάγκελο. Ή τότε που απεργούσαν οι σκουπιδιάρηδες που λέγανε ότι μέχρι και χολέρα θα κολλήσουμε όλοι πανελληνίως. Στο τέλος όμως που αποδεικνύεται ότι τελικά λένε μαλακίες για ακόμα μια φορά, ε δεν έγινε και τίποτα βρε αδερφέ, απλά θα πάνε στην επόμενη… Οι δημοσιοκάφροι πρέπει να είναι βρικόλακες. Δεν εξηγώ αλλιώς την τόση δίψα τους για αίμα. Όταν δουν αίμα τρελαίνονται. Μα πόλεμος είναι αυτός, μα δολοφονίες, μα πτώματα, αυτοί το αίμα το εξισώνουν με νούμερα και τηλεθέαση. Σκουλήκια! Βάζουν και αυτή τη λυπητερή τη μουσική κάθε φορά για να κάνουν ατμόσφαιρα και να δημιουργήσουν κύμα αγωνίας. Και στα απαυτά τους για τον πόνο του τάδε που έχασε τη γυναίκα του και για τον δείνα που έχασε το γιο του. Αυτοί εκεί, να του κολλήσουν το μικρόφωνο στη μούρη για να αρπάξουν καμιά κραυγή απελπισίας και η κάμερα μονίμως ζουμαρισμένη πάνω του για να αρπάξουν και ένα βλέμμα αγανάκτισης… Έχετε προσέξει σίγουρα ότι στα παράθυρα δε βγάζουν ποτέ κάποιον ειδικό να μιλήσει για ένα συγκεκριμένο θέμα απλά βγάζουν όποιον τους κατέβει στο μυαλό, όποιον βρουν πρόχειρο. Θέλουνε να μιλήσουνε για την παιδεία; Θα βγάλουν στα παράθυρα τον κύριο ειδικό για τα σφουγγαρόπανα, τον κύριο νευροψυχολόγο που μόλις δραπέτευσε απ’ το Δαφνί και την κυρία Τονπαίρνογλου (τραγουδιάρα – παρουσιάστρια – μοντέλο – παρτόλα – ειδική σε θέματα σεξ εν μέσω βαρκάδας). Και αν τύχει ποτέ και βγάλουνε κάνα ειδικό και λέει τα αντίθετα από αυτούς, τότε θα πέσουνε όλοι από πάνω του να τον κατασπαράξουνε, γιατί μόνο η δική τους άποψη είναι βέβαια η σωστή… Με εκνευρίζουν όταν κάθονται και ασχολούνται με τον κάθε βλαμμένο και με την κάθε τελειωμένη… Με εκνευρίζουν πολλά ακόμα από αυτούς, απλά έγραψα μερικά και συνοπτικά… Α, και να μην ξεχάσω εννοείται και τους αθλητικούς δημοσιοαπαυτούς. Και αυτοί είναι αηδίες. Ζήτημα να υπάρχουν πάνω από 2 τέτοιοι σοβαροί. Οι υπόλοιποι κατά τη διάρκεια ενός αγώνα μπορεί να αλλάξουν 3 φορές άποψη για μια ομάδα και να υποστηρίξουν ότι βλακεία τους έρθει στο μυαλό, για να μην μιλήσω για τον τρόπο με τον οποίο περιγράφουν έναν αγώνα… Και για να μην ξεχνιόμαστε, ο Χαριστέας ΔΕΝ είναι καλός παίχτης. ΔΕΝ! Ξέρει τόση μπάλα όση ιστορία ξέρει ο Λιακόπουλος για την Ελλάδα. Δηλαδή, άρες μάρες κουκουνάρες…
Τι άλλο, τι άλλο; Α, βέβαια. Με εκνευρίζουν πολλά από τα διάσημα τουριστικά μέρη. Τρανταχτό παράδειγμα είναι η Μύκονος. Όποιον και να ρωτήσεις θα σου πει για τη Μύκονο. Επειδή είναι στέκι όλων των πλουσίων και των διάσημων και επειδή τη διαφημίζουν συνέχεια και παντού. Και μη μου πείτε (στους άντρες αναφέρομαι) ότι πάτε εκεί για να βρείτε να απαυτώσετε, γιατί υπάρχουν 5987 άλλα μέρη να το κάνετε αυτό. Εκτός αν είστε από τους άλλους, από εκείνους, καταλαβαίνετε… οπότε δε φαντάζομαι ότι θα έχετε και ιδιαίτερο πρόβλημα… έτσι κι αλλιώς εκεί μαζεύονται πολλοί… αν και ίσως να ήταν προτιμότερο να πάτε Ολλανδία, έτσι κι αλλιώς πιο φτηνά θα σας έρθει… Νομίζω ότι η μόνη περίοδος που αξίζει να πας εκεί είναι κάπου το Μάιο που μαζεύεται όλο το φοιτηταριό (δεν αναφέρομαι σε σένα λιγούρη γεροξεκούτη – εσύ να κάτσεις σπίτι να μετρήσεις την πίεσή σου) από όλη την Ελλάδα. Τότε εντάξει. Για να μην μιλήσω για τις τιμές (όχι μόνο για τη Μύκονο, αναφέρομαι γενικά σε τέτοια μέρη)… Σκας ένα κάρο λεφτά για να μείνεις σε ένα βρωμερό ξενοδοχείο που έχει γίνει το πλέον κατάλληλο μέρος για τις απανταχού κατσαρίδες, δίνεις ένα μισθό για να φας 2 σουβλάκια και άλλους δυο μισθούς για να μπεις σε κάποιο μαγαζί και να πιείς πετρέλαιο (δε νομίζω να υπάρχει διαφορά απ’ το να πας σε βενζινάδικο). Με τα ίδια λεφτά (και ίσως πολύ λιγότερα) μπορείς να πας εξωτερικό σε κάποια άλλη χώρα και μάλλον θα είναι και καλύτερα. Αλλά όχι, εσύ θες να πας εκεί που μαζεύεται η αφρόκρεμα κουφάλα ε; Αυτά είναι τα in στέκια των διάσημων και πρέπει να τα επισκεφτείς κι εσύ ε; Η πλάκα είναι όταν πηγαίνουν κάποια άτομα που το μόνο που κάνουν είναι να κοιτάνε τους κώλους που χορεύουν πάνω στα μπαρ και μόλις γυρίσουν ανεβάζουν φωτογραφίες στο facebook σχολιάζοντας πόσο γαμάτα περάσανε τότε κι ας μην κάνανε απολύτως τίποτα. Άσε που πολλοί σε φλομώνουν στα ψέματα λέγοντας ότι κάνανε σεξ με 215 γυναίκες. Σε ένα βράδυ. Ταυτόχρονα με όλες.
Θα ήθελα να αναφερθώ και σε αυτούς που φοράνε μόνο ρούχα ανάλογα με τη μουσική που ακούνε. Οι χιπχοπάδες και οι ραπάδες φοράνε φαρδιά ρούχα σα σακιά, παπούτσι που κολυμπάει το πόδι τους μέσα, ίσως και καπέλο (πάντα στραβά). Συμπεριφέρονται όπως ακριβώς συμπεριφέρονται και οι μαύροι στην Αμερική και νομίζουν ότι είναι τόσο μάγκες που από το δημοτικό κρατούσανε όπλα και απειλούσαν τους καθηγητές τους για να περάσουνε την 1η δημοτικού (όπως γίνεται και στις αμερικάνικες ταινίες). Οι μεταλάδες ντύνονται λες και πάνε να προσκυνήσουνε τον κύριο Βερζεβούλη. Μαύρη μπλούζα (με στάμπα κάποιο συγκρότημα), μαύρο τζιν, μαύρο δερμάτινο (ακόμα και Αύγουστο με 49 βαθμούς), καρφιά στα χέρια, αλυσίδες, μπότες (μαύρες εννοείται και Βέρμαχτ κατά προτίμηση – που τις έχουνε από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο) και μακριά μαλλιά (ακόμα και αν δεν τους πάνε)… Οι τρανσάδες και οι χαουζάδες ντύνονται όπως ακριβώς ντύνονται οι τρέντυ. Σήμα κατατεθέν τους είναι πάντα η ροζ μπλούζα και τα πολύχρωμα βραχιόλια στα χέρια. Οι μπουζουκόβιοι φοράνε μαύρη ή άσπρη πουκαμισιά, λινό παντελονάκι, κουστουμιά και σκαρπίνια. Πολλοί ενδέχεται να κουβαλάνε και ένα πακέτο πούρα και ας μην καπνίζουνε κανονικά τσιγάρα. Οι έντεχνοι, κυρίως οι φοιτητές, φοράνε πάνινα παπούτσια και απαρχαιωμένα σορτσάκια. Χαρακτηριστικό τους είναι επίσης και το πολύ παχύ μούσι (σαν τους κομμουνιστές) που δεν το ξυρίζουν όχι επειδή βαριούνται ή τους πηγαίνει, αλλά επειδή νομίζουν ότι είναι επαναστατικό. Παρεμπιπτόντως έχετε προσέξει πώς μιλάνε πολλοί από αυτούς; Ανοίγουν φιλοσοφικές συζητήσεις και σχεδόν πάντα εκφράζουν ηλίθιες απόψεις. Ρε πηγαίνετε να γράψετε καμιά νουβέλα ή να γίνετε οι καινούριοι Νίτσιδες καλύτερα! Ακόμα και χαζά θέματα να ανοίξουν πάντα θα βρουν τρόπο να τα εκφράσουνε φιλοσοφικά!
Είναι εκνευριστικό και σπαστικό, είναι σπαστικό και εκνευριστικό, τραγουδιστές ή συγκροτήματα να βγάζουν ένα δίσκο με ένα, δυο καλά τραγούδια και όλα τα υπόλοιπα να μην ακούγονται, και απλά τα γράψανε έτσι για να γεμίσει ο δίσκος. Αν δεν έχεις έμπνευση, αν δεν μπορείς να γράψεις άλλο τραγούδι, καλύτερα τότε να βγάλεις ένα single με αυτά τα δυο τρία τραγούδια. Και θα σας πω ένα μεγάλο μυστικό αυτή τη στιγμή που θα συνταράξει πολλούς ανθρώπηδες (ειδικά αυτούς που ακούνε εμπορική μουσική) και μπορεί να τους αναγκάσει να πηγαίνουν στο νοσοκομείο 5 φορές τη βδομάδα για να κάνουνε τσεκ άπια στην καρδιά τους μιας και θα γίνουνε καρδιακοί… Όταν ένας δίσκος έχει συνολικά οχτώ, δέκα, δώδεκα τραγούδια και από αυτά μόνο τα ένα, δυο ή τρία είναι καλά (τα άλλα ούτε που ακούγονται συνήθως) τότε αυτός ο δίσκος… δώστε βάση… ΔΕΝ θεωρείται καλός δίσκος. Μα τον Τουτάτη και τον Όσιρη σου λέω, ΔΕΝ είναι καλός. Και ας έχουνε και το καλύτερο τραγούδι στον κόσμο στον αιώνα τον άπαντα σε εκείνο το δίσκο. Απλά είναι ένας κακός – μέτριος δίσκος με αυτό και αυτό ωραία τραγουδάκια (ξέρω έναν καλό καρδιολόγο να σας συστήσω, παίρνω και μπόνους όταν του στέλνω πελάτες, ο οποίος ξέρει έναν καλό νεκροθάφτη να σας συστήσει και παίρνει μπόνους όταν του στέλνει πελάτες, ο οποίος νεκροθάφτης ξέρει έναν καλό άγιο, ο οποίος του δίνει μπόνους όταν του πηγαίνει πελάτες…).
Έλεγα να γράψω και για τις παραλίες αλλά τα έχω ξαναγράψει πιο αναλυτικά οπότε λέω να μην ασχοληθώ πάλι. Σας λέω μόνο τα εξής: κόσμος τόσος πολύς που δεν μπορείς όχι μόνο να απλώσεις την πετσέτα σου αλλά ούτε και να κλάσεις, γομάρια πασαλειμμένα με λάδι να παίζουν ρακέτες, χαζογκόμενες επίσης πασαλειμμένες με λάδι που πολλές δεν είναι ωραίες αλλά το παίζουν γκόμενες επειδή πήγανε στην τάδε παραλία και ανέβηκε το πρεστίζ τους ναούμ, θάλασσα περισσότερο βρώμικη από τους υπονόμους και οικογένειες που στο τέλος της μέρας αφήνουν όλα τα αποφάγια της μέρας… Δε νομίζω να χρειάζεται να πω περισσότερα…
Υ.Γ.: Θα ήθελα να γράψω και για την αγαπημένη μου φυλή, τους παπάδες, αλλά θα τους αφήσω ήσυχους αυτή τη φορά… Κάποια άλλη φορά όμως θα τα πω πιο χύμα και γι’ αυτούς. Μη νομίζετε ότι γλυτώνετε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου