ΠΩΣ ΤΗ ΛΕΝΕ, ΠΩΣ ΤΗ ΛΕΝΕ......

          Αυτό το κείμενο αναφέρεται σε άτομα τα οποία έχουν πρόβλημα με τη μνήμη τους, άτομα που γίνανε καράσουρα και δε θυμούνται, άτομα που αφαιρούνται και δε συγκρατούν ονόματα, άτομα με Αλτσχάιμερ, άτομα με μόρια, μόρια με πανελλήνιες, πανελλήνιες με πανγαλαξιακές, πανγαλαξιακές με τον Κόναν, ο Κόναν δεν κολλάει εδώ, εδώ δεν κολλάνε όμως ούτε τα προηγούμενα, τα προηγούμενα γίνονται επόμενα όταν τα επόμενα οπισθοχωρήσουν πίσω από τα προηγούμενα, τα προηγούμενα που έγιναν επόμενα ξαναγίνονται προηγούμενα αν επανέλθουν τα πρώην επόμενα εκεί που ήταν, εκεί που ήταν παρκαρισμένος λογικό ήταν να τον γράψουν, για να τον γράψουν στ’ αρχίδια τους πάει να πει ότι έκανε μαλακίες, τι μαλακίες γράφω πάλι γαμώ το άγιο δισκοπότηρο, πρέπει να κόψω τις μπύρες πριν με κόψουν αυτές.

Πολλά ναρκωτικά………

          Στο θέμα μας. Που το ξέχασα τόσην ώρα που γράφω μαλακίες οπότε θα σας πω κάτι άσχετο μέχρι να μου ξανάρθει. Παρατηρείται συχνά το παρακάτω φαινόμενο: Κάποιος που είναι πρώτος στο κόκκινο φανάρι σταματημένος συχνά πυκνά κάνει ελάχιστα μπροστά το αυτοκίνητό του και μετά σταματάει. Μετά από 2-3 δευτερόλεπτα ξανακάνει ελάχιστα μπροστά και ξανασταματάει. Αυτό επαναλαμβάνεται μέχρι να ανάψει πράσινο και να φύγει και ενίοτε να πηγαίνει με 20 εκεί που πρέπει να πηγαίνεις με 50 και μας σπάει τα νεύρα δις, μία με το μπρος-σταμάτα και μία με την οδήγηση υπνηλίας ενώ φαινόταν ότι βιαζόταν τόσην ώρα που περίμενε στο φανάρι κι εγώ θα πετάξω τη γάτα του γείτονα στο δρόμο καθώς περνάει και δε θα προλάβει να σταματήσει έγκαιρα και θα την πατήσει κι εγώ θα ισχυριστώ ότι ήταν δική μου και θα πάρω αποζημίωση και πολλά «και» χρησιμοποιώ λες και δεν υπάρχει κόμμα. Το φαινόμενο αυτό το βρίσκετε κι εσείς ηλίθιο ή μόνο εγώ το βρίσκω ηλίθιο γιατί είμαι ηλίθιος; Όχι για το κόμμα, για το μπρος-σταμάτα των οδηγών λέω…

          Στο θέμα μας που το θυμήθηκα επιτέλους γιατί βαρέθηκα να γράφω άσχετες μαλακίες. Τώρα θα γράψω απλά μαλακίες.

          Σε όσους-ες έχει τύχει το πιο πιθανόν είναι να ήσασταν σουρωμένοι το προηγούμενο βράδυ. Σας έχει τύχει ποτέ να ξυπνήσετε δίπλα σε κάποια-ον, να είχατε κάνει όλο το βράδυ γουάιλντ σεχ και να μη θυμάστε το όνομά της-του; Βαρέθηκα τα της-του και τα ους-ες. Θα μιλάω για γυναίκες (νταααααα!) αλλά θα απευθύνομαι και στα δυο φύλα. Ή μάλλον και στα τρία για να τη σπάσω και στους ομοφοβικούς τραμπούκους. Σας έχει τύχει λοιπόν ποτέ; Αν ναι, μπράβο σας, ο Τσάρλι Χάρπερ θα ήταν πολύ περήφανος για σας! Αν όχι, πάλι μπράβο σας, το συκώτι σας θα ήταν πολύ περήφανο για σας, αλλά καπνίζετε πολύ και εκνευρίζετε τα πνευμόνια σας! Τι κάνετε τότε λοιπόν; Ελαττώνετε τα τσιγάρα…… όπα λάθος…… Τι κάνετε τότε; Προφανώς προσφωνείτε την άλλη με «Κούκλα μου», «Μωρό μου» και άλλα γιατί αν τη ρωτήσετε πως τη λένε θα φάτε κανα χαστούκι και δε θα ‘χει κι άδικο η κοπέλα. Και πώς μαθαίνετε το όνομά της όσο πιο γρήγορα μπορείτε πριν σας πάρει πρέφα και πόκερ και δεν το γλυτώσετε τελικά το χαστούκι;

          Μια φορά κι έναν καιρό κωλόκαιρο βγαίνουμε σε ένα μπαρ και ένας από την παρέα γνωρίζει ένα πολύ καλό γομενάκι μισή Γαλλίδα μισή Ελληνίδα και αρχίζει τα γαλλικά του παρόλο που αυτή μιλούσε τέλεια ελληνικά. Σουρωμένος είναι, απαιτήσεις δεν έχουμε.

          «Κι ες και σε; (Όχι, δεν καίω κανένα κεσέ). Βου λε βου κουσέ αβέκ μουά; Μον αμούρ, ζε μ’ απέλ,  Μον Πελιέ, Παρί σεν Ζερμέν, Ζινεντίν Ζιντάν, κγεμ μπγουλέ……».

          Αυτά είναι τα λεγόμενα γαλληνικά. Ιν γιόαρ φέις ίνγκρικ.

          Να μη σας τα πολυλογώ, ο τυπάς το ρίχνει το γομενάκι και αρχίζουν τα μπαλαμουτιάσματα και τα χουφτώματα και φεύγουνε μαζί για το σπίτι του να κυλιστούνε στα πατώματα.

          Μας παίρνει τηλέφωνο την επομένη που είχαμε πάει για καφέ και έρχεται μετά από λίγο με τη Γαλλοελληνιδοελληνογαλλίδα. Εμείς ήμασταν μια παρέα 6 ατόμων. Με το που φτάνουν σηκώνει το παιδί το χέρι να μας δείξει και να μας γνωρίσει, αλλά το κατεβάζει αγανακτισμένα, ξεφυσάει και λέει: «Πολλοί είστε, βαριέμαι να σας συστήνω όλους, συστηθείτε μόνοι σας, εγώ πάω τουαλέτα». Επιστρέφει μετά από δυο λεπτά και κάθεται δίπλα μου και απέναντι από τη μανδάμ. Γυρνάει ύστερα και μου ψιθυρίζει στ’ αυτί: «Τι σας είπε ρε μαλάκες; Πώς τη λένε; Δε θυμάμαι…». Η επιστημονική ομάδα του Παρακμείου Α.Ε. ακόμα ερευνούν πως διάολο δε με πιάσανε τα γέλια εκείνη τη στιγμή και κρατήθηκα. Σηκώθηκα βέβαια για να «πάω τουαλέτα» όπου γέλασα τόσο δυνατά που πρέπει να μ’ ακούσανε στο Διδυμότειχο. Και δε βρισκόμουν στο Διδυμότειχο!

          Δεν ξέρω τι όνειρο είδε το παλικάρι και σκαρφίστηκε αυτό το πράγμα για να μάθει το όνομά της αλλά άμα είχα καπέλο θα το έβγαζα έτσι κι αλλιώς γιατί δε μ’ αρέσει να φοράω καπέλο.

          Ένας άλλος αποτελεσματικός τρόπος για να μάθετε το όνομά της είναι ο εξής: Αφού φύγει το νέο αμόρε από το σπίτι σας ή φύγετε εσείς από το δικό της ή φύγετε από το ξενοδοχείο ή όπου διάολο πηδιόσασταν, ας το κάνατε και στο σχολείο της γειτονιάς σας με τον Τάκη τον επιστάτη να σας παίρνει μάτι κρατώντας το ζαρωμένο από τα πολλά χρόνια πουλί του, δε με νοιάζει, αφού χωριστείτε λοιπόν εσύ να περιμένεις το επόμενο τηλέφωνό της. Όταν πάρει τηλέφωνο το βράδυ, την επομένη, το επόμενο Πάσχα, πάλι δε με νοιάζει, βγάλτε μια βαριά και νυσταγμένη φωνή.

«Ναιιιι;».

«Έλα, εγώ είμαι».

«Ποια είσαι εσύ;»

«Η Παρτολίδου καλέ, με ξέχασες κιόλας; Κλαψ, λυγμ και λυγμ και κλαψ!»

«Αχ σόρυ ρε Παρτολιδάκι μου, κοιμόμουνα, δε σε κατάλαβα. Τι κάνεις;»

Ωραία, απλά, ανώδυνα και ασφαλιάρωτα!

          Υπάρχουν και άλλοι τρόποι, όπως να συναντήσεις τη «φίλη» σου μέσω της οποίας γνώρισες το καινούριο διαμάντι και να της πεις:

«Βγήκα με τη φίλη σου χτες και… καταλαβαίνεις…».

«Ποια φίλη μου καλέ;».

«Εσύ ποια λες μωρή;»

«Αααααααα ναι; Χιχιχιχιχι! Τυχερούλη! Είδες εγώ που σου κανόνισα; Να δούμε κι από σένα αν θα γνωρίσουμε κανα σοβαρό παιδί κι όχι μόνο τα ρεμάλια που κάνεις παρέα!».

          Υπάρχουν πολλοί τρόποι να σκαρφιστείτε εκείνη τη στιγμή για να μη γίνετε ρόμπα άμα θέλετε να ξαναδείτε το γκομενάκι. Αν δε θέλετε και απλώς τη θέλατε για ουάν νάιτ στανντ (βαριέμαι σήμερα τα αλτ σουίφτ) μπορείτε απλά να τη διώξετε (με τρόπο ή χωρίς), να αλλάξετε αριθμό, διεύθυνση, πόλη, χώρα, να σπάσετε με βαριοπούλα την οθόνη του υπολογιστή σας, να τον κάψετε και να τον βάψετε γαλάζιο για να τον πετάξετε στη θάλασσα ώστε να μη φαίνεται (ή απλά να τη διαγράψετε από το σκάιπ – υπάρχει και αυτός ο τρόπος νομίζω).

ALL HAIL ALCOHOL!