ΦΙΛΑΘΛΟΙ

          Από τη στιγμή που μπήκα στρατό σταμάτησα να βλέπω μπάλα, μπάσκετ, τένις, μπάντμινγκτον, αυτό το χορό στον πάγο, κυνήγι στρουθοκαμήλου στις γοητευτικές ερήμους της Ασίας και γενικά οποιοδήποτε άθλημα. Έχω χάσει κάθε ενδιαφέρον προς το παρόν, έχω παρακολουθήσει ελάχιστους αγώνες από τότε. Β-Α-Ρ-Ι-Ε-Μ-Α-Ι πώς να σας το δώσω να το καταλάβετε; Μα τι δεν καταλαβαίνετε επιτέλους; Έχω όμως μια γενική άποψη στην άκρη του ελάχιστου μυαλού που μου έχει μείνει για τους φιλάθλους και θα προσπαθήσω να τους βάλω σε κατηγορίες. Και λέω θα προσπαθήσω γιατί πάλι σκατά θα τα κάνω!

1.  Ο ήρεμος: Δε θα πολυασχοληθώ με αυτόν τον τύπο φιλάθλου γιατί είναι ένας κανονικός άνθρωπος και αν είναι να κάθομαι να σχολιάζω κανονικούς ανθρώπους να σας βάζω κάθε φορά και μια ταινία του Ξανθόπουλου, μα το ίδιο ενδιαφέρον είναι. Αυτός ο τύπος υποστηρίζει την ομάδα του, πηγαίνει γηπεδάκι που και που, χαίρεται όταν κερδίζει η ομάδα του, ψιλοστεναχωριέται όταν χάνει (δε τα βάφει μαύρα κιόλας) και σε μπαλοσυζητήσεις είναι γενικά ήρεμος και έχει καλή άποψη. Σημείωση: Σωστή άποψη για μια ομάδα δεν υπάρχει ποτέ, πάντα κάποια μαλακία θα ειπωθεί, να το ξέρετε όλοι σας για να μη νομίζετε ότι είστε γκουρούδες στα αθλήματα. Ακόμα και να υποστηρίζει τρελά την ομάδα του δε θα παρεκτραπεί.

2.  Ο κάργα φανατίλας: Για αυτόν τον τύπο φιλάθλου η ομάδα του είναι η θρησκεία του, το άλλο του μισό, αυτό που τον ολοκληρώνει σαν άνθρωπο. Είναι ότι είναι το Εξκάλιμπερ για τον Αρθούρο, ότι είναι η μουσική για τον Dio, ότι είναι το νέκταρ για τους θεούς, ότι είναι τα ψώνια για μια υπερκλασσάτη ντίβα, ότι είναι ο Μπομπ Σφουγγαράκης για τον Πάτρικ, ότι είναι η Βίβλος για την Ελένη Λουκά, ότι είναι το χέσιμο για κάποιον που έφαγε χαλασμένο σπανακόρυζο, ότι είναι η πούτσα για το Σιανίδη (που τον θυμήθηκα!). Για τον κάργα φανατίλα δεν υπάρχει άλλη ομάδα καλύτερη στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο, στο γαλαξία. Οποιαδήποτε άλλη είναι τρις χειρότερη από τη δική του. Πιστεύει ότι θα έπρεπε να είναι πρώτη σε όλα τα αθλήματα, ότι της αξίζουν μόνο νίκες και, ακόμα και αν κινδυνεύει να πέσει κατηγορία, θα έπρεπε να είναι πρώτη στη βαθμολογία αλλά τη φάγανε οι διαιτητές γιατί ως γνωστόν όλες οι αποτυχίες της ομάδας του φανατίλα οφείλονται στα διαιτητικά λάθη και «μας γάμησαν πάλι τα κοράκια σήμερα, δεν έδωσε πεντακάθαρο αμφισβητούμενο πέναλτι εκτός περιοχής και 3 πλάγια άουτ». Ο φανατίλας πηγαίνει συχνά γήπεδο όπου και ξελαρυγγιάζεται κάθε φορά γκαρίζοντας ποιοτικά συνθήματα με βαθύ νόημα όπως: «Γαύροι μουνιά, μουνιά, γαμώ τον Πειραιά» ή «Γαμήστε τον Παναθηναϊκόοοοο, Θρύλε ολέεεεε, σ’ αγαπώωωωωω». Η ομάδα του είναι πάνω απ’ όλα, πάνω από τη γυναίκα του, πάνω από την οικογένειά του, πάνω από την ίδια του τη ζωή. Δε χάνει ποτέ αγώνα, έστω και μέσω τηλεόρασης. Ακολουθάει την ομάδα του σε όλη την Ελλάδα και Ευρώπη που παίζει αγώνες, βγαίνει για μπύρες με τα αλάνια από το σύνδεσμο και σε στιγμές καφρίλας πηγαίνει σε αντίπαλους συνδέσμους να τους κάψει γιατί αν δε δείρουμε μερικά σκουλήκια και δεν τους κρεμάσουμε ανάποδα τότε πως θα τέτοιο και αυτό, πως το λένε μωρέ, έλα τώρα όλοι σκουλήκια είναι, ΠΑΟΚάρα για πάντα. Ουγκ! «Γιατί έχει αθηναϊκές πινακίδες!».

3.  Ο «αντικειμενικός»: Ο «αντικειμενικός» φίλαθλος είναι ο κάργα φανατίλας μέσα στις συζητήσεις των αθλημάτων. Πας να μιλήσεις για μπάλα με τους φίλους σου και τσουπ πετάγεται αυτός σαν την κλανιά που δεν μπόρεσες ποτέ να κρατήσεις και σου ξέφυγε σε δημόσιο χώρο και αρχίζει να αναλύει γιατί η δική του η ομάδα είναι πολύ ανώτερη από όλες τις άλλες. Και αναλύει και αναλύει πολλές φορές χωρίς κανένα ουσιαστικό επιχείρημα απλά θέλει να επιβάλλει την αποψάρα του για την ομαδάρα του και όλοι σκέφτονται «ρε τι ΜΑΛΑΚΑΣ είναι αυτός» αλλά πολλές φορές δεν του πηγαίνουν κόντρα γιατί μια φορά που το κάνανε αυτός άρχισε να οδύρεται, να χτυπιέται και να γκαρίζει σα πίθηκος που του βάλανε μπανάνα στον κώλο. Χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι όταν φωνάζει και υπάρχει περίπτωση να σηκωθεί να φύγει τελείως και εκεί είναι το καλύτερο γιατί ησυχάζει όλων το κεφάλι. Κατά τ’ άλλα το παίζει αντικειμενικός και νομίζει ότι την άποψή του έπρεπε να τη συμμερίζονται όλοι. ΑΠΑΙΤΕΙ να περαστεί η δική του γνώμη σαν η μόνη σωστή. Μπορεί να θυμάται άκυρα πράγματα που δεν τα έχει ζήσει καν. «Ναι αλλά θυμάσαι το ’92 που δεν είχε δώσει πεντακάθαρο πέναλτι στο 88^ο λεπτό και αυτό μας κόστισε τη νίκη και το πρωτάθλημα;». Κι εσύ ΠΩΣ ΔΙΑΟΛΟ ΤΟ ΘΥΜΑΣΑΙ; Τότε ήσουν πέντε χρονών! ΠΕΝΤΕ! «Κι εμείς κατακτήσαμε 5 φορές συνεχόμενες το πρωτάθλημα τη δεκαετία του ‘50». Και τι σε νοιάζει ρε μαλάκα; Τότε δεν ήσουνα καν σπερματοζωάριο του πατέρα σου, ούτε ο πατέρας σου μπορεί να μην ήταν τότε σπερματοζωάριο! Φυσικά και χαίρεται όταν μια άλλη ελληνική ομάδα χάνει από μια άλλη του εξωτερικού και όσο περισσότερο ρεζίλι γίνει, τόσο μεγαλύτερη είναι η χαρά του.

4.  Ο πάμε να μαστουρώσουμε και να δείρουμε: Αυτός ο τύπος φιλάθλου δεν είναι ακριβώς φίλαθλος, για την ακρίβεια δεν είναι ακριβώς άνθρωπος, πιο πολύ σε τετράποδο ζώο φέρνει που έγινε κάποιο λάθος στη φύση και σηκώθηκε και περπατάει με δυο πόδια. Αυτός μπορεί να μην ξέρει ούτε τους παίχτες της ομάδας του αλλά ελάχιστη σημασία έχει γι’ αυτόν γιατί ο μόνος λόγος που πάει στο γήπεδο (και πηγαίνει κάθε φορά) είναι για να την πιεί. Φτάνει πάντα προετοιμασμένος στο γήπεδο κρατώντας τα απαραίτητα. 350 μεγάλα χαρτάκια για να στρίψει από τα καλά τσιγάρα, χασίσι, 15 αναπτήρες, κέρματα για να πετάξει στους αντίπαλους παίχτες, καπνογόνα και αν καταφέρει να περάσει και κάτι πιο δυνατό τότε ακόμα καλύτερα. Πιστεύω ότι αν γινόταν να φέρεις sniper στο γήπεδο για να καθαρίσεις την αντίπαλη ομάδα μόνος σου, αυτός θα το έκανε. Όταν ξεκινάει ο αγώνας έχει κάνει ήδη 3 μπάφους, ετοιμάζεται να ανάψει καπνογόνο και γκαρίζει συνθήματα. Δε βλέπει τον αγώνα, δεν τον ενδιαφέρει το αποτέλεσμα, σημασία έχει να την πιούμε, να βρίσουμε και αν γίνει και κανα σκηνικό με τους αντίπαλους φιλάθλους ή τα ΜΑΤ (χαχαχαχα πάντα μου φαινόταν αστείο αυτό το όνομα, τι ΜΑΤ ρε, σιγά μην τους πούμε και ροκέ) να ξηλώσουμε τις καρέκλες του γηπέδου και να τις πετάξουμε πάνω τους να τους λιώσουμε. Είναι πάντα μέσα για ξύλο εντός και εκτός γηπέδου και πιστεύει ότι όσους περισσότερους καθαρίσει τόσο το καλύτερο για την ομάδα του. Δυο τρανταχτά παραδείγματα τραγικής ηλιθιότητας: Κάτι Αρειανοί είχαν κάψει ένα σκύλο ζωντανό γιατί ήταν ασπρόμαυρος και λέγανε ότι είναι ΠΑΟΚι. Σε μια άλλη ομάδα, δε θυμάμαι ποια, είχαν δείρει μια γυναίκα επειδή υποστήριζε την αντίπαλη ομάδα και αυτή είχε και το μωρό μαζί της και το άφησε στις από κάτω θέσεις για να σώσει αυτό τουλάχιστον. Τέτοια παραδείγματα θα έχετε όλοι να πείτε είμαι σίγουρος. Ένας φίλος μου είχε πάει σε έναν αγώνα του Ολυμπιακού. Φωνάζανε όλοι συνθήματα αλλά αυτός απλά καθόταν και έβλεπε τον αγώνα και σχολίαζε. Και πετάγεται ένας και του λέει: «Φιλαράκι, άμα είναι να μη φωνάζεις συνθήματα να σηκωθείς να φύγεις!». Αυτοί είναι οι πασίγνωστοι πλέον άγνωστοι που λένε στα μίδια και είναι πασίγνωστοι γιατί βλέπουμε τις φάτσες τους αλλά δεν τους μπαγλαρώνουμε ποτέ, και να τους μπαγλαρώσουμε δηλαδή θα τους αφήσουμε την επομένη. Το τι πρέπει να γίνει με αυτά τα ορκ είναι πιο απλό και από το να φτιάξεις το παιχνίδι που κρύβει μέσα η Κίντερ έκπληξη. Κάμερες μέσα στο γήπεδο. Όποιος κάνει μισή μαλακία, πετάξει έστω και φλούδα από πορτοκάλι στην αντίπαλη ομάδα τον πηγαίνουν στη στενή. Μια δυο τρεις, στο τέλος τον κρατάνε εκεί και να πα να γαμηθεί ο βρωμιάρης.

5.  Ο attention whore: Αυτός δεν είναι φίλαθλος, είναι απλά ένας ανεγκέφαλος μαλάκας που αποφάσισε να βγάλει τα ρούχα του, να κάνει 5 κύκλους το γήπεδο γυμνός και τελικά να τον σταματήσει ο Σαλπιγγίδης γιατί οι χοντροί σεκιουριτάδες δεν μπορούν να τον πιάσουν και να φάει κόκκινη ο παίχτης επειδή ακούμπησε ένα φίλαθλο που κανονικά πρέπει να του βάλουν ολόκληρο το δοκάρι στον γυμνό του κώλο μπας και σταματήσει να μπαίνει έτσι στα γήπεδα. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν και γυναίκες. Δε λέω για τις γυναίκες που πηγαίνουν με τον άντρα τους να δούνε μπάλα και είναι οι γνωστές «όμορφες παρουσίες» του γηπέδου που μας πρήζουν κάθε φορά οι εκφωνητές ή αυτές που όντως τους αρέσει να βλέπουν αγώνες. Μιλάω γι’ αυτές που φοράνε μίνι που με το ζόρι καλύπτεται ο κώλος τους, από πάνω φοράνε τη μπλούζα της ομάδας και χοροπηδάνε πάνω κάτω σα μανιακές μόνο και μόνο για να τους πάρει ο φακός και ίσως να τους πάρει και ο παίδαρος από την παραδίπλα θέση. Με το που πέφτει πάνω τους ο φακός δε διστάζουν να σηκώσουν τη μπλούζα να δείξουν τα βυζιά τους (γνωστές και ως βυζοφίλαθλοι) και να κάνουν ναζιάρικες φάτσεςίσαμωρήγιαμιόλαστογήπεδοήρθεςδενπαίζειςσετσόντα!

Υ.Γ.: Μην αρχίσουν οι γυναίκες να λένε γιατί ασχολούμαστε με αθλήματα και τέτοιες κλισέ μαλακίες γιατί εσείς λέτε ότι τα ψώνια που κάνετε και «αχ τι ωραίες γόβες των 800 ευρώ είναι αυτές!» είναι σπορ!