apitis: ΚΑΖΑ ΝΤΕ ΦΡΑΠΕΛ

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2019

ΚΑΖΑ ΝΤΕ ΦΡΑΠΕΛ

         Όποιος χρησιμοποιήσει αυτό το όνομα για την καφετέριά του οφείλει να με κερνάει βαρελίσιες μπύρες και FREDUS ESPRESSUS SKETUS (αυτό είναι λατινικό όνομα καφέ αλλά δεν το γνωρίζετε γιατί δε μεγαλώσατε στην αρχαία Ρώμη όπως εγώ).

          Το ξέρω ότι η σειρά έχει πολλούς φαν και ανεμιστήρες, αλλά δεν πειράζει, εδώ είμαστε εμείς (ο εαυτός μου κι εγώ) για να κράξουμε αυτό το υπερεκτιμημένο ημισκούπιδο. Γιατί, εντάξει, δεν είναι και ότι πιο σιχαμερό έχει βγάλει η ανθρωπότητα, για να είμαι ειλικρινής θα τη χαρακτήριζα μέτρια τη σειρά. Και για να σας πω την αλήθεια, απ’ όλες τις γνωστές σειρές και ταινίες που έχουν κυκλοφορήσει και έχουν μεγάλο κοινό και φωνάζουνε ΟΥΑΟΥ Ο ΜΑΪ ΚΟΤ, ΤΙ ΥΠΕΡΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΙ ΜΠΙΡΜΠΙΛΩΤΟΙ ΟΦΘΑΛΜΟΙ ΜΟΥ, ελάχιστες τις θεωρώ καλές. Όπως για παράδειγμα η απίστευτα καθιζηματική και απελπιστικά βαρετή σκουπιδοταινία του ΜΠΛΑΚ ΜΙΡΡΟΡ. Κριτικοί του λούμπεν και επαγγελματίες κριτικοί οι γνώμες σας ώρες ώρες είναι για το καλαθάκι με το κωλόχαρτα. Απορώ δηλαδή, βλέπετε κάτι εκτός από αυτά που γίνονται γνωστά. Και όχι, ότι είναι γνωστά δε σημαίνει ότι είναι και καλά. Όπως η σημερινή ποπ μουσική, το Τόλμη και Γοητεία, τα φίτζετ σπίνερ και τα 43 ευρώ που έδωσες για ένα πιάτο σε γκουρμέ εστιατόριο για να φας δυόμιση μπουκιές φαγητό με μαρούλια.

            Πάμε στη σειρά τώρα. Η πρώτη σεζόν ήτο σχετικά καλή. Και λέω σχετικά γιατί το μόνο ενδιαφέρον που είχε ήταν ότι ήθελες να μάθεις τι θα γίνει με την κωλοληστεία. Θα τα πάρουν τα φράγκα; Πόσοι θα πεθάνουν στο ενδιάμεσο; Τι κομπίνες σκέφτηκε ο προφεσσόρ για κάθε πιθανό ενδεχόμενο; Are the clans marching against the law? Do the bagpipers play the tunes of war? Πότε θα ξαναπάρει πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός; Γιατί τα πεντοχίλιαρα δεν είναι πετσετάκια; Και παρόλο που ξεκίνησε με ωραίες προοπτικές προς το τέλος της 1ης σεζόν άρχισε να τα χαλάει και η 2η σεζόν τελικά κατάντησε μια αηδία, ένα συνοθύλευμα ψευτοερωτικού ξεράσματος και απελπιστικής αγανάκτισης.

Ας ξεκινήσουμε από τους χαρακτήρες. Η κεφαλή του όλου σχεδίου είναι ο λεγόμενος προφεσσόρ. Ο οποίος ισχυρίζεται ότι έχει καταστρώσει το τέλειο σχέδιο για την πιο τελειοτεροτότατη ληστεία που έγινε σε ένα σημείο του σύμπαντος, σε ένα γαλαξία που ονομάστηκε Μίλκι Γουέι από τη σοκολάτα (ή τ’ ανάποδο, δεν έχει σημασία), σε ένα συγκεκριμένο ηλιακό σύστημα, σε ένα σχετικά γαλάζιο πλανήτη που κατοικείται από ηλίθια πιθήκια με άι φόουν, σε μια ήπειρο που κάποιοι τύποι ακόμα πίνουν φραπελιές και προσκυνάνε κάστανα, σε μια συγκεκριμένη χερσόνησο που λέγεται Ιβηρική, σε μια συγκεκριμένη χώρα αυτής της χερσονήσου που παίζουν καλή μπαλίτσα, σε μια συγκεκριμένη πόλη αυτής της χώρας που ονομάζεται Μαδρίτη. Τι να μας κλάσουν και οι γείτονες στο γαλαξία της Ανδρομέδας! Ελάτε εδώ να δείτε πως γίνεται η τέλεια ληστεία ρε ταραμάδες που τα περισσότερα βασίζονται στην τύχη και στις καύλες του προφέσορα. Ακόμα και ένας άνθρωπος με μυαλό χρυσαυγίτη (του είδους PITHIKUS OUG AOUG EGERTHITUS) θα τα κατάφερνε άμα ήταν τόσο κωλόφαρδος. Δεύτερος σε ιεραρχία είναι ο Μπερλίν, ένας ψυχάκιας που χάρη σ’ αυτόν κρατήθηκε ζωντανή όλη η σειρά. Ο μόνος χαρακτήρας που αξίζει από την αρχή μέχρι το τέλος. Είναι η Ναϊρόμπι, η δεύτερη καλύτερη μετά τον παλαβό το Μπερλίν, που χάρηκε για τη μητριαρχία για κανα δυο επεισόδια αλλά έπρεπε να επιστρέψει ο Μπερλίν γιατί όπως λέει και ο Ατζαράκης “ε, με το Μπερλίν κοιμόμασταν με ανοιχτές πόρτες, γίνανε και δρόμοι, ε ρε Μπερλίν που σας χρειάζεται”. Αλήθεια, αυτό το άτομο που στην πραγματική ζωή θα ήταν από τα μεγαλύτερα καθιζήματα που έχουν αναπνεύσει οξυγόνο από αυτόν τον πλανήτη, είναι ο πιο γαμάτος χαρακτήρας, όχι μόνο από εμένα αλλά από όλους όσους έχουν δει τη σειρά. Ο τρίτος χαρακτήρας και τελευταίος συμπαθητικός είναι ο Ελσίνκι, ένα ντουβάρι με πόδια και χέρια που ενώ δεν έβγαζε άχνα τα πρώτα επεισόδια, όταν άρχισε να μιλάει άρχιζες να τον συμπαθείς. Ακολουθεί ο Όσλο, το δεύτερο ντουβάρι που νομίζω δεν άνοιξε το στόμα του σε όλη τη σειρά (μίλησε ποτέ; ας βγει επιτέλους ένας επιστήμονας στα κανάλια να μας πει!). Ύστερα έχουμε την Τόκιο, μια αντιπαθέστατη, εκνευριστική μαλακισμένη που δεν πρόσφερε τίποτα στη συμμορία και ακόμα δεν έχω καταλάβει το λόγο που ο προφεσσόρ την ήθελε μαζί του. Και όχι, το να έχεις ωραίο κώλο δε σημαίνει πως θα σε συμπαθήσει κάποιος. Το μόνο που έκανε ήταν να χαμουρεύεται με το Ρίο, τον επόμενο χαρακτήρα, ένα πιτσιρίκι που έφτιαξε τα γκομπιούτερζ του προφεσσόρ

και από κει και πέρα τίποτα, πιο άχρηστος και από ημιόροφο. Μετά έχουμε τον Ντένβερ και τον πατέρα του, το Μόσχα. Ο πατέρας κυμαίνεται σα χαρακτήρας ανάμεσα στο “αδιάφορο” και στο “χεστήκαμε”. Αλλά ο Ντένβερ, αυτός ο Ντένβερ πραγματικά έχει ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΓΕΛΙΟ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ. Νομίζω ότι στην πραγματική του ζωή όποιος τον ακούει να γελάει σταματάει να τον κάνει παρέα και κάνει ολόκληρο κύκλο το τετράγωνο απλά και μόνο για να τον αποφύγει όταν τον δει στο δρόμο του. Ναι, όπως έκανες κι εσύ με τον παλιό συμμαθητή σου το Θανάση που δεν ήθελες ούτε να διασταυρώσεις βλέμμα μαζί του. Και αυτοί είναι οι 9 μικροί Μήτσοι που απαρτίζουν τη συμμορία από τα Λιντλ της Ισπανίας (δεν ξέρω ποια είναι τα Λιντλ της Ισπανίας).

Παρένθεση. Για να δείτε τι κάνω για σας κιορατάδες αυτή τη στιγμή ξαναπαρακολουθώ το πρώτο επεισόδιο της σειράς για να θυμηθώ κάποια πράματα με αυτοθυσία, αυταπάρνηση και προσωπικό κόστος την ψυχική μου υγεία. Η ψυχή μου αυτή τη στιγμή με μισεί με όλη της την ψυχή. Ψυχηνσέπσιον!

Κλείνονται που λέτε όλοι μαζί στο Νομισματοκοπείο της Ισπανίας με σκοπό όχι να κλέψουν, αλλά να τυπώσουν φράγκα, να γίνουν πελούσιοι και να ταξιδέψουν στην Αφρική να τρέχουν για σαφάρια. Φήμες λένε ότι ήθελαν για όμηρο και το Λαφαζάνη της Ισπανίας αλλά εκείνη τη μέρα τον έπιασε κόψιμο από ένα χαλασμένο μπουρίτο που έφαγε και κλείστηκε στη χέστρα αντί για το Νομισματοκοπείο. Μόνο ο προφέσορας έμεινε απ’ όξω για να συντονίζει την όλη επιχείρηση. Και έχουν πάρει ομήρους πολλούς, από άτομα που δουλεύουν εκεί μέχρι περαστικούς και εκδρομές σχολιαρόπαιδων. Μέσα σε όλους υπάρχει και ο Αρτούρο ή Αρτουρίτο, ένα άτομο που δεν ξέρεις αν θέλεις να τον μισήσεις ή να τον αγαπήσεις. Χέστης, πονηρός, ενίοτε κουτοπόνηρος, θέλει να τη βγάλει ο ίδιος καθαρή ενώ οι άλλοι κάνουν τις βρωμοδουλειές του και άμα λάχει αφήνει και καμιά υπάλληλο έγκυο.

Το αστείο είναι ότι σε κάποια φάση δείχνει ότι ο κόσμος, ο απλός λαουτζίκος, η πλέμπα, εσύ κι εγώ δηλαδή ναούμε, είναι με το μέρος των ληστών. “ΟΥΟΥΟΥΟΥ μπράβο παιδιά ληστεία! Ένοπλη! Με ομήρους!

ΟΥΟΥΟΥΟΥ συγχαρητήρια είμαστε μαζί σας και σκίζουμε τα βρακιά μας για πάρτη σας.”

ΗΛΙΘΙΟΙ!

       Η μπατσίνα που καλείται να αναλάβει την υπόθεση είναι η Ρακέλ. Δεν πειράζει που είναι η μεγαλύτερη ληστεία που συνέβη στη χώρα μας, ας την αναλάβει μια βλαμμένη που “ερωτεύεται” και κάνει μαλακίες.

        Κι εδώ κυρίες και κύριοι, παιδιά γήινων και παιδιά εξωγήινων, κροκόδειλοι και αλιγάτορες είναι το μεγαλύτερο, ηλιθιότερο και εκνευριστικότερο μέρος της σειράς. Οι “έρωτες”. Και γιατί σε εισαγωγικά; μπορεί να αναρωτιέστε κανας δυο από σας γιατί οι υπόλοιποι χεστήκατε κιόλας. Θυμάστε τους μεγάλους και τρανούς “έρωτες” που είχε η Βουγιουκλάκη στις ταινίες της; Αυτούς τους υπέροχους που ερωτευόταν τον Παπαμιχαλάκη μέσα σε ένα τριήμερο, βαριά μια βδομάδα και μέσα στο μήνα είχαν παντρευτεί; Μη σας πω ότι είχαν και παιδί. Ναι, γιατί όταν η Βουγιουκλάκη βρεθεί με τον Παπαμιχαήλ δημιουργείται ένα σούπερ σπέρμα και ένα σούπερ ωάριο με υπερφυσικές δυνάμεις κι εκεί που τρώνε μια μέρα σε εστιατόριο τσουπ! μπορεί να πεταχτεί ένα παιδί από το πουθενά, ποτέ δεν ξέρεις. Τι λέγαμε; Α ναι, οι “έρωτες” αυτής της σειράς είναι λίγο χειρότεροι. Ντάξει, η Τόκιο με τον Ρίο είχαν το χρόνο τους να αναπτύξουν μια ημιπαράνομη σχέση, αλλά ξέρετε κάτι; Δε μας ενδιαφέρει ούτε στο ελάχιστο. Πραγματικά, μπήκαμε στο νέτφλιξ, κάναμε κλικ στη γαμωσειρά για να δούμε την τέλεια ληστεία. Στα τσιμπιρδόνια μας για το πόσο γουστάρονται αυτοί οι δυο. Πρέπει να βγει παγκόσμιος νόμος ρε γαμώτο που να απαγορεύει τους άκυρους έρωτες στις ταινίες εκεί που δε χρειάζονται. Η τιμωρία θα είναι η παρακολούθηση του “Καφέ της Χαράς”. ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ!

           Εκτός από αυτούς τους δυο βλαμμένους υπάρχει και ο Ντένβερ με εκείνη την υπάλληλο που άφησε έγκυο ο Αρτουρίτο. Μέσα σε ελάχιστες μέρες αυτοί οι δυο ερωτευτήκανε και κάνανε και γούτσου γούτσου και *γκουχ γκουχ* σύνδρομο *γκουχ γκουχ* Στοκχόλμης *γκουχ γκουχ*. Αλλά όχι, προσπαθούν να μας το περάσουν σαν κάτι φυσιολογικό, ότι όντως αλληλογουστάρονται. Ρε ποιον πάτε να κοροϊδέψετε ρε μπαγλαμάδες, μπουζούκια και άλλα έγχορδα όργανα; Η γκόμενα είναι τραυματισμένη στο πόδι, κοντεύει να ψοφήσει ή στην καλύτερη να πρέπει να ακρωτηριαστεί το πόδι της αλλά ταυτόχρονα γουστάρει νταραβέρια με αυτόν που τη σημαδεύει με όπλο. ΒΕΒΑΙΑ! Α ναι, και άμα βγούμε θες να γίνεις ο πατέρας του παιδιού μου; Ε; Φανταστικέ Ντένβερ; Ευτυχώς το παιδί δεν είναι δικό σου οπότε αποκλείεται να κληρονομήσει το γέλιο σου.

Ο Μπερλίν ουσιαστικά βιάζει μια κοπέλα, η οποία του έκανε και καλά τα γλυκά μάτια μπας και γλυτώσει το θάνατο σε περίπτωση που αποφάσιζαν να καθαρίσουν τους ομήρους. Αλλά ο Μπερλίν με την τρέλα του, την αρρώστιά του, που έβαλε να σκοτώσουν τη μια όμηρο, που απείλησε το Ντένβερ, τη μεγαλομανία του, που έδωσε πούλο στην Τόκιο παρόλο που αυτή η μαλακισμένη γύρισε κτλ κτλ είναι ο μόνος που κάνει τη σειρά να βλέπεται. Αν τα 4⁄5 της σειράς ήταν αυτός, νομίζω δε θα είχε κανείς πρόβλημα. Κι ενώ η Ναϊρόμπι και ο Ελσίνκι ήταν επίσης πολύ γαμάτοι σα χαρακτήρες και πάλι μόνο ο παλαβός ήταν που έσωσε την κατάσταση.

Ο χειρότερος όμως όλων είναι αυτός μεταξύ της μπατσινοΡακέλ και του κωλοφαρδοπροφεσσόρ. Γνωρίστηκαν σε μια καφετέρια και ύστερα πηγαίναν μόνο εκεί, είναι κάτι σαν την καφετέρια από τα φιλαράκια. Μα τη μπαναγία μέχρι πριν λίγα χρόνια στο χωριό μου με 50 κατοίκους είχαμε δυο καφενεία που λειτουργούσαν, αλλά όχι, σε μια μεγάλη πόλη θα πηγαίνουμε όλοι σε μια συγκεκριμένη, σε όλες τις υπόλοιπες έχει κατσαρίδες και μυρίζουν τα πόδια των υπαλλήλων. Και είναι ο χειρότερος γιατί κάνανε σεξ μια φορά; Δύο; Δε θυμάμαι και δεν έχει σημασία γιατί μετά η Ρακέλ καταλαβαίνει ότι με αυτόν που πηδιόσαντο είναι ο προφεσσόρ, ξανασυναντιούνται και τι κάνει ενώ τον σημαδεύει με το όπλο; Τον αφήνει να φύγει! Ναι! Έχω μπροστά μου την κεφαλή της μεγαλύτερης ληστείας που έγινε στη χώρα. Τι να κάνω, τι να κάνω; Α, βέβαια, ας φέρω έναν ανιχνευτή ψεύδους να τον ανακρίνω μόνη μου σε μια άλλη πόλη και μετά ας τον αφήσω μωρέ να φύγει, δεν πειράζει, καλό παιδί φαίνεται κατά βάθος. Να τον συλλάβω; Να τον πυροβολήσω στο πόδι να μην μπορεί να κουνήσει; Να πυροβολήσω έστω τα λάστιχα του αμαξιού και να φωνάξω “ΧΕΛΠ! ΜΕΪΝΤΕΪ, ΜΕΪΝΤΕΪ! ΕΧΩ ΤΟΝ ΠΡΟΦΕΣΣΟΡΑ ΕΠΑΕ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΟ ΜΙΞΕΡ!” στους υπόλοιπους μπάτσους να τον συλλάβουν εκείνοι; ΜΠΑ! Χέστον, είναι στη μέση της ληστείας ο άνθρωπος, μην του κάνω χαλάστρα. Ας τον ξαναψάξω αργότερα, αλλά άμα τον βρω αργότερα ΧΑ! θα δει τι θα πάθει ο παλιάνθρωπος. Ένα χρόνο αργότερα βέβαια και αφού αποφάσισε να γυρίσει ανάποδα κάτι καρτ ποστάλ που της έδωσε ο προφεσσόρ πάει και τον βρίσκει στο σημείο που της είχε πει για να ζήσουν το φοβερό και τρομερό έρωτά τους. Και εννοείται πως ο προφέσορας ήταν εκεί και την περίμενε πίνοντας το μοχίτο του.

         Εν τω μεταξύ στο Νομισματοκοπείο να γίνεται ο κακός χαμός και ο προφέσορας να χαμουρεύεται ή να ψάχνει να χαμουρευτεί με τη μπατσίνα. Και να τους έχει χεσμένους όλους. Γιατί ρε σεις δεν είναι λογικό; Το σχέδιο που έχω καταστρώσει επί χρόνια και θα μου φέρει δισεκατομμύρια vs την παρθενιά μου. ΠΑΡΕ ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΑΡΘΕΝΙΑ ΚΑΙ ΚΡΑΤΑ ΤΑ ΔΙΣ!

           Αυτοί οι γαμημένοι έρωτες της πορδής έχουν καταστρέψει πολλές ταινίες και σειρές και συνεχίζουν ακόμα. Ρε παιδιά, παραδίπλα είναι η ληστεία, έχουν ομήρους, τυπώνουν κάτι δισεκατομμυριάκια, που και που πέφτει και κανα μπαμ μπουμ, σταματήστε να μας δείχνετε μαλακίες όλη την ώρα.

         Άσε που υπάρχει και το άλλο. Οι όμηροι είναι χωρισμένοι σε ομάδες (μάλλον για να παίξουν μήλα αργότερα) και είναι αρκετές σκηνές που η συμμορία είναι μαζεμένη, είναι όλοι μαζί για τον οποιονδήποτε λόγο και οι όμηροι αφημένοι στη μοίρα τους. Ρε. ΡΕ! Θα τους προσέχει κανείς; Μπα! Ρε σεις μήπως να μας δείξετε καμιά σκηνή τι κάνουν οι όμηροι όταν κυριολεκτικά δεν τους κοιτάει κανείς; Όχι μωρέ, τι να κάνουν, κανείς δε θα έκανε κίνηση, άσε τους να αράξουν. Πραγματικά άμα έφευγαν τελείως οι ληστές οι όμηροι θα ξεκινήσουν να αναρωτιούνται “Μα πού πήγαν όλοι;” μετά από μία με δυο μέρες.

          Πολύ κωλοφαρδία που λέτε για το λεγόμενο τέλειο σχέδιο. Να ληστέψουμε τα φορτηγά στην αρχή χωρίς να πέσει ούτε ένας πυροβολισμός, οι όμηροι να κάτσουν στ’ αυγά τους κάνοντας αυτό που είχαμε σχεδιάσει εμείς από πριν γιατί ο ανθρώπινος παράγοντας δεν είναι ποτέ μα ποτέ απρόβλεπτος, να μην τραυματιστεί κανένας ή αν τραυματιστεί να τον κάνουμε μάκια να περάσει, να σταλκάρει ο προφέσορας τη μπατσίνα χωρίς αυτή να υποπτευθει κάτι, να μη μας κόψει το ρεύμα η ΔΕΗ, να μην στρίψουν τελείως τα μυαλά του Μπερλίν αλλά μέχρι ένα σημείο, τις υπόγειες τρύπες που σκάβουμε να μην τις πάρει πρέφα κανείς, να βασιστούμε στην αχρηστία της Ρακέλ να μη σταματήσει τη ληστεία όταν μπορεί να το κάνει, να είμαστε σίγουροι ότι δε θα μπουκάρει κανείς όλες αυτές τις μέρες που είμαστε εγκλωβισμένοι μέσα, να μη σκοτώσει τον προφέσορα ένας παλαβός που δουλεύει σε μια μάντρα με αμάξια (μόνο σε μένα αυτός θυμίζει τον τρελό από το χιούμαν σέντιπιντ το δεύτερο;) και ας αφήσουμε μόνους ρε προφέσορα για ώρες αυτούς που κλείστηκαν στο Νομισματοκοπείο, τι μπορεί να πάει στραβά, αρκεί να χώσεις το πουλάκι σου κάπου κι εσύ! Γενικά το σενάριο έχει πολλές τρύπες και αρκετές φορές καταντάει να είναι εντελώς ηλίθιο, μας δείχνει πράγματα χωρίς νόημα, καταντάει βαρετό γιατί δε μας δείχνει πως προχωράει η ληστεία, βαφτίζει τρελούς έρωτες ξεπέτες και σύνδρομα Στοκχόλμης και ο Αρτουρίτο ακόμα γεννάει αυγά.

Είναι καλογυρισμένη σειρά, πολύ καλογυρισμένη, αλλά καλογυρισμένο ήταν και το notebook. Αυτό!

Για το τέλος άφησα φυσικά το Μπέλα Τσάο. Ένοπλη ληστεία με ομήρους. Ε ρε μια επανάσταση! Πιο πολύ ταιριάζει σε ένα σκύλο να φορέσει στολή μπανανόφλουδας παρά αυτό το τραγούδι με αυτή τη συμμορία. Ληστές, δολοφόνοι, παραχαράκτες, τραμπούκοι κτλ τι καλύτερο από το να τους βαφτίσουμε ήρωες ε; Έγινε και χιτ το μπέλα τσάο. Ντάξει, η αλήθεια είναι ότι το να βλέπεις Δαπίτες να χορεύουν και να τραγουδάνε το μπέλα το τσάο σε τρεντοκλάμπ αγκαλιά με μια Πέλφε είναι αξία ανεκτίμητη.

ΚΑΙ ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ! ΔΕ ΘΑ ΜΕ ΦΤΑΣΕΤΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΓΙΝΩ ΒΑΝ ΓΚΟΓΚ Ή ΜΠΕΤΟΒΕΝ!

16 σχόλια:

Thomas the Barbarian28 Ιανουαρίου 2019 στις 2:00 μ.μ.
Κάθε φορά που διαβάζω για το Κάζα Ντε Παπέλ, νιώθω λίγο περισσότερο δικαιωμένος που για άλλη μια φορά έχεσα πανηγυρικά τον πολύ κόσμο και το hype και δεν επένδυσα τον πολύτιμο χρόνο ξυσίματος με γκασμά για να κάτσω να την δω. Όσο για το Bandersnatch, αυτή τη σούπερ ουάου γαμάτη ιδέα του να διαλέγεις διαφορετικά τέλη για την ιστορία, την έχει κάνει εδώ και είκοσι χρόνια ο Τριβιζάς σε παιδικά παραμύθια. Γενικά, όπου ακούς πολλά κεράσια, γάμα τα κεράσια και πάνε για σταφύλια.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Αρτίστα του βωβού28 Ιανουαρίου 2019 στις 2:21 μ.μ.
Αρχικά να πω ότι δεν πιστεύω στα μάτια μου, που κάθισα και διάβασα αυτή την εκτενή ανάρτηση-ανάλυση! Δεν θα το πω σεντόνι, γιατί θα με πεις κακιά!
Εντάξει, στα ψέματα γκρινιάζω. Λείπεις τόσο καιρό και το δικαιούσαι να γράψεις όσο θέλεις!
Άλλωστε το απόλαυσα το κείμενο!
Το έσωσα κάπως;
Θα δείξει!

Λοιπόν για το θέμα μας. Ο πρώτος κύκλος μου άρεσε.
Ο δεύτερος όφειλε να είναι μόνο δύο 45λεπτα επεισόδια.
Μη κοιτάς που τα είδα όλα. Αναγκαστικά το έκανα, γιατί ήθελε να το δει το στεφάνι μου, που είχε φάει κόλλημα με τη Ναϊρόμπι.
Τι να πεις... Άβυσσος η ψυχή του στεφανιού...
Τώρα έχω κατεβάσει μια σειρά που τη λένε You. Δεν την έχουμε ξεκινήσει ακόμα.
Αν έχεις κάτι να μου πεις γι αυτό, πες το μου, μη κάθομαι και τη βλέπω τζάμπα!
Αυτά και μη χάνεσαι!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ο Χωστήρας28 Ιανουαρίου 2019 στις 3:19 μ.μ.
Ωωwwwω γενεε πολεμιστι ΑΠΥ!!!
Απεφευγα σαν το πουστη να γραψω αυτο το αρθρο, γιατι οπως ειδες βγαινει μεγαλο το κειμενο.
Κατ' αρχιν, ενα μεγαλο μπραβο που σποταρες με ακριβεια το πια ειναι η μαλακια της σειρας: οι ερωτες. Ειναι ενα βραζιλιανικο με πολυβολα. Αυτο. Και αυτο τα γαμαει ολα.
Οπως σωστα υπονοησες, αν λεγοταν καζα ντε Μπερλιν και αφηνανε τον ημιτρελο ψυχοπαθη να σταθει μονος του...ενταξει θα γινοταν του Κοσοβου, πιο πολλα πτωματα απο 16 σεζον Ραμπο+director's cuts.
Το Προβατακι...γαμιεται, με εκνευρισε. Η σΤοκιο με εκνευρισε, τυπικια κλαψομουνα γκομενα που χεζει πανω στη λογικη και μετα που γινει η μαλακια παει να μαζεψει το σκατο με τσουγκρανα. Σορρυ φιλαρακο αλλα τον Ντενβερ τον συμπαθησα, γιατι μπορει να ειναι βλακακος, αλλα σταθηκε στην Στοκχολμη πολλες φορες.
ΜΟΝΙΚΑ ΓΚΑΘΤΑΜΠΙΔΕ ΑΜΑ ΧΩΡΙΣΕΙΣ ΤΟΝ ΝΤΕΝΒΕΡ ΣΤΕΙΛΕ ΜΕΣΕΝΤΖΕΡ!
ΑΡΤΟΥΡΙΤΟ ΣΟΥ ΓΑΜΑΩ ΤΑ ΡΑΜΜΑΤΑ ΣΟΥ ΑΞΙΖΑΝΕ ΑΚΟΜΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ

αυτα
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
BALADEUR30 Ιανουαρίου 2019 στις 9:51 μ.μ.
Όσον αφορά την σειρά δεν έχω άποψη, αλλά όσον αφορά την ανάλυση - παρουσίαση τον "έφαγες" τον Τιμογιαννάκη και τους ομοίους του. Αφού ασχολείσαι με τηλεοπτικές σειρές σου έχω ερώτηση: ποιος concept δίσκος (metal η μη) πιστεύεις πως θα μπορούσε να γίνει επιτυχημένο κι ενδιαφέρον σήριαλ;
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
mahler7624 Φεβρουαρίου 2019 στις 12:12 μ.μ.
Για να περάσει η ώρα καλή ήταν. Και αν μπορείς να την δεις χωρίς να σκέφτεσαι τις σεναριακές τρύπες, καλό ήταν. Αλλά όχι, δεν θα ντυθώ και κάσα ντι παπέλ στις απόκριες.

Υ.Γ: Από όσους την είδαν θα ήθελα να ήξερα πόσοι έψαξαν έστω και λίγο να δουν ποιος ήταν ο ζωγράφος που έδωσε την φάτσα του στους ληστές.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Rohanne19 Ιουνίου 2019 στις 7:23 μ.μ.
Θέλω ανάλυση στην τρίτη σεζόν σε κανά μήνα που θα βγει xD
Berlin και Nairobi κουβάλησαν όλη τη σειρά. Η Tokyo για φάπες. Εννοείται οι plot holes ήταν αρκετά μεγάλες για να πέσεις μέσα, αλλά γενικά μου πέρασε ευχάριστα η ώρα. :Ρ
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις

Προσθήκη σχολίου